Kosningar

Nú er hryllilegur tími framundan fyrir venjulegt fólk.  Þar á ég við öll prófkjörin og síðan kosningarnar.  Það má ekki skilja orð mín svo að ég sé á móti kosningum en allt sem er í kringum þær er óþolandi.  Fyrst byrja prófkjörin og þá fyllist hjá manni póstkassinn af bæklingum þar sem fólk er að lýsa eigin ágæti og maður hefur varla við að bera þetta drasl í ruslið, því auðvitað les þetta ekki nokkur maður.  Síðan koma kosningarnar og þá tekur nú ekki betra við.  Í stað bæklinga koma nú heilu blöðin frá flokkunum með kynningum á frambjóðendum og stefnu viðkomandi flokks.  Þessu verður maður síðan að drösla í ruslið, því það er sama með þetta og prófkjörsbæklinganna að enginn nennir að lesa þetta.  Ástæðan er sú að fólk veit af reynslunni að ekki er að marka eitt einast orð sem stendur í þessum blöðum.  Ég lít á þessar sendingar sem hreina móðgun og tel að verið sé að segja mér að ég sé hálfviti sem geti ekki ákveði sjálfur hvað ég ætli að kjósa og þurfi þess vegna aðstoð frá flokkunum.  Það mun víst verið búið að setja einhverjar reglur um hvað hver frambjóðandi má eyða í sitt prófkjör.  Þetta er misjafnt eftir kjördæmum og er hæðst í  Reykjavík er þar má hver frambjóðandi eyða kr: 7,5 milljónum.  Þetta eru nú þó nokkuð miklir peningar og einhverstaðar frá koma þeir.  Mér dettur í huga sagan af fv. sóknarpresti sem var á Bíldudal eitt sinn og fór seinna að vinna í kjötiðnaðarstöð SÍS á Kirkjusandi.  Þar átti eitt sinn leið um maður frá Bíldudal og þegar hann sá prestinn fyrrverandi fór hann til hans og spurði; "Eru þetta nú ekki talsverð viðbrigði frá því að vera sóknarprestur og fara að vinna hér erfiðisvinnu í frystiklefa."  Þá svaraði presturinn; "Ja það er nú bara svona í dag að peningarnir eru ekki lengur teknir upp úr skítnum."   Það sama mætti halda um suma frambjóðendur að hægt væri að tína peninganna upp úr skítnum.  Því enginn viðurkennir að fá styrk frá neinum aðila.