Icesave-frumvarpið

Nú er hávær krafa um að ef Icesave-frumvarpið verður samþykkt á Alþingi, þá synji forsetinn staðfestingu þeirra laga og málið fari í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Allir vita hvernig sú þjóðaratkvæðagreiðsla færi, frumvarpinu yrði hafnað.  Það vill ENGINN Íslendingur greiða þessa skuld, ekki einu sinni flutningsmenn frumvarpsins.  Þann 5. október var samþykkt að leita eftir samningum við Breta og Hollendinga varðandi þessa skuld og þeim þjóðum tilkynnt að það væri leiðin, sem Ísland vildi fara.  Síðan var skipuð samninganefnd, sem kom heim með samning um að greiða þessa skuld með skuldabréfi til 15 ára og með föstum vöxtum 6,5%.  Lánið átti að vera afborgunarlaust fyrstu 2 árin, þetta var gert í tíð ríkisstjórnar Geirs H. Haarde.  Þegar núverandi stjórn tók við var aftur skipuð samninganefnd og hún kom heim með samning um að skuldin yrði greidd með skuldabréfi, sem væri með 5,5% föstum vöxtum og lánstíminn væri þar til að skuldin væri að fullu greidd , en afborgunarlaus fyrstu 7 árin.  Þetta þótti Sjálfstæðisflokknum alveg gjörsamlega ómögulegur samningur og fastir vextir kæmu sér illa fyrir Ísland.  En þessi sami flokkur var áður tilbúinn að samþykkja mun verri samning.  Nær allt sumarþingið fór í karp um Icesave og að lokum tókst að ná samkomulagi á Alþingi, en þá með miklum fyrirvörum, sem vitað var að Hollendingar og Bretar myndu aldrei sætta sig við.  Því er nú komið fram á Alþingi nýtt frumvarp, þar sem flestu þessum fyrirvörum er kastað út.  Allt tal um að þetta mál eigi að fara fyrir dómstóla til að fá úr því skorið hvort Íslandi beri lagaleg skylda til að greiða óreiðuskuldir Landsbanka íslands, er of seint því að með samþykkt sinni þann 5. október 2008 var ákveðið að fara EKKI dómstólaleiðina, heldur leita eftir samningum við Breta og Hollendinga.  Þannig að núverandi stjórn var bundinn af fyrri samþykktum Alþingis og er að reyna að gera sitt besta til að koma þessu máli í höfn.  En þá bregður svo við að þeir sem mesta ábyrgð bera, Sjálfstæðisflokkur og Framsókn reyna að þvælast fyrir eins og hægt er.  Upphaf alls þessa vanda má rekja til einkavæðingu bankanna á sínum tíma.  Ef núverandi Icesave-frumvarp verður fellt þá verðum við aftur á byrjunarreit og óvíst að Bretar og Hollendingar vilji nokkuð semja við okkur aftur.  Það er að vísu rétt að Íslandi ber enginn lagaleg skylda til að greiða Icesave-skuldina.  En Íslandi ber lagaleg skylda til að sjá til þess að í Tryggingasjóði innistæðueigenda sé alltaf til nægt fjármagn til að greiða innistæðueigendum út lámarksupphæð, sem eru rúmar 20 þúsund evrur.  Samningurinn um Icesave er milliríkjasamningur og verður að skoða sem slíkan og á því ekkert erindi í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Sjálfstæðisflokkur og Framsókn, sem gjamma nú hæst hafa áður gert milliríkjasamninga án þjóðaratkvæðagreiðslu og má þar nefna inngöngu í NATO, Samning um EES og þátttöku Íslands í stríðinu í Írak.  Fari svo að vil lendum aftur á byrjunarreit og Bretar og Hollendingar vilji ekki semja við okkur á ný, geta þeir auðveldlega sótt sína peninga til Íslands með valdi og geta hafið fiskveiðar í okkar landhelgi eins og þeim sýnist.  Land sem lýsir því yfir að það ætli ekki að standa við gerða milliríkjasamninga getur ekki varist því að þeir milliríkjasamningar, sem eru okkur hagstæðir standist fyrir alþjóðadómstólum.

Það er ekki bæði sleppt og haldið.