Upptekinn við að svara skítkasti

Ég ætlað mér að koma með fleiri skemmtilegar sögur á mína bloggsíðu, verður það að bíða í bili, ég hef haft nóg að gera að svar öllum þeim sem á mig hafa ráðist vegna skrifa minna um kvótasvindlið, en sem betur fer hafa þeir sem skrifað hafa athugasemdir inn á mína síðu skipst í tvo hópa um 75% hafa verið að lýsa yfir stuðningi við mín skrif og sagt frá svindli sem þeir voru neyddir til að taka þátt í , en 25% eru að níða mig niður og kalla mig öllum illum nöfnum og ég á að vera glæpamaður,þjófur  og ég veit ekki hvað og hvað, en sögurnar koma seinna þegar búið verður að raðskella ákveðna menn svo rækilega að seint mun gleymast.  Sögurnar koma síðar, þar er af nógu að taka

Stórar bombur falla

Ég sagði frá því í einhverjum skrifum mínum að ef að ætti að ráðast vegna minna skrifa þá ætti ég uppí erminni nokkrar stórar bombur sem yrðu notaðar ef á þyrfti að halda.  Og þar sem hinn háttvirti Fiskistofustjóri lýsti því yfir að hann ætlaði að óska eftir opinberum rannsóknum á mínum skrifum og játningu var hann í raun að staðfesta að hann vildi stríð sem ég bauð uppá þá fer ég að nota þau tromp sem ég er með og þar sem ég er ekki þannig gerður að ég hafi mikinn áhuga að standa í illindum við menn, býð ég Þórði Ásgeirssyni Fiskistofustjóra að draga sín orð til baka og biðjast afsökunar, ef ekki er stórskotaliðið tilbúið og verður ekki hætt fyrr en svo verður komið að þú lendir í þeim flokki sem hinn stórfurðulegi maður með barnsandliti Friðrik J. Arngrímsson, kallar glæpamenn.  Þitt er valið Þórður vilt þú halda þessu áfram eða þarf virkilega að raskella þig mun meira en Óli heitinn Sigurðsson gerði og svo mikið að þú hrökklist úr starfi með skömm sem aldrei mun gleymast.  Við erum byrjaðir að skjóta og það gerði í morgun Níels Ársælsson á bloggsíðu sinni. og ef á þarf að halda munum við draga upp allt það svindl og svínarí sem sem Fiskistofustjóri hefur átt þátt í að hylma yfir.  Næsta bomba fellur á morgun og verður ekki hætt fyrr en hlutirnir hafa snúist við að í stað þess að kalla okkur glæðamenn verða þeir félagar orðnir það í okkar stað og liggja í sínum djúpa skýt og sleikja sárinn, fyrirlitnir af öllu heiðarlegu fólki.

 

Þarf að stækka Klepp

Etir að þessi grein mín sem ég birti á netinu og sjónvarpsfrétt í framhaldinu er eins og sumir menn hafi misst alla dómgreind og ruglast á geðaheilsu sinni.  Það þarf ekki gáfaðri mann en mig til að sjá hvaða leik er verið að spila.  Þá á ég við sérstaklega tvo menn sem eru framkvæmdastjóri LÍÚ og Fiskistofustjóri.  Ég verð að viðurkenna að ég vorkenni sérstaklega Þórði Ásgeirssyni forstjóra Fiskistofu sem ég hélt að væri með heilbrigða skynsemi í lagi, en þegar hann er spurður af fréttamönnum Stöðvar 2 er hann stamandi og hikstandi á hverju orði og veit greinilega ekkert hverju er óhætt að svara.  Kannski er hann ekki búinn að jafna sig eftir að Óli heitinn Sigurðsson rak hann frá Olís of neitaði að greiða hótelreikninginn fyrir skemmtiferð til London.  Hinum apakettinum hjá LÍÚ vorkenni ég ekkert, það er búið að hlægja að honum innan raða útgerðarmanna frá því að hann var ráðinn.  Því við ráðningu framkvæmdastjóra LÍÚ var gengið fram hjá hæfasta manninum sem er Jónas Haraldsson og var lögmaður LÍÚ í fjölda ára, en hann þótti hafa einn galla sem var að mati þeirra sem réðu ríkjum á bænum, og var sá að Jónas væri of heiðarlegur maður og mun það vera einsdæmi í sögunni að mönnum sé hafnað í starf af þeim ástæðum einum að viðkomandi sé of heiðarlegur maður.  Svo fannst að lokum einn sem var orðin þekktur sem skipasali og kallaði ekki allt ömmu sína í þeim efnum hvað varða heiðar- og sannleika og sá maður var ræfilstuskan Friðrik J. Arngrímsson og þykist hann vera með geislabaug um höfuðið og er það ekkert skrýtið því hann var eins og himnasending fyrir LÍÚ en því miður er enginn geislabaugur um þennan mann, það vita það allir sem hafa kynnst honum, en hann virðist ekki hafa áttað sig á því sjálfur.  Þegar hann kemur í viðtal í sjónvarpi er eins og sé verið að tala við barn á leikskóla ekkert nema sakleysið uppmálað.  Ef þið viljið stríð  hjá LÍÚ þá skulið þið fá stríð og að lokum kemur í ljós hver sannleikurinn  er.  Í minni tölvu hafa hlaðist upp nöfn manna sem eru reiðubúnir að stíga fram og segja sannleikann og ansi er hann ljótur á köflum.  Það þurfa ekki allir að hafa skriðið í gegnum lögfræðinám á lámarkseinkunnum til að skilja lögfræði.  Það geta flestir sem eru læsir og hafa sæmilega greind.  En nú hefur verið gengið of langt því byrjað er að níða niður mikinn heiðursmann í Grindavík sem er Ólafur Sigurðsson, skipstjóri sem sagði frá svindli á vegum Vísis í Grindavík í fréttum fyrir nokkrum dögum og var þá forstjóra Vísis. boðið að tjá sig um málið, sem hann vildi ekki þiggja en núna á laugardegi gefur hann út yfirlýsingu um að hann hafi undir höndum skjal frá Fiskistofu um að eftir ýtarlega skoðun Fiskistofu á því tímabili sem Ólafur talar um hafi Fiskistofa skoðað vandlega innviktaðan afla og útfluttar afurðir og allt hefði verið í góðu lagi.  Ef þetta er rétt hjá forstjóra Vísis,  þá er það í fyrsta sinn sem Fiskistofa gefur fyrirtækjum skriflega slíka staðfestingu um að allt sé í góðu lagi hjá einhverju fyrirtæki.  Það hefur verið venja hjá Fiskistofu að gera skriflegar athugasemdir ef eitthvað væri að en ekki öfugt.  Ef áðurnefndi forstjóri var með slíkt skjal undir höndum þegar honum var boðið að tjá sig eftir ummæli Ólafs Sigurðssonar af hverju skýrði hann ekki frá því þá.  Nei þessu trúir enginn og að áðurnefnt skjal skuli allt í einu vera í fórum forstjóra Vísis. á laugardegi segir bar eitt að það hefur verið búið til í dag.  Þórður Ásgeirsson ég bara spyr í hvaða vitleysu ertu að blanda þér í?  Og þau ummæli framkvæmdastjóra LÍÚ að ég hafi hrökklast úr þessari atvinnugrein og vilji hefna mín eru varla svaraverð en samt athyglisvert að framkvæmdastjóri LÍÚ skuli láta úr sér að það sé glæpur þegar sjómaður slasast um borð í íslensku fiskiskipi eiga vafalaust eftir að verða mörgum sjómanni hugleikinn.  Ég er óvinnufær öryrki og þið getið notað ykkur það því ég get ekki orðið aumari maður en ég er í dag og verði ykkur að góðu að ætla að níðast á öryrkja sem varla dregur fram lífið á sínum bótum.  En eitt hef ég þó fram yfir ykkur herramenn að minn heili er í lagi og hættið að mynda samsæri gegn Ólafi Sigurðssyni ykkar vit þolir ekki slíkt.

Af gefnu tilefni

Eftir að fréttir á Stöð 2 í gær og byggð var á grein sem ég skrifaði um Kompás-þáttinn sem verið var að fjalla um svindl í kvótakerfinu, hefur verið sótt að mér úr öllum áttum og allnokkrir skrifað um mig á bloggsíðum.  Sumir hafa þakkað mér fyrir þessa grein mína en aðrir níða mig niður og ég er kallaður, fífl, glæpamaður, þjófur og einn átti ekki heitari ósk en að ég yrði handtekinn og settur í fangelsi og sektaður um háar fjárhæðir og ég veit ekki hvað og hvað ég á að vera.  Tilgangur minn með þessari grein var ekki eingöngu að játa eigið svindl í kvótakerfinu, heldur líka að vekja athygli manna á því að þegar afli er rangt skráður skekkist reiknigrunnur Hafró verulega og tillögur um afla eru þá ekki byggðar á röngum upplýsingum.  Þetta er líka ósköp einfalt reiknisdæmi sem lítur svona út:

Eftir því sem meiri afli er rangt skráður = Lægri verða tillögur Hafró um afla. 

Það er þetta atriði sem ég tel skipta mestu máli en ekki hvað kostað hefði að leigja það sem ekki er rétt skráð.  Kannski týndust aldrei hin frægu 600 þúsund tonn af þorski heldu hefur Hafró verið að reikna út frá röngum forsendum.  Ég ætla ekki að afsaka það sem ég gerði og það var mitt val að koma fram undir mínu nafni og líka vil ég benda á að þótt ég hafi brotið lög um stjórn fiskveiða þá skilaði þetta verðmætum í þjóðarbúið því ALDREIvar stundað brottkast á þeim skipum sem ég gerði út. og hvað varðar þennan fræga gám með þorskflökum sem seldur var í Englandi framhjá kerfinu, þá voru þeir peningar nýtt í skemmtiferð 100 manna starfsliðs+makar til Belgíu og nær allt þetta fólk var búið að þræla við að vinna fisk frá því það var unglingar og mér fannst að þetta fólk sem búið var að afla þjóðarbúinu mikilla tekna árum saman eiga það fyllilega skilið að njóta einhvers góðs af þessari sameiginlegu auðlynd þjóðarinnar þótt þyrfti aðeins að hagræða hlutunum.  Það finnst sumum þetta vera glæpur en er allt í lagi að sumir menn braski svo mikið með kvóta að þeir geti keypt sér heilt fjall bara til þess eins að hafa fallegra útsýni úr sumarbústaðnum sínum í friði eins og dæmi er úr Borgarfirði, ef slíkt telst eðlileg nýting á okkar sameiginlegu auðlynd, er dómgreind hjá sumum orðin eitthvað skrýtinn.

Það hafa margir haft samband við mig og spurt mig að því hvort ég gæti ekki komið því á framfæri að tveir þingmenn og annar er ráðherra og báðir heita Einar, tengdust því sem ég var að skrifa um, ég hef harðneitað að blanda þeim sem hafa reynst mér vinir í það sem ég er að játa sakir á mig.  Til að útskýra þetta aðeins betur vil ég taka fram að Þegar Einar Kristinn var útgerðarstjóri í Bolungarvík voru líka rekin önnur fiskvinnslufyrirtæki á staðnum en það sem Einar starfaði við og auk þess var hann farinn að starfa mikið í pólitíkinni og hefur varla haf mikinn tíma lausan fyrir utan störf sín við fyrirtækið og pólitíkina, að hann hafi haft möguleika á að vera mikið á bryggjunum á kvöldin þegar bátarnir voru að landa.  Hvað varðar Einar Odd þá var svipað ástatt hjá honum.  Þegar hann var að reka sitt fyrirtæki á Flateyri voru þar a.m.k. tvö önnur fiskvinnslufyrirtæki á staðnum og hann var líka að starfa mikið í félagsmálum og sem formaður Vinnuveitendasambandsins tók það mikinn tíma frá honum.  Þannig að hann hefur ekki haft tök á að vera á bryggjunni á Flateyri á hverju kvöldi.  Og ef einhverjum dettur í hug að reyna að blanda þessum tveimur heiðursmönnum inní það sem ég er að skrifa og upplýsa, mun ég verða fyrstur manna þeim til varnar.  Þótt ég talaði um fyrirtæki á Vestfjörðum var hvorugt þeirra fyrirtækja sem þeir nafnar störfuðu hjá í þeim hópi.

Sumir eru svo harði gagnvart þessari grein minn og krefjast þess að ég verði dæmdur þyngstu refsingu og má hver hafa sína skoðun á því í friði.  En í raun og veru hefur mér og þeim sem komu að þessu máli verið refsað af þeim sem yfir okkur öllum ræður og er refsingin þessi:

1.   Vigtarmaðurinn á Bíldudal sem getið er um varð bráðkvaddur nokkru eftir að okkar samstarfi lauk.  Maður á besta aldri.

2.   Umboðsmaðurinn sem aðstoðaði mig í Englandi fékk hjartaáfall fyrir nokkrum árum og andaðist skömmu síðar.

3.   Ég lendi haustið 2003 í alvarlegu slysi á sjó og er í dag 75% öryrki mikið fatlaður og get enga vinnu stundað.

 

Kompás-þátturinn

Mikið var nú gaman að horfa á Kompás-þáttinn sl. sunnudagskvöld, en þar kom fram fullkomin staðfesting á því sem við í Frjálslynda flokknum höfum verið að halda fram varðandi okkar kerfi við stjórn fiskveiða.  Reyndar kom ekkert í þættinum mér á óvart, því ég hef tekið þátt í öllu þessu svindli frá hvaða hlið málið er skoðað.  Eftirfarandi er satt og rétt og viðurkenni ég það hér með:

1.   Frá 1975 til 1992 eða í 18 ár var ég framkvæmdastjóri fyrir aðal fiskvinnslu- og útgerðarfyrirtækinu á Bíldudal.  Gerðum við út einn skuttogara og tvo 200-300 tonn báta sem voru á línuveiðum yfir veturinn en á úthafsrækju á sumrin.   Við höfðum leyfi frá Fiskistofu um að vikta fiskinn sjálfir.  Eftir að kvótinn kom 1984 starfaði ég við þetta í 9 ár  Það var föst regla hjá okkur að skrá viktina 5% minni en hún var í raun á okkar eigin skipum og í staðinn höfðum við fiskverðið hærra svo sjómennirnir væru ekki hlunnfarnir og fylgdist alltaf einn trúnaðarmaður áhafnar með þessu.  Við vorum að vinna að meðaltali um 5 til 6 þúsund tonn á ári og höfðum við þetta ekki hærra vegna þess að ef Fiskistofa kæmi í eftirlit var þetta innan skekkjumarka ef reikna átti nýtingu út frá útfluttu magni var það ekki hægt þar sem við unnum fiskinn á svo margan hátt.  Þetta skilaði okkur um 200-300 tonna aukakvóta og ef við margföldum þetta með 9 er útkoman að í heildina gerði þetta 2 til 3 þúsund tonn.  Mikið samband var á milli okkar framkvæmdastjóranna á Vestfjörðum, töluðum saman í síma oft í viku og hittumst svo allir á fundi tvisvar til þrisvar á ári og vorum við allir að gera slíkt hið sama.  Þetta voru um 10 fyrirtæki og mörg þeirra mun stærri en mitt og ef margföldum nú áðurnefnda tölu með 10 var um að ræða 20 til 25 þúsund tonn á þessu tímabili og að mestum hluta þorskur.  Þar sem við vissum að fyrirtæki í öðrum landshlutum voru að gera hið sama og jafnvel meira eða alls um 100 aðilar verður talan 200 til 250 þúsund tonn eða að meðaltali 25 til 30 þúsund tonn á ári eða jafnvel mun hærri því sumir aðilar voru mun grófari í þessu en við Vestfirðingar og væri nær að tala um 50-60 þúsund tonn á ári.  Allar fölsku upplýsingarnar fóru síðan í hið fræga reiknilíkan Hafró en reikilíkanið gerir ekkert annað en að reikna út ákveðna hluti út frá þeim forsendum sem inní það er skráð.  Síðan gefur Hafró út spá um veiðar og upplýsingar um ástand þorskstofnsins og eins og flestir vita hefur hann stöðugt verið að minnka.  Auðvitað gerir hann það samkvæmt tölum Hafró, ekki vegna þess að of mikið sé veitt, heldur er beint samband á milli kvótasvindls og upplýsingum Hafró.   Vegna þess að þorskstofninn minnkar opinberlega eftir því sem svindlið er meira.  Þannig að veiðiráðgjöf  Hafró er búinn að vera röng í fjölda ára.   Ef svo óheppnilega vildi til að menn frá Fiskistofu komu í eftirlit var lyftaramaðurinn sem vann í fiskmóttökunni alltaf tilbúinn að grípa inní og sagði að það hefði orðið að hætta að vigta vegna bilunar í vigtinni og nokkrar stæður af fiski í körum í hráefniskælinum væri eftir að vigta og fór með þeim og benti á nokkrar stæður og var sú skýring alltaf tekin gild.  Þegar við vorum að gera út bátana okkar tvo á rækju var allt annað ástand en er í dag í rækjuiðnaðinum og þá var rækjukvóti leigður á nokkuð háu verði ef hann yfirleitt fékkst leigður. Við áttum nokkurn rækjukvóta en ekki dugði hann á báða bátana frá maí til september.  Var þá höfð sú regla að byrja alltaf hvern túr á rækjunni á því að fara út á Dorgbanka en sú rækja var utan kvóta.  Eftir nokkur tog var farið á Íslandsmið og látið líða nokkrir dagar áður en tilkynnt var að veiðar væru hafnar við Ísland og gefið upp hvað mikið væri búið að veiða á Dorgbanka og með þessu fyrirkomulagi dugði okkar rækjukvóti fyrir bátana.

2.   Í okkar fyrirtæki var starfandi starfsmannafélag því starfsmenn voru rúmlega 100 talsins á sjó og í landi.  Þetta félag hafði ekki mikil fjárráð vegna þess að ekki voru innheimt nein gjöld af starfsmönnum, heldur stóð félagið fyrir spila-, bingó- og bjórkvöldum og safnaði þannig peningum.  Ég var fyrir hönd fyrirtækisins mjög ánægður með þetta félag, það þjappaði starfsfólinu meira saman og studdi fyrirtækið það oft.  Því fátt er dýrmætara í einu fyrirtæki en gott og ánægt starfsfólk.  Eitt sinn um 1990 kemur formaður félagsins til mín og segir að þau í stjórninni hafi verið að ræða um að starfsfólkið færi saman í helgarferð til Reykjavíkur og fara í leikhús, út að borða ofl. eins og fólk gerir í svona ferðum og formaðurinn spurði hvort fyrirtækið gæti eitthvað stutt þessa ferð.  Ég sagði á móti, eigum við ekki bara að hafa þetta svolítið myndarlegt og fara eitthvað erlendis en formaðurinn taldi að fólkið hefði kannski ekki efni á því og þá yrði þátttakan frekar lítil.  Ég sagðist geta látið félagið hafa 30 tonn af þorski ef félagsmenn væru tilbúnir til að mæta með mökum sínum og vinna þetta á laugardegi en það myndi passa í einn 20 feta frystigám síðan skyldi ég sjá um að selja þetta og útvega þeim frítt ómerktar umbúði og var þetta samþykkt.  Næst þegar togarinn kom til löndunar tókum við 30 tonn framhjá vigt af slægðum þorski.  Skipverjar um borð voru mjög sáttir við að taka þátt í þessu enda færu þeir í fyrirhugaða ferð.  Togarinn fór síðan á veiðar og átti að sigla með aflann þar sem skipið átti að fara í slipp úti.  Það var mjög góð mæting þegar kom að því að vinna fiskinn og var reynt að vanda vinnsluna mjög vel til að fá sem mest verðmæti út úr þessu og passaði þetta nokkuð vel einn fullur 20 feta gámur með þorskflökum tilbúinn til útflutnings.  Ég hafði síðan samband við umboðsmann út í Englandi og sagði honum að ég væri með þennan gám og allur fiskurinn væri í ómerktum umbúðum og þyrfti að selja hann og sagði hann það vera lítið mál og ég sagði honum að þetta mætti hvergi koma fram, það yrði að líta út eins og gámurinn hefði aldrei verið til og benti hann mér þá á að þar sem togarinn væri að koma út í slipp skyldi ég skrá á farmbréfið "Varahlutir í skipið Sölva Bjarnason BA-65" og flutningskostnaður greiddur af viðtakanda sem var hans fyrirtæki síðan myndi hann faxa til mín nettóupphæðina sem út úr þessu kæmi, en þannig vildi til að þessi maður hafði séð um sölu á fiski í gámum fyrir mig í Englandi og oft lánað mér peninga t.d. var hann búinn að leggja fram bankaábyrgð fyrir öllum kostnaði við fyrirhugaða slipptöku togarans og þar sem við vorum farnir að þekkjast mjög vel hafði hann látið mig hafa tékkhefti undirritað frá sínu fyrirtæki til að ég gæti skrifað út ávísun á hans banka er einhver gámur var seldur og nettóupphæð lá fyrir.  Flýtti þetta mjög fyrir öllu uppgjöri, eins notaði ég heftið þegar hann var að lána mínu fyrirtæki peninga og núna sagði hann þegar þú hefur fengið faxið frá mér um söluna á flökunum skrifar þú bara ávísun fyrir upphæðinni en ef þetta á að fara leynt skaltu ekki skipta tékkanum í viðskiptabanka fyrirtækisins og gekk þetta allt eftir og ég leitaði eftir tilboðum hjá nokkrum ferðaskrifstofum í 10 daga ferð fyrir 100 manns og fórum við öll í september til Belgíu í sumarhús þar vorum þar í viku og enduðum svo ferðina í borginni Trier í Þýskalandi í 3 daga og svo flogið heim frá Lúxemborg.  Það sem fékkst fyrir fiskinn sem opinberlega var aldrei til var um 3-4 milljónir og dugði það fyrir allri ferðinni og meira að segja að starfsmannafélagið átti þó nokkra upphæð eftir.  Ekki nagaði þetta mína samvisku því flest af þessu fólki var búið að vinna hjá fyritækinu frá stofnun þess 1975 og margt eldra fólkið sem þarna var að fara í fyrsta sinn á ævinni út fyrir landsteinana og var búið að þræla í fiskvinnslu og annarri erfiðisvinnu nánast alla sína starfsævi.  Og enn rólegri var ég yfir þessu þegar maður var að heyra fólkið í margar vikur á eftir vera að rifja upp þessa ferð á kaffistofunni, þá varð ég algerlega sáttur yfir því að hafa svindlað aðeins á þessu óréttláta kvótakerfi.  Málið hefði litið allt öðruvísi út ef ég hefði verið að þessu fyrir mig sjálfan og stungið peningunum í eigin vasa.

3.   Veturinn 1998 var ég skipstjóri á 38 tonna 50 ára gömlum eikarbát sem ég átti með syni mínum og vorum við að róa á línu og vorum 3 um borð.  Þegar steinbítsvertíðinni var að verða lokið og þorskurinn að aukast, höfðum við alltaf körin nær full af þorski og röðuðum svo steinbít ofan en á en við áttum ekki nema um 70 tonna kvóta sem löngu var búinn, hinsvegar var leiguverð á steinbít mjög lágt aðeins nokkrar krónur fyrir hvert kg. og stundum þurfti ekkert að borga í leigu, en þegar kom fram í maí var orðið svo lítið af steinbít að við gátum varla falið þorskinn og á sumum körum voru aðeins nokkrir steinbítar efst og sást greinilega í þorskinn.  Vigtarmaðurinn rak augun í þetta og kallaði á mig og sagði að í raun værum við að landa þorski en ekki steinbít.  Ég ræddi lengi við hann og útskýrði hvað margir hefðu nú atvinnu af þessu við værum 3 á bátnum í landi væru 5 menn að beita línuna og svo fólkið sem ynni í fiskverkuninni þar sem við lönduðum.  Við værum í raun að skapa um 15 manns vinnu.  Hann sagðist skilja það en þetta væri ólöglegt, ég sagði við hann að ég þyrfti að skreppa yfir á Patró og kæmi svo og talaði betur við hann ég yrði fljótur og bað hann að bíða á meðan með að ganga frá vigtarnótunni.  Ég brunaði á Patró og fór beint í ríkið og keypti einn kassa af bjór+ eina flösku af Vodka og fór svo strax til baka þegar ég kem á hafnarvogina aftur með kassann undir hendinni og flöskuna í hinni, rétti honum og sagði við hann þú mátt bara eiga þetta ef þú gleymir því að þú hafir séð þorsk í körunum.  Hann brosti og sagði, jæja ég skrifa þá bara steinbítur og skellihló, ég bætti síðan við þú færð annan svona skammt þegar við verðum búnir að landa 50 tonnum í viðbót og þann þriðja þegar verða komin 100 tonn og þú hættir að skoða í körin hjá okkur, ég gef þér bara upp hvað er í körunum við hverja löndun ef þú er ósáttur þá tek ég núna kassann og flöskuna með mér aftur.  Hann rétti mér höndina og sagði ég er mjög sáttur vinur.

En hvað varðar Kompásþáttinn vorkenndi ég nú mikið sjávarútvegsráðherra þegar hann var að fullyrða hálf vandræðalegur að hann hefði aldrei heyrt þetta og var svo greinilegt að þetta var hann að tala gegn betri vitund.  Eins var með Fiskistofustjóra það þurfti nánast að toga upp úr honum hvert orð, fyrst sagði hann svindlið er mjög lítið en bætti svo við en margt smátt gerir eitt stórt og þegar hann var spurður hvort um væri að ræða mörg þúsund tonn svaraði hann nei,nei, ja kannski erum við að tala um þúsund en þau eru ekki mörg kannski tvö til þrjú þúsund eða nokkur þúsund tonn, en samt það eru miklir peningar.  En málið er bara ekki svona einfalt því í raun er um að ræða nokkra tugi þúsunda tonna og það snýst ekkert um hvað hefði kostað að leigja þau tonn.  Þetta skekkir öllum forsendum Hafró þegar ekki er nokkuð vitað hvað raunverulega er mikið veitt á hverju ári á Íslandsmiðum.  Ef þetta heldur svona áfram verður Hafró með sínu reiknilíkani búin að reikna þorskstofninn niður í 0 þótt hafið allt í hringum landið sé fullt af þorski.

Örlítið meira grín

 

Símskeytið 

Maður nokkur úr Ísafjarðadjúpi fór til Reykjavíkur, einhvern tíman milli 1920-1930 að leita sér að vinnu en þá var mjög dauft yfir atvinnuástandi á Ísafirði og erfitt að fá vinnu þar.  Hann varð óvenju heppinn þegar hann kom til Reykjavíkur því að á línuveiðarann Sigríði vantaði mann vegna óvæntra forfalla.  Á þessum árum vori öll samskipti milli landshluta með öðrum hætti en í dag, fólk notaði mikið símskeyti og reyndi að hafa þau mjög stutt, en það var ódýrasti kosturinn.  Þegar þessi annars ágæti maður er búinn að fá plássið á skipinu sendi hann konu sinni eftirfarandi símskeyti:

"Er á Sigríði, sendu mér sængina strax."

 

 

 

Merkismenn

Kristján Jónsson frá Garðsstöðum var einn af þeim íbúum Ísafjarðar sem settu svip á bæjarlífið.  Hann tók mikinn þá í félagsstörfum og gengdi fjölda trúnaðarstarfa.  Hann var einstaklega mikill framsóknarmaður.  Hann fór eitt sinn á aðalfund SíS sem haldinn var á Bifröst, að fundi loknum fer Kristján út og sér að nánast öll bílastæði voru full af bílum og þó nokkrir af sömu gerð og bíll Kristjáns en hann átti Willys jeppa og gat hann ómögulega munað númerið á sínum bíl og fann hann hvergi.  Fór hann þá inn aftur og beið lengi þangað til allir voru farnir og stóð þá aðeins einn bíll eftir af Willys gerð og var hann þá öruggur að þetta væri hans bíll og tók hann og ók af stað heim, en kom við í Hreðavatnsskála og ætlaði að fylla bílinn af bensíni og þegar hann kemur inn í skálann biður hann um að láta fylla bílinn af bensíni frá Esso.  Sá sem var við afgreiðslu sagði að þeir væru aðeins með bensín frá BP.   Nei, nei sagði Kristján ég vil ekki sjá það, ef ég get ekki fengið bensín frá Esso ek ég frekar bensínlaus og gekk snúðugur út.  Hann komst til Búðardals á því bensíni sem eftir var á bílnum og þar var sko kaupfélag með sitt Esso bensín og lifnaði þá heldur betur yfir Kristjáni.  Af því að ég nefndi hér áður aðalfund SÍS þá má ég til með að segja frá því sem frægt var, að Erlendur Einarsson forstjóri SÍS sleitt alltaf aðalfundunum á sama hátt.  Hann þakkaði fundarmönnum fyrir fundarsetuna og óskaði þeim sem lengst væru að komnir góðrar ferðar heim.

Eiríkur Þorsteinsson sem á sínum tíma var kaupfélagsstjóri á Þingeyri 1932-1960 og var maður sem sópaði af hvar sem hann fór.  Hann var harðduglegur, mikill bókhaldsmaður, afkastamaður á skrifstofu og skrifaði manna best rithönd og fljótur að taka ákvarðanir og markaði stór spor í uppbyggingu og atvinnulíf á Þingeyri.  Hann sat á Alþingi 1952-1959 fykir V-Ísf.  Hann tók við Kaupfélagi Dýrfirðinga á algerum brauðfótum og breytti því í öflugt fyrirtæki.   Eins og oft er með slíka menn var hann alltaf að flýta sé og ók bílum sínum þannig að eins og um væri að ræða sjúkraflutningsbifreið þvílíkur var hraðinn.  En hann átti yfirleitt góða og kraftmikla bíla.   Hann notaði áfengi mjög lítið en ef það kom fyrir þá gekk hann að því eins og hverju öðru starfi og var ekkert að tvínóna við það og þegar flaskan var búinn sem ekki tók langan tíma.  Þá var það einfaldleg eins og hvert annað mál sem búið var að afgreiða og leið þá alltaf langur tími þar sem hann hafði enga löngun í vín.

Einhverju sinni er Eiríkur er að aka norður yfir Gemlufallsheiði, sem oftar og var að flýta sér þá kemur Willys jeppi á móti honum og situr þar undir stýri Kristján Jónsson frá Garðstöðum.  Honum þykir ferðin á Eiríki það mikil, að hann tekur ekki þá áhættu að mæta honum á veginum, heldur ekur rakleitt út í móa.  Þegar Eiríkur sér að bílinn ekur útaf veginum snarbremsar hann og stígur út úr bíl sínum.  Kristján gerir slíkt hið sama, tekur ofan hattinn, hneigir sig og segir "Hvað get ég gert fleira fyrir þig?"  Ekki er vitað hverju Eiríkur svaraði.

Málverkasýningin

 

Þeir félagar Jón Kr. Ólafsson, söngvari og Hafliði Magnússon, fjöllistamaður héldu saman málverkasýningu í félagsheimilinu á Bíldudal.  Mikill fjöldi fólks mætti á sýninguna og kom margt manna af öðrum fjörðum.  Þótti hún takast vel í alla staði.  Kona ein á Bíldudal, nokkuð þéttvaxin og gerðarleg, kom að máli við listamennina og kvað þetta svo merkan viðburð, að frásögn af honum yrði að komast í blöðin.  Það stæði líklega þér næst sagði söngvarinn.  Ert þú ekki einmitt fréttarritari fyrir Morgunblaðið?  Konan sem var mjög höll undir Sjálfstæðisflokkinn kvað svo vera.  Bað hún söngvarann að útvega myndir af málverkunum og kvaðst hún þá semja frétt og senda Mogganum.  Söngvarinn brá skjótt við og hóf filmingar á myndunum en fór þó ekki langt út fyrir eigin verk í myndatökunni.  Heimtaði hann filmurnar framkallaðar með hraði og afhenti svo fréttakonunni.  Hún bjó til fréttina í snatri til sendingar og póstlagði hana í ábyrgð.  Samtímis skall á flugverkfall er stóð í langan tíma og varð engin hreyfing á pósti á meðan.  Nokkru síðar eftir að flug var komið í lag að nýju, fylgdist söngvarinn vel með í Morgunblaðinu hvort ekki birtist fréttin um málverkasýninguna.  Ekki örlaði þó á henni.  Átti hann svo leið til Reykjavíkur og lét verða sitt fyrsta verk að stika niður á Morgunblað og hitti þar Styrmir ritstjóra og spurði með þjósti hvers vegna þeir hefðu ekki birt fréttina um málverkasýninguna.  Styrmir sagðist kannast við málið, en þegar fréttin hefði borist hefði hún verið svo gömul orðin að ekki hefði tekið því að birta hana.  Söngvaranum  hitnaði enn í hamsi við þetta og sagðist krefjast ljósmyndanna til baka sem sendar hefðu verið með fréttinni.  Ritstjóri taldi þær hafa lent í ruslafötunni.  Gerðist nú söngvarinn rjóður og reiður yfir slíkri meðferð á merkum verðmætum og hreytti út úr sér.  Hér er sýnilega öllu hent í ruslafötu jafnsnemma og það berst, jafnt verðmætu sem einskis nýtu.  Ég hygg að ykkur líki náttúrlega ekki stjórnmálaskoðanir okkar Hafliða, þannig að þið viljið neitt vera að púkka upp á okkur á neinn hátt.  En ég get sagt þér, að það var kona með svera sjálfstæðisbringu sem samdi fréttina, þannig að ég hélt að þið fynduð kakkske íhaldsþefinn af henni.  Svona, svona, þetta er ekki pólitík sagði Styrmir.  Haha segðu það öðrum en mér sagði söngvari, þaut reiður út og skellti á eftir sér (Sögn Hafliða Magnússonar).

Meira grín að vestan

Maður heitir Guðmundur Þ. Ásgeirsson yfirleitt kallaður Dubbi og kom til Bíldudals frá Sauðárkróki og kom sem skipverji á tappatogarann Pétur Thorsteinsson BA-12 en hann var reyndur togarasjómaður.  Á Bíldudal náði hann sér í konu sem reyndar er frænka mín og þar af leiðandi yndælis kona.  Gerðist hann síðar skipstjóri á rækjubátum hjá Matvælaiðjunni hf. en gerði síðan út sjálfur nokkra rækjubáta, hann bjó á Bíldudal þar til fyrir nokkrum árum að þau hjón fluttu í Hafnarfjörð þar sem þau búa í dag en hann er útslitinn maður og óvinnufær eftir nokkra áratuga sjómennsku, því að á rækjuveiðunum var hann alltaf einn á þeim bátum sem hann gerði út sjálfur.   Dubbi átti til að taka uppá hinum ótrúlegustu hlutum og hafði mjög gaman af því að ganga fram af fólki.   

En einu sinni mistókst honum illilega þegar hann ætlaði að hræða nokkra stráka sem komu á bryggjuna á mótorhjólum og Pétur Thorsteinsson BA-12 var í höfn  og Dubbi sem hafði fengið sér nokkuð í glas og ekki allsgáður og sagði við strákanna, ég átti svona hjól þegar ég var yngri og það var enginn betri en ég.  Nú ætla ég að sýna ykkur hvernig kunnáttumenn gera.  En það sem hann ætlaði sér var að koma niður bryggjuna á mikilli ferð og snarbeygja við bryggjukantinn og stoppa þar hjólið.  Einn strákanna lánaði honum hjólið sitt og hann fór talsvert upp í þorpið og kom á eins miklum hraða niður bryggjuna og hjólið komst, en eitthvað klikkaði þegar hann nálgaðist bryggjukanninn og þar fataðist honum flugið og fór beint á kantinn, en sem betur fer var lest togarans opinn og nýbúið að seta fullt af ís um borð, því Dubbi sveif af hjólinu í stórum boga og hitti akkúrat á lostaropið og fór niður í íshauginn, en á bryggjunni lá hjólið mikið beyglað og þegar hann var búinn að krafsa sig upp úr ísnum og kominn upp á bryggju og vildi fá að reyna aftur sögðu strákarnir nei takk, hann gæti greinilega ekki kennt þeim neitt og sá sem hafði lánað honum sitt hjól sem lá nú stórskemmt á bryggjunni fór nú að ræða við Dubba og sagðist vera nýbúinn að kaupa þetta hjól.  Dubbi sem í raun er hið mesta góðmenni og vildi allt fyrir alla gera sagði við strákinn að fara með hjólið á bílaverkstæðið og láta þá gera við hjólið og hann myndi borga og til að róa strákinn hjálpaði hann honum með hjólið á verkstæðið og ræddi við eigandann um að hann ætlaði að greiða allan kostnað við viðgerðina og sem sárabætur fór hann í vasann og tók upp búnt af peningum og skipti honum á milli verkstæðismannsins og stráksins og skildu þeir sem hinir bestu vinir.

Eitt sinn er Dubbi og hans kona höfðu eignast sitt fyrsta barn bilaði eitthvað í barnavagninum og fór Dubbi af stað einn morguninn á bílaverkstæðið til að láta gera við vagninn og var honum sagt að hann mætti sækja hann fljótlega eftir hádegi.  Verkstæði þetta var til húsa rétt hjá kirkjunni á staðnum.  Mætir hann síðan á réttum tíma og það passaði að vagninn var tilbúinn þegar hann kom og á leiðinni heim sér hann að það er komin stór rúta fyrir utan kirkjuna og út úr rútunni er að streyma fjöldi fólks.  Voru þarna á ferð eldri borgarar og ætluðu að skoða kirkjuna og var stór hópur kominn út er Dubbi átti leið framhjá.  Veðrið var mjög gott eins og oft er á Bíldudal á sumrin, logn, sólskin og mikill hiti og var mikið af fólkinu að taka myndir.  Dubbi gerði smá lykkju á leið sína svo hann væri viss um að fólkið heyrði örugglega til hans og labbaði raulandi framhjá hópnum stoppað oft aðeins og beygði sig yfir barnavagninn og þóttist vera að gæla við barnið.  Þar sem þetta var á þeim tíma að frekar óvenjulegt var að feður færu með börn sín í göngutúra í barnavagni, það þótti frekar hlutur kvenna og leit fólkið örugglega á að þarna væri einstakur fyrirmyndafaðir á ferð. 

Eftir smástund stoppar Dubbi og beygir sig einu sinni enn yfir vagninn og heyrist segja "Svona, svona elskan mín ekki vera að gráta, pabbi er að passa þig og við komum bráðum heim til mömmu, notaðu snudduna þína elskan."  Skömmu síðar stoppar hann aftur og segir nokkru hærra en áður "Hættu nú þessu væli krakki, þetta er farið að pirra mig."  Nú fór ferðafólkið heldur betur að fylgjast með og hrökk illa við þegar Dubbi fer að hrista vagninn og segir allhvasst "Steinþefjuðu krakki."  og bætir svo við  "Ef þú hættir ekki þessu væli skal ég berja þig."  Næst þegar hann stoppar nánast öskrar hann niður í vagninn  "Nú er komið nóg"  og kreppir sinn stóra hnefa og kýlir fast niður í vagninn og bætir við "Þetta vildir þú krakkaskratti og nú ertu loksins hættur að væla en ég ætla segja eitt við þig að þú ert ekki sá fyrsti sem ég neyðist til að rota um ævina" og hélt svo raulandi áfram göngu sinni með barnavagninn sem að sjálfsögðu var tómur en eftir stóð hópur eldri borgara gapandi af undrun.

Áður en nýji vegurinn var lagður yfir Hálfdán, sem er heiði á milli Bíldudals og Tálknafjarðar og fara þarf yfir á leiðinni frá Bíldudal til Patreksfjarðar, var þarna hlykkjóttur og frekar mjór malarvegur þar, sem á mörgum köflum var frekar erfitt að mæta bíl.  Sérstaklega var erfitt svokallað Katarínuhorn en fyrst var löng brekka og svo mjög kröpp beygja.  Þarna var vegurinn nánast skorinn inn í fjallshlíðina og aðstæður þannig að sá sem var að fara yfir fjallið Hálfdán og á leið upp hafði snarbratt fjallið á hægri hlið en þeir sem voru að koma niður sáu snarbratt fjallið niður af götukantinum og urðu að passa sig að fara ekki of langt út á vegkantinn, því ef þeir hefðu farið of langt var sú hætta fyrir hendi að fara fram af og velta niður snarbratta hlíðina og hefði þá ekki  þurft að spyrja af leikslokum.  Sú venja hafðist skapast að meðal heimamanna að sá bíll sem var á leið upp vék vel fyrir þeim bíl sem var að koma niður.  Þetta var hlutur sem hinn almenni ferðamaður áttaði sig ekki á.  Eitt sumar var Davíð Oddson á ferð um Vestfirði með sinni fjölskyldu og ók sjálfur, Dubbi hafði um morguninn þurft að skreppa vestur á Patreksfjörð og á leið sinni til baka og hann kominn á umræddan vegarkafla og er að fara niður fjallið og því á hættulegri hluta vegarins og þá mætir hann bíl sem vék mjög illa fyrir honum og varð hann að fara svo utarlega að hægri hjól bílsins sleiktu vegkantinn og sá hann er bílarnir mættust að þar var Davíð Oddson á ferð.  Seinna sama dag þurfti Dubbi aftur að fara vestur yfir fjallið og á sama stað og áður sér hann bíl koma löturhægt niður og kannaðist strax við bílinn og var viss um að þar færi Davíð á ferð.  Nú var staðan svipuð og fyrr um morguninn nema að hlutverkin höfðu snúist við, Dubbi var á leið upp en Davíð niður og hugsaði Dubbi honum þegjandi þörfina.  Þegar bílarnir mætast vék Dubbi lítið, jafnvel minna En Davíð hafði gert um morguninn.  Hann sér að kona Davíðs er komin með höfuðið út um gluggann til að fylgjast með vegkantinum.  Fór Dubbi þá aðeins lengra inná veginn svo enn meira þrengdi að Davíð, sem endaði með því að Davíð stoppar bíl sinn og fer út og gengur að bíl Dubba og sá Dubbi svitaperlur á enni Davíðs, og kynnir sig með handarbandi ég er Davíð Oddson forsætisráðherra  og Dubbi svar strax á móti Guðumundur Þ. sjómaður á Bíldudal.  Davíð segir við hann, "Getur þú nú ekki reynt að víkja aðeins betur svo ég komist nú örugglega framhjá.  Mér stendur ekki á sama að þurfa að fara of mikið útá kantinn. en þið heimamenn eruð nú miklu vanari að aka svona vegi en ég ".  Nú sagði Dubbi og þóttist vera steinhissa, ég veit ekkki betur en þetta sé opinber þjóðvegur og ætlaður fyrir alla umferð en ekki bundinn við heimamenn og þetta er það sem þið eruð að bjóða okkur upp á og þykir sjálfsagt og við erum að stórskemma okkar bíla á, en svo þorið þið varla að aka þessa vegir sjálfir.  Ég mætti þér hérna í morgun og ekki varst þú að víkja fyrir mér.  Mitt líf er ekkert minna virði en þitt og þú skalt gera þér grein fyrir einu að þú ferð ekki í gegnum lífið á titlinum einum og vonandi mun sitja eftir í þínum haus við hvaða aðstæður við búum hér í samgöngumálum.  Annað hvort ertu sammála mér að hér þurfi nýjan veg,og ef ekki held ég bara áfram og þú verður að þræða vegkantinn hér niður áfram.  Davíð tók aftur í hendi Dubba  og sagðist vera innilega sammála honum.  Það þarf varla að taka það fram að nokkrum mánuðum síðar var nýr vegur yfir Hálfdán settur á forgangslista í samgöngumálum og verið boðið út og í dag er kominn þarna nýr breiður vegur og bundinn slitlagi.  Þegar Dubbi var að segja frá þessu síðar, sagði hann, "mikil skelfing varð maðurinn hræddur", og rak síðan upp sinn þekkta tröllahlátur.

Ég vann smá tíma með Dubba í Matvælaiðjunni hf. og var alltaf keppst um hver ætti að aka vörubíl fyrirtækisins ef eitthvað þurfti að snúast fyrir fyrirtækið og kom það oftast í hlut Dubba enda stæðastur og sterkastur af okkur strákunum sem vorum þarna að vinna og svo var hann tengdasonur framkvæmdastjórans, sem einnig var föðurbróðir minn.   Eitt skipti þurfti að fara með rusl á hauganna sem voru rétt fyrir utan þorpið.  Við vorum búnir að hlaða bílinn af rusli og Dubbi komin undir stýri, þegar hann kallar "Kobbi komdu með mér"  Ég fór inn í bílinn og sagði við hann afaverju þarf ég að koma með?  Æ það er betra þegar ég losa bílinn að fá smá aðstoð.  En það skal tekið fram að ekki voru sturtur á þessum bíl, heldur var pallurinn fastur og þurfti því að bakka aðeins yfir götukantinn til að fá halla á bílinn til að auðveldara væri að láta ruslið renna af pallinum og oft þurftir að hjálpa aðeins til að allt færi nú örugglega af og eins þurfti að sópa pallinn til að hann væri hreinn.  Dubbi ók af stað brosandi og ánægður með lífið og fljótlega vorum við komnir að haugunum en þá þurfti að snúa bílnum og bakka og ég fór út til að segja honum til svo hann bakkaði nú ekki niður í fjöru og þá upphófust vandræðin það var sama hvernig Dubbi hamaðist á stýrinu alltaf bakkaði bíllinn í öfuga átt og að lokum gafst hann upp og kallaði til mín "Kobbi prufað þú hvort þú getur gert þetta"  Ég fór inn í bílinn og bakkaði eins og þurfti og reiknaði með að hann færi upp á pallinn til að ryðja ruslinu af en það var nú aldeilis ekki því nú vildi hann að við skiptum aftur og ég fór og kom öllu ruslinu af pallinum og sópaði hann og settist síðan aftur inn í bílinn og við ókum af stað til baka og Dubbi var jafn kátur og áður, ég sagði við hann djöfulsins klaufi ertu Dubbi kanntu ekki að bakka bíl?  Þá rak hann upp tröllahlátur og sagði "ég hef aldrei lært það því ég er ekki með bílpróf, hef aldrei tekið það" ég svaraði á móti, en þú átt bíl og ekur hér um allt.  Það kemur engum við sagði Dubbi ég er fullorðinn maður og ætla að taka bílpróf þegar ég má vera að því.

Fyrir mörgum árum var skólabróðir minn frá Bifröst og konan hans ráðin sem kennarar á Bíldudal og voru á leið vestur akandi, en eins og þeir vita sem hafa ekið þessa leið þarf að aka um marga firði sem allt er komið í eyði og ekki skemmtilegt að aka þar um í myrkri en þetta var um mánaðarmót ágúst / september og voru þau seint á ferð og einmitt á þeim tíma sem lítil umferð er.  Í einum af þessum fjörðum sprakk dekk hjá þeim og þau höfðu ekkert varadekki og vissu varla hvar þau voru stödd og voru meira að segja með litla dóttur sína með sér.  Sátu þau því þarna í bílnum ráðalaus og biðu eftir að einhver bíll kæmi og eftir nokkurra klukkutíma bið og klukkan farin að nálgast miðnætti, orðið kalt í bílnum var ekki laust við að þau væru orðin dálítið hrædd kom flutningabíll en þeir eru mest á ferð að næturlagi og í þeim bíl var NMT-sími sem eru mjög langdrægir.  Á þessum flutningabílum eru yfirleitt tveir menn sem skiptast á að keyra og koja svo þeir geti lagst út af á milli þess sem þeir aka og var því ekkert pláss í flutningabílnum fyrir þau hjónin og barnið, en þau fengu samt að hringja í mig og segja mér hvernig komið væri fyrir þeim auk þess fengu þau staðfest hjá bílstjóra flutningabílsins hvar þau væru stödd og hvað langt væri eftir til Bíldudals.  Þar sem ég hafði  verið að vinna langt fram eftir kvöldi og átti að mæta á fund snemma morguninn eftir og var ný sofnaður enda þreyttur, gat ég ekki hugsað mér að fara að eyða nóttinni í að sækja þau.  Ég ræddi þetta við konuna mína hvort hún treysti sér til að sækja þau en hún sagðist vera svo óvön að aka þegar væri orðið svona mikið myrkur auk þess væri hún hálf hrædd að vera að þvælast um þessa firði á nóttinni og ræddum við um hvað við gætum gert.  Ég hringdi í björgunarsveitina en fékk þau svör að þar sem fólkið væri ekki týnt sinntu þeir þessu ekki nema gegn verulegri greiðslu.  Ég hringdi þá í lögregluna en fékk þau svör að það væri aðeins einn maður á vakt og hann mætti ekki fara frá.  Nú voru góð ráð dýr en allt í einu segir konan mín við mig hringjum í Dubba hann er svo greiðvikinn.  Ég hringdi í Dubba sem reyndar var sofnaður og þegar hann loks svaraði og ég hafði útskýrt málið stóð ekki á svari.  Ég ætlaði nú reyndar að fara á sjó í nótt en það verður bara að bíða, við látum ekki aumingja fólkið hýrast þarna í alla nótt og sagði síðan ég dríf mig af stað en er ekki allt í lagi að ég stríði þeim aðeins.  Jú það er allt í lagi sagði ég það er bara fyrir mestu að sækja þau.  Svo biðum við og biðum og aldrei kom Dubbi til baka og fórum við því að sofa.  Morguninn eftir erum við hjónin að drekka kaffi í eldhúsinu þá kemur Dubbi akandi að húsinu og þau hjónin með.  Ég spurði afverju voruð þið svona lengi.  Þá sagði skólabróðir minn mér að þessi maður sem ég hefði sent og þau í fyrstu talið að væri kolklikkaður hefði ekki tekið annað í mál en þau gistu hjá sér og nú ætlaði hann að fara með sig að sækja bílinn og Dubbi væri búinn að redda dekki á felgum sem ætti að passa undir bílinn og spurði hvort konan og dóttirin mættu ekki bíða hjá okkur á meðan, sem var auðvitað sjálfsagt mál.  Síðan fóru þeir tveir af stað að sækja bílinn.  Konan fór þá að segja okkur frá nóttinni hún hefði verðið orðin dauðhrædd en um kl: 02,00 hefði þessi maður komið og snarast út úr bíl sínu stór og mikill og komið vaðandi að þeirra bíl og svipt upp bílstjórahurðinni og sagt dimmri röddu hvern andskotann eruð þið að þvælast hingað vestur á firði um miðja nótt og hafið ekki rænu á að taka með ykkur varadekk og vasaljós, ég ætti að gera þennan bíl upptækan og taka af ykkur ökuskírteinin og rífa þau.  Réttast væri að skilja ykkur eftir og láta ykkur labba.  Þið eruð greinilega ekta Reykjavíkurbörn, alinn upp í dekri á malbikinu og vitið ekkert um raunverulegt líf sem sagt, aumingjar.  Konan sagðist hafa verið orðin dauðhrædd áður en þessi maður kom og lesturinn yfir þeim hefði ekki bætt úr skák og hún farið að gráta og hugsað með sér hvað er hann Jakob að gera, senda til okkar snarklikkaðan mann ofan á öll vandræði okkar en þegar maðurinn sem hafði kynnt sig sem Guðmund Þ. og væri kallaður Dubbi, hefði séð hana gráta hefði hann hlegið tröllahlátri og sagt við þau "Til að kóróna allt, trúið þið síðan öllu sem við ykkur er sagt."  Hefði síðan sagt þeim að  hann byði þeim aðstoð sína við að flytja allt dótið yfir í sinn bíl og síðan færu þau sjálf með barnið í sinn bíl.  Hún sagði að maðurinn hefði nánast einn flutt allt dótið á milli bíla og svo var ekið af stað áleiðis til Bíldudals.  Hún sagði að þegar þau hefðu verið lögð af stað, hefði sér létt mikið og hugsað þetta er greinilega hinn besti maður.  Síðan þegar þau voru að fara niður í Arnarfjörð og á ákveðnum stað sést vel ljósin á Bíldudal því bjart var yfir, heiðskýrt og stjörnubjart og hið besta veður hefði hann stoppað bílinn drepið á honum og slökkt öll ljós og sagt við mann sinn sem sat frammí hjá bílstjóranum "Nú er komið að því sem mig hefur alltaf langað til að gera á þessum stað og ég fell fyrir öllum freistingum og ef mér dettur eitthvað í hug þá framkvæmi ég það.  Nú ætla ég að nauðga konunni þinni. þú horfir bara á ljósin á Bíldudal á meðan og ef þú ferð að vera með einhverja stæla neyðist ég til að rota þig"   Konan sagði að þá hefði gripið um sig ofsahræðsla og hugsað með sér, maðurinn er greinilega kolklikkaður og hefði farið að gráta og beðið hann að láta ekki svona.  Dubbi rak aftur upp sinn mikla hlátur og sagði "Eins og ég sagði við ykkur áðan er alveg ótrúlegt hvað þið eruð fljót að trúa öllu sem við ykkur er sagt ég á mína konu heima og það nægir mér alveg."   Síðan setti hann bílinn aftur í gang og ók af stað á ný og hló mikið, tekur síðan símann sem var NMT-sími og hringdi í konuna sína og sagðist vera að koma heim með hjón og eitt lítið barn og hvort hún vildi eitt herbergi bergi klárt fyrir fólkið og eins þyrfti hún að elda góða súpu og smyrja brauð, því þetta fólk væri búið að lenda í miklum vandræðum og yrði að fá eitthvað gott að borða þegar hann kæmi heim með þau.  Ég gerði þetta fyrir hann Kobba frænda þinn að sækja þau.  Þegar á Bíldudal var komið sögðu þau að þau gætu örugglega fengið að gista hjá Jakob.  Nei nei svaraði Dubbi  "Hann Kobbi er örugglega löngu farinn að sofa og við erum ekkert að ónáða hann núna, klukkan er orðin svo margt, var þá ekið heim til Dubba og þar tók á móti þeim hans kona brosandi og bauð þeim inn í borðstofu. en þar beið stórt borð hlaðið af veislumat.  Meðan þau voru að borða sagði Dubbi "Krakkar mínir þið vonandi fyrirgefið mér hvernig ég var að tala við ykkur en það er bara þannig að ég hef svo gaman af því að stríða fólki og koma því á óvart bara til að sjá viðbrögðin en í raun er ég besti kall".  Eftir að hafa borða mikið af þessum góða mat var þeim hjónum fylgt í notalegt herbergi og Dubbi sagði ég vek ykkur kl:08,00 því við verðum að ná í bílinn ykkar.  Konan sagði við okkur hjónin að hún hefði sjaldan á ævinni verið eins feginn og þegar hún fór að sofa og hefði sofið mjög vel og sá núna í réttu ljósi hvern mann Guðmundur Þ. Ásgeirsson hafði að geyma.  Kl:08,00 er bankað á dyrnar og inn kom kona Dubba og sagði að Dubbi hefði beðið sig um að vekja þau og þau skildu bara koma upp og fá sér kaffi og morgunmat.  Skömmu síðar fóru þau á fætur og fóru upp þar sem þau hittu konu Dubba og var það eins og um nóttina að þar beið þeirra glæsilegt morgunverðaborð eins og á bestu hótelum.  Skömmu síðar kom Dubbi og fékk sér kaffi og mat og spurði þau síðan hvernig hjólbarðar væru á bílnum þeirra, það vissu þau ekki og Dubbi sagði Æ,æ þið þetta malbikunarfólk vitið ekkert um eitt eða neitt, en þetta er hlutur sem ég verð að redda til að við getum sótt bílinn.  Því ég verð að fara á sjó í nótt, eftir morgunmatinn sagði Dubbi við eiginmanninn við verðum að drífa okkur og bjarga þessu.  Síðan fóru þau út í bíl Dubba og hann ók rakleitt á bifreiðaverkstæðið og spyrði Dubbi hvort þeir vissu um einhvern bíl af sömu gerð á staðnum og þeir vissu um einn og var brunað heim ti þess manns og þau hjón sáu að þar stóð bíll eins og þeirra.   Dubbi hringdi í manninn og bað hann að koma út og tala við sig.  Sá maður kom skömmu síðar og Dubbi sagði umsvifalaust þú verður að lána mér varadekkið á bílnum þínum, farðu og náðu í það, ég skila því seinna í dag og vertu fljótur, maðurinn komst ekki að til að segja neitt en þegar hann kom aftur með hjólbarðann spurði hann "Hvað er að ske Dubbi minn?".  Það er kallað að hjálpa náunganum svarði Dubbi og brunaði af stað og sagði við konuna og barnið nú fer ég með ykkur heim til hans Kobba og þið bíðið þar meðan við sækjum bílinn.  Konan sagði við okkur, þetta er ótrúlegur maður, fyrst hræðir hann úr manni líftóruna og svo næst vill hann allt fyrir mann gera,   Eftir hádegi kom skólabróðir minn akandi heim til mín og Dubbi fylgdi á eftir, ég fór út og ræddi við Dubba hvort ég ætti ekki að borga honum eitthvað fyrir þetta allt fór hann að skellihlæja og sagði "Nei ég á nóg af peningum, en ef þú ert í vandræðum með peninga þá skaltu bara kaup eitthvað fallegt fyrir konuna þína".  Með þeim orðum kvaddi hann og fór.

 

 

 

 

 

Kosninabaráttan orðin á lágu plani

Svo furðulegt sem það nú er virðist kosningabaráttan vera að taka á sig einkennilega mynd og þar á ég við að flokkar sem hafa raunverulega möguleika á þingsæti vilja ekki ræða um sjávarútvegsmál nema Frjálslyndi Flokkurinn í hvert sinn sem komið er inn á þau er umræðunni stýrt inná önnur svið og farið út á víðan völl.  Það eru mörg öfl í þjóðfélaginu. sem vilja Frjálslynda burt úr allri umræðu og kemur það víða frá í þjóðfélaginu.  Er þjóðin búin að gleyma uppruna sínum?  Nú er svo komið að ef heldur áfram eins og verið hefur með núverandi kvótakerfi kemur þessi sameign þjóðarinnar til með að skapa varanlegan eignarétt þeirra aðila sem hafa haft nýtingarréttin fram að þessu.  Svo hart er barist í þessu að maður trúir varla eigin eyrum þegar maður er að heyra fólk segja frá mörgu sem er að ske.  Ég er að starfa á kosningaskrifstofu Frjálslynda Flokksins í Reykjanesbæ sem er í Keflavík og þar þora menn að segja hug sinn og að hverju þeir hafa orðið vitni að.  Ég ætla að nefna að nefna hér nokkur dæmi sem Suðurnesjamenn þurfa virkilega að hafa miklar áhyggjur af í næstu kosningum:

1.     Það kom til okkar maður sem sagðist vinna hjá verktaka við að breikka Reykjanesbrautina við að aka svokölluðum "Búkollum".  Hann hefði kr: 1.400,oo á tímann en nú hefði verktakinn verið að ræða við íslendingana sem þar vinna að honum byðist í dag í gegnum starfsmannaleigu að fá pólverja í þessi störf fyrir kr: 300,oo á tímann og fleiri dæmi hafa komið upp þar sem verið er að bjóða pólverja til starfa á þessum launum.  Verktakinn sem fær greitt samkvæmt sínu tilboði í verkið gæti sparað sér á milli 100 til 200 milljónir á ári með því að skipta út íslendingum og fá pólverja í staðinn.  Haldið þið að þetta sé ekki freystandi og þetta höfum við í Frjálslynda Flokknum verið að benda á í umræðunni um innflytjendur og höfum verið kallaðir rasistar fyrir það eitt að vilja seltja á ákveðnar leikreglur og standa vörð um að launakjör hafi verði virt.  Það er fullyrt að allstaðar sem erlendir menn vinna sé farið eftir íslenskum kjarasamningum en því miður segir raunveruleikinn okkur annað.  Og hvernig er þetta framkvæmt, það er einfaldlega tvöfallt launabókhald hjá mörgum fyrirtækjum, eitt fyrir hið erlenda vinnuafl og annað fyrir Vinnumálastofnun og þá aðila sem eru að reyna að hafa eftirlit með þessu.  Svo er þetta gert í gegnum starfsmannaleigur sem sjá um að skipta út erlendum starfsmönnum eftir ákveðinn tíma og nýjir koma í staðinn.  Þetta er gert til að hinn erlendi starfsmaður geti aldrei borið sín laun saman við íslenska kjarasamninga.  Hans eina viðmiðun eru launakjör í hans landi.  Nú er svo komið að þetta er farið að teygja sig um borð í íslensk fiskiskip.  Þar er nú þegar kominn hópur af erlendum sjómönnum og farið eins með þá.  Nei þá vil ég heldur vera kallaður rasisti en að horfa þegjandi uppá að kjarasamningar sem hefur tekið áratugi að ná fram, séu fótum troðnir.

2.     Bílstjóri hjá einu af hinum stóru flutningafyrirtækja hér á landi, en þau eru nú orðin eign skipafélaga sagði okkur að bílstjórunum hefði verið tilkynnt að ef nafn þeirra sæist einhverstaðar í tengslum við Frjálslynda Flokkinn yrði þeim umsvifalaust sagt upp.  Og hver var ástæðan? Jú hún var sú að stórir viðskiptavinir þeirra í sjávarútvegi væru búnir að tilkynna þeim að ef þeir fréttu af bílstjórum sem tengdust Frjálslyndum á einhvern hátt yrði viðskiptum viðkomandi sjávarútvegsfyrirtækis við skipafélagið hætt.  Því bílstjórarnir færu svo mikið víða um land á bryggurnar og fiskmarkaði og þar af leiðandi í talsverðum tengslum við sjómenn og yrði þetta ekki liðið.

3.     Hér í Sandgerði er starfandi vel rekið fyrirtæki sem kaupir allann sinn fisk á markaði en þetta er Ný- Fiskur og veitir hér mikla vinnu.  Þetta fyrirtæki langaði Samherja hf. til að eignast og þegar eigandinn vildi ekki selja með góðu ákvað Samherji hf. að fara aðra leið til að koma þessu fyrirtæki í vandræði svo eigandinn gæti ekki annað en selt.  Í framhaldi af því var sama á hvaða fiskmarkað Ný-Fiskur reyndi að kaupa fisk var neyðarvaktin hjá Samherja hf. tilbúinn að grípa inn í og yfirbjóða þetta ágæta fyrirtæki svo verðið fór svo hátt að Ný-Fiskur gat ekki keypt nema þá að fara út í taprekstur.  Eitthvað hlé mun hafa orðið á þessu en þeir eru ekki hættir, eftir kosningar fer þetta á fulla ferð aftur og þeir hætta ekki fyrr en þeim hefur tekist að neyða eigandann til að selja og fá jafnvel bankakerfið í lið með sér.  Og hvað skeður þegar Samherja hf. hefur tekist þetta? Jú það verður öllu starfsfólki sagt upp í nafni hagræðingar og endurskipulagningar og beðið meðan ölduna er að lægja og þá koma pólverjar og vinna fyrir kr: 300.oo á tímann eða fyrirtækið verður lagt niður og öllu lokað.  Ný-Fiskur og Toppfiskur munu vera þeir aðilar sem kaupa mest af fiski á mörkuðum og hafa þurft að leggja óhemju vinnu og fjármuni til að koma sér upp viðskiptasamböndum erlendis.  Á þessa kaupendur hafa Samherji hf. og fleiri stórir aðilar lagst og boðið þeim sambærilega vöru á mun lægra verði til að ná þessum erlendu kaupendum af áðurnefndum fyrirtækjum.  Það má ekki gleymast að það voru fyrirtæki án útgerðar sem riðu á vaðið í svokölluðum "Flugfiski" og ruddu brautina og þegar hinir stóru sáu hvað þessir minni aðilar voru að gera góða hluti komu þeir í fótsporinn og láta það sér ekki nægja heldur reyna allt hvað þeir geta til að gleypa þessi fyrirtæki til þess eins að leggja þau niður og geta setið einir að hinum erlendu kaupendum.  Þegar ég flutti í Sandgerði í desember 2005 hélt ég að hér væri nánast öll fiskvinnsla í molum, því ég hafði fylgst með þegar allur Miðnes-kvótinn fór upp á Akranes við sameiningu Miðnes hf. og HB á Akranesi og varð ég mjög hissa þegar ég fór að kynnast því hvað hér er rekin blómleg fiskvinnsla sem einstaklingar hafa byggt upp af myndarskap og nú stefnir allt í að fólk ætli að kjósa það yfir sig að þessum fyrirtækjum verði lokað.  En frjálslyndi Flokkurinn er að berjast fyrir þessi fyrirtæki og starfsfólks þess en til þess þarf flokkurinn auðvitað góðan stuðning allra sem vilja berjast með okkur í eflingu byggðar á Suðurnesjum.

4.     Nesfiskur hf. í Garði hefur verið að eflast mikið á undanförnum árum og er farið að skulda nokkra milljarða vegna kvótakaupa og liggur því vel við höggi.  Hvenær verður ráðist á það fyrirtæki en fyrir nokkru mun einn af Samherjamönnum hafa komið í Nesfisk og þegar fólkið sá þennan mann greip um sig svo mikill ótti hjá starfsfólkinu að framkvæmdastjóri fyrirtækisins varð að halda sérstakan fund með fólkinu til að reyna að sannfæra fólkið um að hann væri ekkert að selja fyrirtækið.  En hvenær kemur að svo illa verður þjarmað að þessum framkvæmdastjóra með alla sína milljarða skuldir á herðunum, að hann getur ekki ráðið ferðinni.

5.     Í Grindavík er staðan þannig að fyrir nokkru sameinuðust Þorbjörn hf. Fiskanes hf. og Valdimar hf. í Vogum undir nafninu Þorbjörn-Fiskanes hf..  Nú munu þeir Fiskanesmenn vera nær ef ekki allir búnir að selja sína hluti í fyrirtækinu og í dag er það alfarið í eigu barna stofnenda Þorbjarnarins hf.  Tómasar Þorvaldssonar og hefur nafninu verið breytt aftur í Þorbjörninn hf.  Nú stýra nú fyrirtækinu tveir synir Tómasar og hafa þeir skuldsett fyrirtækið talsvert mikið til að geta keypt aðra hluthafa út.  Nú heyrast þær raddir að þeir bræður séu orðnir frekar þreyttir á þessum rekstri og horfa þá sjálfsagt til þeirra Fiskanesmanna sem seldu sína hluti og sjá hvað þeir hafa það gott í dag áhyggjulausir.  Kæmi það því ekki á óvart að fljótlega yrði þetta fyrirtæki til sölu en þá er spurninginn hver getur keypt?  Það mun sennilega enginn kaupandi finnast í Grindavík að vísu er þar eitt stórt fyrirtæki Vísir hf. en það fyrirtæki mun víst skulda nokkra ef ekki tugi milljarða vegna yfirtöku á fyrirtækjum víða um land t.d. á Þingeyri, Húsavík og Djúpavogi til að auka sinn kvóta.  Og getur þar af leiðandi ekki á sig blómum bætt.  Eru því allar líkur á að fyrirtækið Þprbjörn hf. verði bútað í sundur og selt nokkrum stærri aðilum.  Þannig næst mest verðmæti fyrir þá sem selja.  Einnig er líka stór spurning, hvað skeður þegar að því kemur að stofnandinn og aðaleigandi Vísirs hf. fellur frá?  Kemur ekki fljótlega upp krafa erfingja um að fá greiddan sinn arf og hvaða kosti hafa þeir sem hugsanlega vilja reka fyrirtækið áfram.  Val þeirra snýst um tvennt að selja og lifa áhyggjulausu lífi eða bæta meiri skuldum á fyrirtækið og þar með þyngja á rekstrinum. Ég er ekki í nokkrum vafa um að þeir  velji fyrri kostinn. 

Ég er því miður ekki nægjanlega kunnugur í Þorlákshöfn til að meta aðstæður þar en eitt veit ég þó að stór hluti af kvóta þar er kominn til Vestmannaeyja sem kom til við sameiningu Meitilsins hf. og Vinnslustöðvarinnar hf.  Eitt atriði gerir líka litlum fyrirtækjum erfitt fyrir í samkeppni við erlenda aðila en það er hinn mikli afli sem fluttur er út óunninn í gámum og stór hluti af þeim fiski fer ekki á uppboðsmarkaði erlendis heldur er seldur beint til vinnslufyrirtækja erlendis sem eru í samkeppni við íslendinga á mörkuðum erlendis og sú furðulega regla er í gildi að þegar fiskur er seldur svona beint til vinnslu erlendis, þá hafa hin erlendu fyrirtæki heimild til að bakreikna þyngd aflans út frá nýtinguarprósentu sem þau gefa upp til Fiskistofu.  Þetta fá íslensk fiskvinnslufyrirtæki ekki að gera Það stór furðulega er að á meðan Fiskistofa er með um 100 manns til að passa að fiskur sem vinna á hér á landi sé viktaður og skráður rétt nánast hvert einasta fiskikar er undir eftirliti þá hefur Fiskistofa aðeins einn mann til að fylgjast með íslenskum fiski sem seldur er erlendis.  Það er furðulegt að stjórnendur íslneskra sjávarútvergsfyrirtækja reyni að hræða sitt starfsfólk við okkar flokki.  Því við erum þeir einu sem viljum berjast fyrir fólkið í sjávarbyggðunum.  Reynsla hefur sýnt okkur ýmsa hluti t.d. fyrir síðustu kosningar þegar forstjórar ÚA, Granda ofl. fyrirtækja komu fram með fullyrðingar að Frjálslyndir vildu taka atvinnuna frá fólkinu, starfsöryggi yrði ógnað en hver er staðan í dag hjá þessum fyrirtækjum.  Togarar ÚA eru komnir til Reykjavíkur og gerðir út þaðan.  Skráðir í dag RE og kvótinn farinn frá Akureyri til Reykjavíkur, þeir eru að vísu enn með vinnslu á Akureyri, en hvað verður það lengi ÚA er nýbúið að kaupa fiskvinnslustöð í Reykjavík.  Stór hluti í Granda hf. hefur verið seldur fasteignafélagi sem hefur keypt öll þau hús í Örfyrrisey sem það hefur komist yfir og nú skal Grandi yfirtekinn, kvótinn seldur, skipin seld í brotajárn og húsi Granda jafnað við jörðu til að byggja íbúðarblokkir.  Því bara lóðarverðið er hærra en greitt var fyrir hlutabréfin.  Að vísu reyna þeir félar Kristján Loftsson og Árni Vilhjálmsson að verjast yfirtökuna á félaginu en hve lengi geta þeir varist þegar sótt er að þeim úr öllum áttum, bankar, olíufélög, tryggingarfélög ofl.  Velja þeir ekki bara að láta undan og setja meiri kraft í hvalveiðarnar.  Þá verður ekkert eftir í Örfyrrisey sem minnir á að Grandi hafi verið til sem Frjálslyndi Flokkurinn var sakaður um að ætlað grafa undan í síðustu kosningum.  Ef við komum til með að búa við óbreytt kerfi áfram skeður tvennt. Allur aflakvóti verður í varanlegri eigu 4ja til 5 fyrirtækja og pínt verður í gegn hjá Sjálfstæðisflokknum að taka U-beyju í afstöðu til EB því þessi fyrirtæki vilja líka starfa erlendis og jafnvel gera út þaðan, þau munu beita þeim rökum að þar sem þeir séu löglegir eigendur kvótans geti ekkert bannað þeim að skrá hann á erlend skip í þeirra eigu.  Síðan munu erlend skip skráð í fátækustu löndum EB í eigu þessara fyrirtækja veiða allann fisk á Íslandsmiðum, hverju nafni hann nefnist, mönnuð erlendum sjómönnum öll fiskvinnsla á Íslandi leggst niðu, íslensk sjómannastétt leggst niður ásamt fiskverkunarfólki, íslenskir fiskmarkaðir hætta og um leið öll minni fyrirtæki í fiskvinnslu.  Við verðum komin aftur á byrjunarreit eins og var áður en landhelginn var færð fyrst út í 4 mílur.  Er þetta sú framtíð sem við ætlum að skila okkar afkomendum. 

Góðir Suðurnesjamenn hjálpið okkur í Frjálslynda Flokknum að stoppa þetta, verjið ykkar vinnu og afkomu.  Steingrímur J. Sigfússon sat fyrir svörum í Kastljósi Ríkissjónvarpsins í gærkvöldi og gátu áhorfendur hringt inn með spurningar.  Það hringdi maður og spurði um sjávarútvegsmál og tók fram að hann vildi fá skýrt svar og ekkert um fjallagrös.  Steingrímur brosti og sagði ég get nú ekkert sagt um kvótakerfið það er mál Sjálfstæðisflokks og Framsóknar og ætlaði að fara að ræða annað, þá tók stjórnandinn Helgi Seljan af honum orðið og sagði maðurinn var að spyrja um ykkar stefnu og þú hlýtur að geta sagt frá henn ef hún er til.  Steingrímur brosti aftur og sagði Jú.´Jú okkar stefna liggur alveg skýrt fyrir og sagði hinsvegar liggja atvinnutækifærin svo víða og svo framvegis, bla,bla, bla,....................................................................................................................  

Smá grín að vestan.

Eitt sinn var á Ísafirði sýslumaður nokkur, en nafn hans skiptir ekki máli, hann hafði ávalt með sér í opinberum erindagjörðum, sýsluskrifara að nafni Matthías og leitaði oft til hans með góð ráð.  Eitt sinn þurfti sýslumaður að hafa réttarhöld í barnsfaðirsmáli í Bolungarvík og var Matthías að sjálfsögðu með í för.  Í réttarhöldunum kom fram hjá stúlkunni að hún sagði að ákveðinn maður ætti barnið og var hún beðinn um að gera grein fyrir sínum fullyrðingum.  Sagði hún þá frá því að hún hefði verið stödd á Ísafirði og þar hefði verið fiskibátur, sem var að fara til Bolungarvíkur og fékk hún far með bátnum ásamt nefndum manni og fjölda fólks, sem var að nota tækifærið til að sleppa við að ganga um Óshlíð.  Á leiðinni hefði hún haft samfarir við margnefndan mann.  Spurði sýslumaður þá hvort lúkar bátsins hefði ekki verið þröngt  setinn af farþegum og hvernig þau hefðu getað athafnað sig við þær aðstæður.  Hún sagðist hafa sest í kjöltu mannsins og þannig hefðu þau getað haft samfarir án þess að nokkur yrði þess var.  Sýslumaður horfði lengi undrandi á stúlkuna og sneri sér síðan að sýsluskrifaranum og spurði hann undrandi, "Er þetta hægt Matthías?".  Síðan hefur þetta verið notað sem orðatiltæki fyrir vestan ef fólk verður undrandi á eitthverju.

Jóhann Júlíusson mikill heiðursmaður á Ísafirði sem nú er látinn og alltaf kallaður Jói Júl og var einn af stofendum fyrirtækisins Gunnvör hf.  Fór þegar hann var farinn að eldast og búinn að draga sig að mestu í hlé frá rekstri þess fyrirtækis, að aðstoða konu sína í Skóbúð Leós á Ísafirði en búðina hafði hún fengið í arf.  Jói sem alla tíð hafði unnið mikla erfiðisvinnu var kannski ekki alveg á réttum stað við að afgreiða í skóbúð.  Eitt sinn kom sending af nýjum skóm í búðina og þar á meðal gulir lakkskór sem Jói stillti vandlega út í glugga.  Skömmu síðar kemur maður inn í búðina og segir við Jóa hvernig dettur þér að vera með gula skó, þetta kaupir ekki nokkur maður, Jói klóraði sér aðeins í hausnum og svarað.  Ég veit ekki betur en Guðbjörgin ÍS sé gul og það vilja allir fá að vera þar um borð.  Það kom líka fyrir hjá Jóa að viðskiptavinur sem hafði nýlega keypt skó, hringir og segir að þegar hann hafi komið heim með skóna og opnað kassann að þeir voru báðir á sama fótinn.  Líttu bara við hjá mér í búðinn sagði Jói, ég ætla að gefa þér 50% afslátt fyrst svona er.  Ekki veit ég hvernig þessum viðskiptum lauk að lokum.

Kona nokkur frá Hveragerði bjó nokkuð lengi á Bíldudal harðdugleg og yndælis kona, en býr núna á Eyrarbakka og vann um tíma hjá Rækjuver hf. þar sem margt var rætt hjá konunum sem unnu við færibandið þar sem rækjan var hreinsuð.  Hún ætlaði oft að nota ákveðin orðatiltæki til að krydda frásagnir sínar.  Eitt sinn var hún nýbúin að eignast barn og gekk illa að fá einhvern til að líta eftir barninu meðan hún var að vinna og greip hún þá til þess ráðs að hafa barnið með sér í barnavagni sem hún hafði fyrir utan verksmiðjuna en þurfti oft að skreppa út til að huga að barninu.  Í eitt skipti þegar hún kom til baka úr slíkri ferð var hún spurð hvort ekki hefði verið allt í lagi með barnið og þá brosti konan og sagði "Allt í lagi barnið sefur eins og dögg fyrir sólu".  Eitt sinn þurfti hún að skreppa til Reykjavíkur og fékk frí í viku úr vinnunni.  Þegar hún var að ljúka vinnu síðast daginn fyrir umrætt frí og var að kveðja vinnufélaga sína, sagði hún "Jæja stelpur mínar nú er ég farinn í vikufrí forever".  Eitt sinn var ein af þeim sem voru að vinna við hreinsibandið að segja magnaða sögu um atburð sem nýlega hafði  skeð á Bíldudal, þegar hún hafði lokið frásögn sinni umrædd kona "Ja hérna mikið hefði nú verið gaman að vera dauð fluga á vegg og fylgjast með þessu." Svo kom að því að það átti að skíra þetta litla barn en þá var hún orðin gift kona.  Hún var ákeðinn að yngja afa sinn upp og hélt hún sjálf barninu undir skírn og þegar presturinn spurði "Hvað á barnið að heita?" svarað hún hátt og skýrt Einar Kristinn.  Þegar heim kom var haldinn smá veisla fyrir nánust ættingja og konan gat varla beðið með að hringja í afa sinn og færa honum þessar fréttir því það myndi gleðja gamla manninn svo mikið og hún hringdi í afa sinn og sagði að nú ætti hann orðið alnafna.  Það kom löng þögn í símann og svo sagði afinn.  Elskan mín fyrst þú varst að þessu afhverju hafðir þú ekki nafnið rétt.  Ég heiti Einar Kristján hún reyndi að afsaka þetta og sagðist hreinlega ekki hafa munað þegar hún stóð frammi fyrir prestinum hvort nafnið það væri svo hún hefði orðið að giska á það, en ekki var hægt að breyta neinu úr því sem komið var.   Eitt sinn kom hún í heimsókn til okkar hjóna, en þá var hún og maðurinn hennar nýbúin að kaupa sér nýtt húsnæði og var hún að mála allt áður en flutt yrði inn.  Ég sagði þá við hana "Jæja hvernig gengur svo að mála?".  "Það gengur bar vel svaraði hún, en ég er óánægð með eitt "það koma svo margir sunnudagar á veggina".  Ég held að það sé eitthvað að málningunni því veggirnir verða svo blettóttir.   Eiginmaður þessarar konu var eitt sinn í viðtali í Svæðisútvarpi Vestfjarða og var að lýsa því hve gott hjónabandið væri og komst þannig að orði "Við erum mjög samrýmd og allar ákvarðanir tökum við saman en að sjálfsögðu tekur konan allar lokaákvarðanir".  Þegar ég var á sínum tíma framkvæmdastjóri fyrir frystihúsinu og útgerðinni á Bíldudal (18 ár), kom maður sá er kona þessi giftist síðar eitt sinn til mín á skrifstofuna, en hann vann þá við beitningu á öðrum línubátnum sem við gerðum út.  Þetta skeði þó nokkru áður en hann gifti sig.  Hann sat lengi og hugsaði og stundi svo upp erindinu "Heyrðu Jakob er nokkur leið að ég geti fengið að vera aðkomumaður, en þú átt heima hérna vinur minn svaraði ég og af hverju ertu að velta þessu fyrir þér.  Jú sjáðu til sagði hann það er orðið svo þröngt um okkur heima og ég hef ekki sér herbergi og þið útvegið öllu aðkomufólki herbergi í verbúðunum hjá ykkur en eins og þetta er hjá mér núna er það mjög óþægilegt ef maður færi nú að spá í kvennfólk.  Það er ekkert mál að láta þig hafa herbergi karlinn minn en að gera þig að aðkomumanni í þinni heimabyggð get ég ekki gert fyrir þig.  Það lifnaði mikið yfir honum yfir því að fá herbergi og gerðist hann nú aðeins djarfari og sagði"Eins og þú veist Jakob, sem fylgist svo vel með öllu og kemur í heimsókn til okkar á hverjum morgni, þá hefur mig aldrei vantað í beitninguna og er ekki oft veikur eins og hinir og ég var að velta því fyrir mér af því maður á víst rétt á ákveðnum fjölda veikindadaga, hvort ég fengi þá ekki bara greidda í lok vertíðar.  Ég sagði honum að fólk ætti að sjálfsögðu rétt á að fá greidda veikindadaga, en þá yrði það að vera raunverulega veikt og koma með læknisvottorð.  Heyrði ég hann segja við sjálfan sig um leið og hann fór, "Mikið hef ég verið heimskur að verða aldrei veikur í vetur."   Nokkrum árum seinna en þá hafði skuttogari bætst við í flotann hjá okkur var sérstakt löndunargengi sem sá um að landa úr togaranum og gaf það af sér mjög góðar tekjur og í þessum hópi var áðurnefndur maður.  Ég var eitt sinn staddur á skrifstofu verkstjórans í frystihúsinu og vinnu var að ljúka og þá kemur hann inn og segir við verkstjórann ég er búinn að vera talsvert slappur í dag er sennilega orðinn veikur og því óvíst að ég geti mætt á morgun Þú ert óheppinn sagði verkstjórinn því togarinn er að koma í nótt og það er löndun í fyrramálið.  Þá brosti hann og sagði "Þá svindla ég bara á kerfinu og mæti þótt ég verði veikur og fór brosandi út."      En þessi aðstoð mín við hann með herbergið átti eftir að draga dilk á eftir sér, því að í sama húsi og hann flutti í, bjó konan frá Hveragerði sem þá var komin með eitt barn og fór  oft út að skemmta sér og þá var hann sem er einstaklega greiðvikinn maður alltaf tilbúinn að passa fyrir hana barnið.  Þegar konan var spurð út í samband þeirra sagði hún eitt sinn það er nú ekkert alvarlegt og bætti svo við "Ég fæ stundum grænar gæsabólur þegar ég hugsa um hann."  En svo fór nú að lokum að þau náðu saman og giftust og stofnuðu sitt heimili og virtust nokkuð hamingjusöm, en hún hélt uppteknum hætti var í partýjum hingað og þangað og hann sat heima og passaði börnin.  Þegar hann var eitt sinn spurður um það hvort honum mislíkaði ekki þetta svaraði hann með bros á vör.  "Svona er víst bara nútíminn að mér skilst, ungar konur verða víst að fá að skemmta sér aðeins án þess að vera alltaf með eiginmannin með sér."   Það þar varla að taka það fram að þetta hjónaband endaði með skilnaði fyrir nokkrum árum og eins og áður sagði býr konan á Eyrarbakka en maðurinn býr í Keflavík.

Það hefur lengi loðað við Vestfirðinga að stytta nöfn manna og tengja þá foreldrum sínum sbr. Guðjón Arnar Kristjánsson gengur alltaf undir nafninu Addi Kidda Gau sem á að tákna að Guðjón (Addi) sé sonur Kristjáns Guðjónssonar.  Annað dæmi get ég nefnt að á Bíldudal bjuggu lengi hjón sem nú eru bæði látinn og hétu Högni og Jóna.  Hann var alltaf kallaður Högni hennar Jónu og hún Jóna hans Högna, maður sem var nýfluttur til Bíldudals og var að vinna á skrifstofu hjá mér, var að velta þessu fyrir sér og ekki lagaðist málið fyrir honum þegar stelpurnar á skrifstofunni fóru að útskýra þetta betur fyrir honum, Högni var nefnilega Högni hennar Jónu hans Högna.

 

1. maí

Nú er komin 1. maí sem er hátíðardagur hins vinnandi manns og óska ég öllum til hamingju með daginn.  Hjá mér er ekki mikið til að halda upp á, þar sem ég er 75% öryrki verð ég að horfa í hverja krónu til að getað lifað hvern mánuð.   Það hefur verið erfitt hjá okkur öryrkjum að berjast fyrir bættum kjörum, ekki getum við farið í verkfall og þeir samningar sem gerðir hafa verið við ríkisvaldið hafa oftar en ekki endað fyrir dómstólum þar sem ekki hefur verið ætlun ríkisstjórnar að standa við þá.  Þegar ég fór fyrst á örorkubætur taldi ég mig vera nokkuð vel settan því ég hafði sl. 30 ár haft mjög góðar tekjur að meðaltali 500 til 800 þúsund á mánuði og þar af leiðandi greitt mikið í lífeyrissjóði.  Svo þegar ég fór að fá bætur frá Tryggingastofnun brá mér heldur betur því þær voru svo miklu minni en ég hafði lesið mig til um og þegar ég leitaði skýringa var mér tjáð að það sem ég taldi mig eiga sem sparnað þ.e. lífeyrissjóðinn var notað til að lækka mínar bætur auk þess sem hann var skattlagður að fullu.  Eftir að ég lenti í slysinu fékk ég greitt frá Sjúkrasjóði Vélstjórafélags Íslands um 200 þúsund á mánuði í 18 mánuði og vissi ekki um að TR kæmi það neitt við, því þetta var sjóður sem hluti af mínum launum sem vélstjóri rann í.  En annað átti nú eftir að koma á daginn því löngu seinna fékk ég bréf frá TR þar sem mér er tilkynnt að ég skuldi þeim um 2,5 milljónir og beðinn vinsamlegast að greiða þetta sem fyrst.  Það var augljóst að ég gæti aldrei borgað þetta, en með góri aðstoð forstöðukonu umboðs TR í Keflavík gat ég samið um að ekki yrði tekið af mér nema 9 þúsund á mánuði uppí skuldina og mun þetta taka mig 23 ár að greiða þetta en þá verð ég orðinn 70 ára.  Ég fékk auðvitað slysabætur sem ég notaði til að kaupa mér íbúð og bíl því ég neyddist til að flytja frá Bíldudal til þess að getað stundað sjúkraþjálfun og vera nær öruggari læknisþjónustu.  Er ég nú með í tekjur tæpar 130 þúsund eftir skatta og skerðingar.  Af þessari upphæð þarf ég að greiða rúmar 60 þús. af íbúðinni og þá er eftir að greiða rafmagn, síma, sjónvarp, rekstur á bíl, lyf, heimilisaðstoð ofl.  Er þá ekki stór upphæð eftir til að lifa af og oft eru síðustu dagar mánaðarins þannig að ég er að skrapa saman allt klinnk sem ég finn, safna flöskum og dósum til að fara með í endurvinnslu.  Ekki hef ég efni á að fara í bíó, leikhús, kaupa mér föt, ferðast eða fara út að borða eða veita mér nokkurn skapaðan hlut.  Ég þarf að leita á náðir Fjölskylduhjálpar Íslands og Mæðrrastyrksnefndar og standa þar í biðröðum til að fá úthlutað mat og notuðum fötum og mér finnst ég ekki vera fullgildur þegn í þessu þjóðfélagi, ég þarf meira að segja að spara að nota bílinn minn vegna þess hvað bensínið er orðið dýrt.  Eins og ég sagði hér að ofan hafði ég áður mjög lengi góðar tekjur og var oft á meðal hæðstu skattgreiðendum á Vestfjörðum og tel mig hafa skilað góðum hlut í þjóðarbúið og finnst ég ekki eiga þetta skilið.  Svo kemur líka annað til, að þegar maður hefur lengi haft góðar tekjur og hefur ekki þurft að hafa áhyggjur af fjármálum en fellur síðan svona niður í tekjum tekur það dálítinn tíma að aðlagast svona breyttum aðstæðum.  Því ef eitthvað óvænt kom upp á hér áður, hringdi maður bara í bankann sinn og fékk aðstoð ekkert mál. en núna gengur það ekki lengur, þegar maður gerir bankanum grein fyrir sínum tekjum, er vonlaust að fá aðstoð.  Ég bara spyr er þetta þjóðfélag eins og við viljum hafa hlutina?  Svarið er að sjálfsögðu NEI og aftur NEI.  Þessa ríkisstjórn VERÐUR að fella í kosningunum 12. maí n.k. svo hægt verði að mynda hér velferðastjórn, burt með Íhaldið og Framsókn.  Það er sorgleg staðreynd að vera búinn að berjast og berjast til að ná eitthverri heilsu aftur og gefast aldrei upp að sú spurning komi oft upp í hugann að sennilega hefði verið betra að lifa þetta slys ekki af og þurfa ekki að sitja í þessari súpu sem ég er í.