Einföld lausn

Nú erum við íslendingar að ganga í gegnum ákveðna erfiðleika í efnahagsmálum.  Ekki má tala um kreppu því það skelfir svo marga.  Geir H. Haarde, forsætisráðherra hefur rætt mikið um að við þurfum að framleiða meira og nýta allar okkar náttúrlindir til þess.  Einhvern veginn fæ ég á tilfinninguna þegar Geir er að ræða þetta þá eigi hann við virkjanir og stóriðju (álver).  Ég er honum sammála að framleiða meira og virkja meira, en ég set samt fyrirvara með álverin sem lausn og vil taka fram að ég er ekki á móti nýjum álverum.  En ég tel að þau dugi ekki ein og sér, þau eru ágæt í bland við aðra framleiðslu.  Hinsvegar nefnir Geir ekki okkar stærstu auðlynd sem nýta mætti betur og þar á ég við sjávarútveginn.  Það yrði gríðarleg innspýting í okkar efnahagskerfi og aukning á útflutningi (framleiðslu) ef við hefðum veiðiheimildir í þorski 250 þúsund tonn næstu 3-5 árin og bönnuðum alfarið að veiða fisk til bræðslu.  Síld og loðnu ætti aðeins að veiða til manneldis sem gefur þjóðarbúinu miklu meiri tekjur en útflutningur á fiskimjöli og lýsi, þó að verð á þeim afurðum sé hátt núna.

Þegar þorskkvótinn var skorinn niður í 130 þúsund tonn var eitt af rökunum fyrir þeirri ákvörðun sú, að þjóðarbúið stæði svo vel að það þyldi auðveldlega þessa miklu skerðingu.  En nú hefur dæmið snúist við og þjóðarbúið stendur illa og þolir því ekki þessa miklu aflaskerðingu.  Það þykir orðið fullsannað að þorskstofninn við Grænland og Ísland sé sá sami.  Við höfum ekki veiðiheimildir við Grænland svo að nú erum við að pína þjóðarbúið til að vernda þorsk sem aðrar þjóðir veiða í stað þess að nýta okkur tækifærið til að veiða meira.  Sama má segja um þorskinn við Færeyjar, trúir fólk því að- fiskur í ætisleit stoppi og snúi við þegar hann kemur að miðlínunni milli Íslands og Færeyja.  Nei hann syndir bara inn í lögsögu Færeyja.  Það sama skeður við miðlínu á milli Íslands og Grænlands.

Þetta er ekki flókinn lausn til að bjarga efnahag Íslands.