Lottó-peningarnir

„Ég held að það vegi mjög þungt í þessu að lítil samtök úti á landi telja að með því að taka okkur inn þynnist út þessi lottósjóður," segir Reynir Ragnarsson, formaður Íþróttabandalags Reykjavíkur (ÍBR), um ástæður þess íþróttabandalaginu hefur í þrígang verið höfnuð innganga í Ungmennafélag Íslands (UMFÍ), nú síðast á sambandsþingi í lok október.

Ég er þeirrar skoðunar að það gæti verið sátt í þessu máli að lottópeningarnir færu allir til íþróttafélaga á landsbyggðinni.  Félögin þar hafa ekki sömu möguleika og félög á höfuðborgarsvæðinu að ná sér í tekjur.  Ekki er selt þar inn á leiki og auglýsendur á íþróttavöllunum fáir.  Þessum litlu íþróttafélögum er haldið gangandi af fólki í sjálfboðavinnu til þess að börn þeirra eigi kost á að stunda íþróttir, sem öllum er hollt að stunda og nú er auglýst á fullu í sjónvarpi, að íþróttarstarf sé ein besta forvörnin gagnvart fíkniefnum.

Á sínum tíma þegar ég var með fiskvinnslu á Bíldudal og hafði um 100 manns í vinnu, tók ég alltaf vel á móti fulltrúum íþróttafélagi staðarins og styrkti þau myndarlega.  Keypti t.d. oft íþróttabúninga fyrir lið Bíldudals, var með stór auglýsingarskilti á vellinum, ekki bara eitt heldur þrjú.  Einnig veit ég að rækjuverksmiðjan á staðnum gerði slíkt hið sama.  Nú er svo komið að víða á landsbyggðinni er atvinnulífið nánast lamað og jafnvel hrunið og því ekki lengur til fyrirtæki til að styrkja þessi félög og nánast óskiljanlegt hvernig þau geta haldið sér gangandi.  Einu tekjurnar í dag hjá þessum félögum eru þessir lottópeningar og ef þeir skerðast munu þessi íþróttarfélög hætta hvert á fætur öðru, þau munu ekki getað starfað og leggjast því niður.  Þótt vissulega geti þeir sem stunda getraunir í enska boltanum valið íþróttarfélag til að styrkja, þá er íbúar orðnir svo fáir á mörgum þessara staða að slíkur styrkur vegur ekki þungt.  En aftur á móti getur hann vegið þungt hjá félögum á höfuðborgarsvæðinu.  Sem dæmi um sjálfboðavinnu á þessum litlu stöðum get ég nefnt að löngu áður en farið var af stað með átakið að byggja sparkvelli víða um land, þá voru Bílddælingar búnir að reisa sinn sparkvöll í miðju þorpinu og allt gert í sjálfboðavinnu. 

Er ekki búið að gera nóg í að rústa landsbyggðina með því að hirða frá mörgum stöðum allan aflakvóta, gera allar eigur fólks verðlausar og jafnvel á sumum stöðum er algert atvinnuleysi árum saman.  Þurfum við líka að níðast á saklausum börnum sem eru svo óheppin að hafa fæðst og búa enn á þessum stöðum.  Verður líka að stoppa það af að þessi börn geti stundað íþróttir eins og börn á öðrum stöðum.  Íþróttarbandalag Reykjavíkur þarf ekki neitt á þessum lottópeningum að halda og getur vel haldið áfram sínu starfi án þeirra.  Það hafa komið margir frábærir íþróttarmenn frá þessum litlu stöðum og það nafn sem kemur fyrst upp í huga mér er Vala Flosadóttir stangastökkvari, en hún bjó sem barn á Bíldudal og byrjaði þar að stunda íþróttir.  Við eigum að sýna þá skynsemi að láta þessa peninga fara þangað þar sem þeirra er mest þörf og það er ekki í Reykjavík.

Barist um lottópeningana