Prófkjör

Þessi helgi er mikil prófkjörshelgi hjá stjórnmálaflokkunum.  Auk þess er formannskosning hjá Frjálslynda flokknum, sem heldur landsfund sinn í Stykkishólmi.  Nú munur samherjar berjast víða um land.  Oft vill það koma fyrir að fólk sé ekki sátt við útkomuna og þá byrja leiðindin og sár sem seint gróa.

Ég er alfarið á móti prófkjörum og tel best að kjördæmisþing í hverju kjördæmi stilli upp á framboðslista.  Þegar það er búið má svo hafa póstkosningu hjá þeim sem eru flokksbundnir í viðkomandi flokki um endanlega röðun á listanum.  Setja ætti sem skilyrði fyrir þáttöku að viðkomandi hafi verið skráður í flokkinn a.m.k. einum mánuði fyrir kosninguna.  Þar með væri öll sú smölun, sem nú er í gangi óþörf.

Það hefur maroft skeð að stórir hópar taka þátt í mörgum prófkjörum og hafi þannig áhrif á marga framboðslista.  Er það lýðræðið sem við viljum?  Nei takk, segi ég enda tek ég ekki þátt í neinu prófkjöri.  Nú eru dagblöðin full af greinum og auglýsingum um frambjóðendur í prófkjöri og í útvarpinu glymja auglýsingar látlaust um hvern eigi að kjósa í prófkjöri.  Blöð og bæklingar fylla hjá manni pósthólfið dag eftir dag og allt fer þetta beint í ruslið ólesið.

Þetta er bara forsmekkurinn af því sem eftir á að koma þ.e. sjálfar Alþingiskosningarnar.  Það mæti ætla að frambjóðendu telji kjósendur almennt vera bjána, sem ekkert viti í sinn haus.  Þess vegna verði að matreiða ofaní þá hvað þeir eigi að kjósa.