Gæðavottun sjávarafurða

Í Viðskiptablaðinu 18. júlí skrifar Viðar þorsteinsson, sem rannsakaði umhverfismerkinga í sjávarútvegi í lokaverkefni sínu í meistaranámi í umhverfis- og auðlindafræði.  Hann naut stuðnings Matís við verkefnið og fékk vinnu þar í kjölfarið.  Þessi grein er mjög fróðleg og ég hvet alla sem hafa aðgang að Vðskiptablaðinu til að lesa hana.  Hann segir eftirfarandi;

"Nú hafa allar Norðurlandaþjóðir nema íslendingar tekið upp umhverfisvottun í sjávarútvegi" 

Hann telur að slík vottun myndi skapa mikla möguleika fyrir okkur íslendinga.  Slíka vottun kallar Viðar aðgöngumiða á erlenda markaði.  Hann segir að slík vottun byggi á staðli sem einn aðili skilgreinir og annar aðili vottar að viðkomandi uppfylli kröfur staðalsins og þetta sé eina leiðin sem bjóði uppá nægilegan trúverðugleika.  Hann segir að MSC (Marine Stewvartship Council) sé þekktasta umhverfismerkingin.  Merki MSC vottar að fiskurinn komi frá stofnum sem nýttir eru á sjálfbæran hátt.  Þar er horft heilrænt á fiskveiðar, bæði ástand og aðferðir sem notaðar eru við veiðar.  Tekið er hart á trollveiðum og botntogveiðum (dragnót) og það þarf að vanda mjög til verka til að fá vottun.  

 Hann segir Breta komna lengst á þessu sviði eftir lengri sögu í landbúnaði, en ýmsa blikur séu á lofti í Bandaríkjunum.  Þó hefur WalMart-verslunarkeðjan lýst því yfir að þar verði aðeins seldar sjávarafurðir sem hafi slíka vottun.

Hann segir að hér á landi hafi LÍÚ og íslenskir útgerðarmenn hafi tekið ákvörðun um að MSC henti ekki hér á landi og ætli að koma með sérstakt merki fyrir Ísland sem eigi að votta það að íslenska kvótakerfið sjái til þess að íslenskur fiskur komi úr sjálfbærum nýttum stofnum.

Flest umhverfissamtök styðja MSC-vottun og Viðar bendir á að þær útgerðir sem stunda handfæra- og línuveiðar eigi auðvelt með að fá slíka vottun Á Bretlandi hafa sex smásölukeðjur tekið upp þessa vottun og Grenpeace veiti henni stuðning.  Hann telur að eftir 2-3 ár verði erfitt að selja okkar fisk til Bretlands, því kröfur um MS-vottun sé stöðugt að aukast og umhverfissamtök þrýsti þar á.´

Hann telur að það verði erfitt fyrir stóru útgerðarfyrirtækin á Íslandi að fá MSC-vottun, því að þorskveiðar í Norður-Atlandshafi séu almennt ekki taldar sjálfbærar og trollveiðar eigi við ákveðið ímyndunarvanda að stríða.

Ég ætla nú ekki að endurskrifa greinina hans Viðars en bendi fólki á að hún er í Viðskiptablaðinu sem kom út  18. júlí.  En mér finnst með ólíkindum að láta sér detta í hug að vera með einhverja sér vottun fyrir Ísland, sem væri búin til af LÍÚ til verndar sægreifum og blanda kvótakerfinu inn í.  Það þíðir bara eitt að við töpum mörkuðum fyrir okkar fisk, því eins og Viðar bendir á verður erfitt að selja fisk eftir nokkur ár ef hann er ekki með MSC-vottun og við getum ekki horft framhjá áhrifum umhverfissamtaka.

 

Mannréttindi

Nú fer að styttast í að stjórnvöld fái í hausinn ávítur og bréfið sem þau sendu Mannréttindanefnd Sameinuðu Þjóðanna vegna kvótakerfisins.  En í þessu bréfi var innihaldið orðagjálfur um að þetta og hitt yrði skoðað af einhverri nefnd sem skipuð yrði á núverandi kjörtímabili en ekki talin ástæða til að gera neinar breytingar á kvótakerfinu eða greiða tveimur sjómönnum bætur.  Nú erum við að setja okkur á sama bekk og mörg ríki þar sem mannréttindi eru fótum troðinn og vonumst því eftir stuðningi þeirra ríkja til að komast í Öryggisráðið.  Nú er aðeins einn sjómaður að leggja þessum tveimur sjómönnum lið en það er maður hér í Sandgerði sem heitir Ásmundur en hann rær á sinni trillu án þess að hafa kvóta.  Stjórnvöld segja að Ásmundur sé að brjóta lög en eitthvað virðast þau óttast að handtaka manninn, það hefur verið látið nægja að taka af honum skýrslu þar sem hann viðurkennir að hafa ekki kvóta fyrir þeim afla sem hann er að fiska.  Ásmundur bendir réttilega á að hann geti ekki keypt kvóta því að í lögum um stjórn fiskveiða stendur að fiskistofnarnir við Ísland séu eign íslensku þjóðarinnar og ef hann keypti kvóta af öðrum útgerðarmanni þá væri hann að kaupa þýfi og það er líka lögbrot.  Það er spurning hvenær Ásmundur gefst upp og þess vegna er mikilvægt að sjómenn og aðrir sýni honum samstöðu.  Ef 25 til 50 bátar færu af stað og veiddu án þess að hafa kvóta væri kominn svo mikill þrýstingur á stjórnvöld að ekki væri hægt að bíða með að endurskoða kvótakerfið enda stendur það skýrt í stjórnarsáttmála núverandi ríkisstjórnar að það skuli gert.  Varformaður sjávarútvegnefndar Karl V. Matthíasson frá Samfylkingunni er farinn að kalla eftir að þessi nefnd verði skipuð.  En ég var að lesa um  annað sem er að þegar Halldór Ásgrímsson setti kvóta á síldveiðar nokkrum árum áður en kvótakerfið varð að lögum á Alþingi, þá gerði hann það með reglugerð sem engin lagabókstafur var fyrir.  Hann gleymdi að leggja málið fyrir Alþingi, þannig að þeir sem hafa nú kvóta í íslensku sumargotssíldinni eru með kvóta sem aldrei voru sett lög um og er því ekkert annað til ráða en að innkalla þann kvóta, því þessi gjörningur var brot á stjórnarskránni.  Eru nú útgerðarmenn síldarskipa í sömu stöðu og Ásmundur að stunda veiðar á fiski sem þeir hafa engan lögllegan kvóta fyrir.  Nú er í gangi undirskriftalistar til stuðnings Ásmundi en það er nú oft með svona lista að þegar þeir eru afhentir viðkomandi ráðherra þá lenda þeir oftast í ruslafötunni.

Ég er með tillögu um að sjómenn sem eru á móti þessu kerfi taki upp aðgerðir franskra bænda en þeir voru í stríði við ráðherra landbúnaðar í Frakklandi um verð á mjólk.  Þeir tóku sig til og sendu ráðherranum í pósti 1 lítir af mjólk hver bóndi á dag og þegar ráðherrann var búinn að fá 10.000 lítra af mjólk heim til sín gafst hann upp og fór að ræða við bændur.  Hver einasti trillusjómaður ætti að senda Einari K. Guðfinnssyni í pósti heim til hans einn þorsk hver sjómaður á hverjum degi og ætli ráðherrann yrði ánægður þegar hann sæti uppi með nokkur tonn af ónýtum þorski.

 

Járnbrautalest

Í undirbúningi er að hefja smíði á járnbrautarlestarvagni á Íslandi. Þetta kann að hljóma undarlega, en þeim sem starfa í Málm- og véltæknideild Borgarholtsskóla er full alvara.

Þetta er gott framtak hjá nemendum þessa skóla en lestin mætti vera stærri, en vonandi verður þetta til þess að ráðamenn fari að hugsa alvarlega um lestarsamgöngur á Íslandi.

Það ætti að koma á lestarsamgöngum frá Reykjavík til Keflavíkur og einnig til Selfoss og upp í Borgarfjörð.  Síðan ætti að leggja neðanjarðar lestarkerfi um allt stór-Reykjavíkursvæðið, þá fyrst væri hægt að aka á bíl í Reykjavík án þess að vera í lífshættu við hver gatnamót.

Járnbrautarlest smíðuð í Grafarvogi

Kvótakerfið

Mikið getur maður orðið hissa þegar velmenntaðir menn eru að fullyrða að kvótakerfið hafi ekki verrið sett á til að vernda fiskistofna og viðhalda byggð víða á landinu heldur hafi það verið sett á til hagræðingar, enda sé hagur útgerðar allur annar nú en áður.  Annað hvort eru þessir menn ekki læsir eða að þeir voru enn með bleyju þegar kvótakerfið kom til sögunnar.  Því í lögum um stjórn fiskveiða stendur það skýrum stöfum hver er tilgangurinn með því.  Auðvitað batnaði hagur útgerðarinnar verulega þegar farið var að verðleggja óveiddan fisk og færa sem eign í bókhaldi útgerðar  Við getum líka bætt stöðu ríkissjóðs verulega og alltaf verið með hallalausan ríkissjóð ef við færum í ríkisbókhaldið sem eign  öll fjöll á Íslandi og hver rúmmeter af sjó í 200 mílna lögsögu það væri engin smáræðis eign í krónum talið ef við hefðum verðið nógu hátt.  Síðan gætum við reiknað vexti af upphæðinni og tekjufært hjá ríkissjóði.  Þá væri sama hve miklu yrði eytt við gætum alltaf verið með ríkissjóð hallalausan.  Við gætum líka bjargað viðskiptahallanum við útlönd með því að gefa okkur það að ákveðið magn af fiski hefði synt til annarra landa segjum bara 250 þúsund tonn af þorski til Grænlands og Færeyja og reiknað síðan kvótaleigu á allt magnið og fært sem útflutning.  Með liðstæðum aðferðum var nú sjávarútvegurinn réttur af.  Ef kvótakerfið á ekki að vernda fiskistofna til hver er þá verið að reka Hafrannsóknarstofnun og Fiskistofu?  Það er líka áhugavert að skoða bókhald margra útgerðarfélaga, því að þegar þorskveiðar voru minnkaðar um 60 þúsund tonn hefði maður nú haldið að eigið fé útgerðar rýrnaði en það skeði ekki heldur er þorskílóið bara verðlagt á kr. 3.000,- í bóhaldinu en var kr. 2.000,- áður.  Þetta er allt leikur að tölum og oft minnir þetta mig á þegar Halldór Laxnes lét Sölva Helgason reikna barn í konu í einu verka sinna.  Ég var í morgun að lesa viðtöl við fólk hjá greiningardeildum bankanna um efnahagsástandið á Íslandi í dag og eftir þann lestur er ég sannfærður að flest af þessu fólki er enn með bleyju.

Skipt um umræðuefni

Nú hefur Björn Bjarnason komið með tillögu um hvernig við getum tekið upp evru í þessu landi.  En auðvitað er Björn ekki að meina eitt einasta orð af því sem hann er að segja um evru.  Málið er það að meðferðin á Paul Ramses var kominn inn á hans borð til úrlausnar og því kom hann með þessa tillögu.  Nú nefnir engin Paul Ramses því Birni tókst að fá fólk til að skipta um umræðuefni.  Hann er ekki eins vitlaus og hann lítur út fyrir að vera.

Nýtt álver

Náttúruverndarsamtök Íslands segja, að ef áform Alcoa um álver á Bakka, sem framleiðir 346 þúsund tonn á ári, verða að veruleika þurfi að virkja Skjálfandafljót og hugsanlega einnig Jökulsár austari- og vestari í Skagafirði. Þau virkjunaráform séu mjög umdeild, miklu umdeildari en virkjun jarðvarma á Þeistareykjum.

Já var það ekki hvað segir Samfylkingin nú um Fagra Ísland, þar á bæ hafa menn alltaf talað um að álverið á Bakka væri sérstakt að því leiti að öll orka sem það kæmi til með að nota væri fengin með virkjun jarðvarma.  En nú vill Alcoa hafa álverið stærra en áður og nú þarf að virkja allt sem hægt er á Norðurlandi og það verður gert. 

Mín tillaga er að við leigjum ESB allar fiskveiðiheimildir og virkjum allt sem hægt er að virkja og byggjum álver á Bakka, álver í Helguvík, stækkun í Straumsvík, álver í Þorlákshöfn.  Við hættum að hugsa um einhvern mengunarkvóta það fyrirbæri er fundið upp af Sameinuðu Þjóðunum og þær hafa enga lögsögu um mengun á Íslandi ekki frekar en um kvótakerfið.  Við förum inn í Öryggisráð Sameinuðu Þjóðanna og stillum til friðar þar sem þess er þörf.  Sendum alla lífeyrisþega til Kanarí eða Spánar og flytjum inn 50.000 Kínverja til að vinna í álverunum.  Setjum olíuhreinsistöðina á Austurvöll, þá fara útigangsmennirnir og við verðum eina landið í heiminum sem getur státað af olíuhreinsistöð í miðri höfuðborginni.  Hvaða gagn höfum við af Gullfoss og Geysir óvirkjuðum eða Dettifossi.  Látum skynsemina ráða og okkur mun farnast vel í hinu álvædda Fagra Íslandi, þökk sé Samfylkingunni.

Stórt álver kallar á virkjun Skjálfandafljóts

Jósafat Arngrímsson

  Jósafat Arngrímsson varð bráðkvaddur á heimili sínu í Dublin á Írlandi þann 13. júlí síðastliðinn. Hann var fæddur á Mýrum 12. maí árið 1933.

 

Þá er hinn merki maður Jósafat Arngrímsson látinn og blessuð sé minning hans.  Ég þekkti aldrei Jósafat en Það eru til margar sögur um þennan mann sem væri efni í heila bók, bæði satt og logið en ég kann bara lítið af þeim og læt það koma hér á eftir.  Eins og ég sagði þá þekkti ég manninn ekkert svo vel gæti verið að sumt af því sem ég skrifa hér á eftir sé ekki rétt og bið ég ættingja afsökunar á því.  Jósafat var einn af okkar bissnesmönnum sem skildi eftir sig spor hvar sem hann kom við sögu.  Slíkir menn eru að verða fá séðir í dag og margt af því sem hann gerði og var ásakaður fyrir telst löglegt í dag og er stundað af hvítlibba-drengjum með háskólapróf.  Jósafat var umsvifamikill í atvinnurekstri á Suðurnesjum á meðan hann bjó í Keflavík.  Ég held að hann hafi stofnað verslunina Stapafell sem enn er til.

Það fyrsta sem ég heyrði um þennan mann að hann lenti í vandræðum með eitt fyrirtæki sem hann rak og það fyrirtæki sá um þrif ofl. fyrir ameríska herinn á Vellinum.  Hjá þessu fyrirtæki störfuðu fjöldi manna enda verkefnið stórt.  Eitt árið fóru að koma kvartanir til Skattstjóra um að verið væri að leggja skatta á látna menn.  Þegar það mál var rannsakað kom í ljós að hjá þessu hreingerningarfyrirtæki Jósafats var fjöldi látinna mann á launaskrá og herinn borgaði Jósafat fyrir þá eins og aðra.  Mig minnir að þessu hafi lokið með sátt og Jósafat greiddi skattinum en var auðvitað ekkert að leiðrétta það við herinn enda var allt þrifið sem herinn hafði óskað eftir.

Þegar Jósafat var að hefja sinn atvinnurekstur var oft skortur á lánsfé og til að getað alltaf staðið í skilum með laun, fékk hann góða hugmynd og framkvæmdi hana.  Á þessum árum voru ekki til neinar tölvur og ekkert samstarf banka og sjóða og Reykjanesbrautin ekki komin var það því talsvert ferðalag að fara á milli Keflavíkur og Reykjavíkur.  Þá var einnig mjög algengt að símsenda peninga á milli staða um allt land.  Það sem Jósafat gerði var að hann fór á föstudagsmorgnum til Reykjavíkur og þar á pósthús og skrifaði gúmmítékka á tékkareikning sem hann hafði stofnað  einhverstaðar langt frá Keflavík mig minnir að hafi verið norður á Akureyri, sem dugðu fyrir laununum og símsendi til Keflavíkur og ók síðan til baka og fór á pósthúsið í Keflavík og fékk peningana útborgaða og greiddi sínu fólki launin.  Á þessum árum voru allar ávísanir frá sparisjóðum landsins sendir í Seðlabankann sem síðan sendi þá í viðkomandi sparisjóð og ef ekki var til innistæða sendi viðkomandi sparisjóður útgefanda tékkans bréf og tilkynnti að viðkomandi upphæð yrði að greiða fyrir ákveðinn tíma.  Það gátu liðið vikur þar til Jósafat fékk greiðsluáskorun frá sparisjóðnum.  Póstsamgöngurnar voru nú ekki betri þá.  Alltaf passaði Jósafat að eiga peninga sem hann gat símsent í viðkomandi sparisjóð svo ekki hlutust af þessu nein vandræði fyrir hann.  En eins og oft vill verða gerast menn full gráðugir og þar kom að þessi tékkahringur sprakk með látum.  Í framhaldi var gengið að Jósafat og missti hann allt sem hann átti og varð gjaldþrota.  En hann gafst ekki upp heldur flutti til Dublin á Írlandi og hóf að stunda þar ýmis fasteignaviðskipti og efnaðist vel.  Var hann vinsæll meðal sinna viðskiptavina enda maðurinn prúðmenni hið mesta og kom vel fyrir.  Viðskiptavit virtist vera manninum meðfætt.

Um 1980 geisaði borgarastyrjöld í Nígeríu og var stofnað ríkið Biafra og um leið lokaðaðist okkar mikilvægasti markaður fyrir skreiðarafurðir.  Nígería er auðugt land af olíulindum og áður en þessi viðskipti hættu voru Nígeríu menn að greiða hærra verð fyrir skreiðina pr. kg. en fékkst fyrir kílóið af þorski í neytendapakkningum í Bandaríkjunum.  Ég tók þátt í þessu skreiðarævintýri á Bíldudal á sínum tíma og hagnaðurinn af skreiðinni var ævintýralegur.  Hátt verð og kostnaður í lámarki.  En Það voru einmitt héruðin í Biafra sem borðuðu mest af skreið.  En nú var markaðurinn lokaður en þó tókst að selja skreið með því að múta stjórnmála- og embættismönnum í Nígeríu, ég man t.d. eftir að íslenska ríkið aðstoðaði útflytjendur á skreið með greiðslur á mútum og varði til þess nokkur hundruð milljónum.  Múturnar fóru fram í gegnum sendiráð okkar í London.  Þarna sá Jósafat ákveðið viðskiptafæri og kom sér upp góðum samböndum í Nígeríu og seldi skreið meðal annars frá Íslandi.  Norðmenn voru líka í sömu vandræðum og Íslendingar og sátu uppi með mikið magn af skreið, sem ekki seldist og þeir fréttu af Jósafat og höfðu samband við hann og seldi hann fyrir þá talsvert en Norðmennirnir ætluðu að plata Jósafat og sögðu alltaf að greiðslurnar fyrir mútur yrðu greiddar seinna.  Þetta var nærri því búið að rústa fjárhag Jósafats og hann hugsaði Norðmönnum þegjandi þörfina.

Nú hafði Jósafat samband við hina Norsku aðila og bauð þeim að selja fyrir þá alla skreið sem til væri í Noregi en fyrst þyrfti hann að fá afhent nokkur hundruð milljónir í dollurum í mútugreiðslur og bað þá að hitta sig í London.  Norsk yfirvöld höfðu af þessu nokkrar áhyggjur, því það var eins hjá þeim og á Íslandi að ríkið fjármagnaði mútugreiðslurnar.  En eftir mikinn þrýsting frá norskum bönkum sem áttu veð í skreiðinni var þetta samþykkt og þar sem um var að ræða mikla peninga sem átti að afhenda Jósafat voru menn úr utanríkisþjónustu Noregs sendir með seljendum á fund Jósafats.  Jósafat undirbjó þetta vel og setti nánast upp leikrit.  Í Englandi eru fjöldi herragarða sem menn hafa fengið í arf en ekki haft efni á að búa þar eða halda þeim við.  Nú leigði Jósafat einn slíkan og einnig nokkra leikara og leigði sér herbergi á einu dýrasta hóteli sem hann fann í London mútaði dyravörðum og þjónum og útskýrði fyrir þeim þeirra hlutverk.  Síðan beið hann á sínu herbergi eftir sendinefndinni frá Noregi.  Þegar þeir höfðu síðan samband sagði Jósafat þeim að koma á hótelið og spyrja eftir sér og þá kæmi hann niður í lobbýið og ræddi við þá.  Þegar Norðmennirnir koma síðan að hótelinu opnar prúðbúinn dyravörður bifreiðina og þeir spyrja eftir Mr. Arngrímsson og er þá hringt í Jósafat og skömmu seinna kom hann prúðbúinn eins og aðalsmaður og þjónar og dyraverðir hneigðu sig allir fyrir þessum tigna gesti.  Jósafat sagði þeim norsku að það væri siður á Íslandi að þegar menn væru að gera stóra samninga að bjóða mönnum heim og nú ætlaði hann að gera það og bað dyravörðinn að kalla á sinn bílstjóra og biðja hann að koma því ekki vildi hann fara í bílnum sem þeir norsku höfðu komið með, sem var bara venjulegur leigubíll.  Eftir smá stund kemur þessi stærðar limmósía með einkennisklæddum bílstjóra og dyraverðirnir opnuðu bílinn og Jósafat og þeir norsku fóru inn í bílinn.  Jósafat sagði við bílstjórann að hann þyrfti að skreppa aðeins heim og var þá ekið út á flugvöll og þar beið þyrla og einkennisklæddur flugmaður.  Norðmenn tóku efir því að þyrlan var merkt á báðum hliðum Mr. Arngrímsson og hugsuðu með sér að maðurinn hlyti að vera moldríkur.  Síðan var flogið í smástund og lent við þennan líka flotta herragarð, þar tók á móti þeim hópur af þjónum (allt leikarar) sem hneigði sig í bak og fyrir og flestir sögðu Welkome home Mr. Arngrímsson Jósafat bað flugmanninn að koma aftur eftir  3-4 tíma.  Síðan var gengið aðeins til hliðar og þar beið heilt veisluborð og kampavínflöskur í röðum og þjónar á fleygi ferð.  Þegar gestirnir höfðu borðað, sagði Jósafat hvort væri ekki rétt að snúa sér að viðskipunum og smellti fingrum og um leið kom þjónustuliðið og fjarlægði allt og á skömmum tíma var veisluborðið orðið að fundarborði.  Norðmennirnir voru búnir að innbyrða talsvert magn af kampavíni og koníaki af dýrustu gerð og nú treystu þeir Jósafat 100%.  Jósafat dró upp úr skjalatösku sinni sölusamning á allri norskri skreið en áður en hann afhenti þeim samninginn eftir undirskrift þá vildi hann fá peningana fyrir mútunum og fékk þá afhent skjalatösku með nokkrum milljónum dollara.  Hann sagði þeim að útvega stórt flutningaskip til að flytja alla skreiðina til Nígeríu og hann myndi láta þá vita hvenær skipið ætti að fara af stað.  Síðan kom þyrlan og aftur var flogið til London og Jósafat fór á sitt hótel en Norðmennirnir á flugvöllinn til að fara heim og voru nú heldur betur ánægðir að málin væru leyst.  Daginn eftir fór Jósafat til Duflin og þeir Norsku voru komnir heim og biðu eftir símtali um hvenær ætti að senda skreiðina.  En það símtal kom aldrei, ef þessi fjárhæð sem Jósafat fékk væri metinn á verðlagi í dag, væri óhætt að tala um nokkra milljarða.  Nú var Jósafat orðinn moldríkur maður og hóf aftur fasteignaviðskipti.

Næst sem ég frétti af Jósafat var að hann hafði keypt sér flutningaskip og sem skipstjóra fékk hann bróður sinn sem verið hafði prestur í Hrísey.  Skipið sigldi til Kólumbíu og var sagt að þar ætti að lesta kaffi ofl. en þegar skipið kom aftur til Englands var það galtómt og voru þeir bræður settir í varðhald því talið var að um smygl á fíkniefnum væri að ræða en það var sama hvað mikið var leitað og skipið nánast rifið í sundur að ekkert fannst.  Voru þeir bræður þá látnir lausir og fór bróðirinn til Noregs en Jósafat fór í mál við ensk yfirvöld vegna skemmda á skipinu og vann það og fékk talsverðar bætur.  En enn er ekki upplýst hversvegna skipið sigldi til Kólumbíu tómt og aftur til Englands tómt.  Það leyndarmál tóku þeir bræður með sér í gröfina.

Eins og ég segi í inngangi að þessari grein þekkti ég manninn ekkert og hitti hann aldrei þetta er bara byggt að viðtölum og sögum sem ég hef heyrt og sumt í þessu kann að vera ósatt, en í mínum huga var Jósafat Arngrímsson stórhuga og kjarkmikill í viðskiptum og nýtti sér aðstæður hverju sinni og ekki dettur mér í hug að ásaka hann um eitt né neitt.  Íslenskt viðskiptalíf í dag er ekki mjög frábrugðið viðskiptum Jósafats nema að nú eru svona viðskiptahættir löglegir. 

Jósafat Arngrímsson látinn

Frábær grein

Urður Ólafsdóttir skrifaði frábæra grein í Fréttablaðið í dag um kvótakerfið.  Ég hvet alla sem hafa áhuga á sjávarútvegsmálum að lesa þessa grein.  Í umfjöllun sinni um kvótakerfið er hún að velta því fyrir sér hverjir öfluðu veiðireynslunnar sem kvótinn byggist á.  Urður var gift Sigurði Bjarnasyni skipstjóra sem lést langt um aldur fram en Sigurður Bjarnason var mikill aflamaður og var skipstjóri á bátum frá Bíldudal og Tálknafirði, en síðustu árin var hann skipstjóri á línuskipinu Orra ÍS frá Ísafirði og var mjög oft aflahæstur á Vestfjörðum.  Þannig að Urður Ólafsdóttir þekki þessi mál mjög vel,  Nú er hún að kalla eftir samstöðu og spyr hvar eruð þið, sjómenn og sjómannskonur og spyr Hvað með ykkur sjómenn ætlið þið ekki að berjast fyrir ykkar rétti og segir síðan

"Þið megið ekki skilja þrjá eða fjóra sjómenn eftir í baráttunni fyrir rétti ykkar allra.  Þetta er réttur sem hetjur hafsins sem horfnir eru börðust fyrir og þið búnir að láta ræna af ykkur"

Hún minnist einnig á þegar allur síldarflotinn sigldi í höfn 1967 og aftur 1975 og í bæði skiptin höfðu sjómenn sigur í ákveðnum deilumálum.

Ég er sannfærður um að þessi grein Urðar á eftir að skipta sköpum varðandi kvótakerfið og ég held að Einar K. Guðfinnsson ætti að drullast til að skipa þá nefnd sem samið var um í stjórnarsáttmálanum og átti að endurskoða kvótakerfið.  Það þýðir ekki lengur Einar Kristinn að segja bara að það verði gert á kjörtímabilinu.  Ef tekst að virkja alla þá sem Urður telur upp, sem eru sjómenn,sjómannskonur fiskvinnslufólk og áhugafólk um réttlátt kvótakerfi, þá væri komið slíkt afl að kvótakerfinu yrði breytt strax.  Grein Urðar er á bls. 27 í Fréttablaðinu 17. júlí.

Urður Ólafsdóttir þú ert hetja.

Ég vil þakka Urði Ólafsdóttur fyrir þessa frábæru grein og vona að hún komi nú til liðs við okkur hér á blogginu því hún er greinilega mjög góður penni.  Það verður frábært í sögu þjóðarinnar að þegar allir læddust með veggjum og nöldruðu um ranglæti kvótakerfisins að þá skuli koma sjómannsekkja og hrista rækilega upp í öllu saman.  Enda bjó hún lengst af sinni ævi á Vestfjörðum og maður hennar var Bílddælingur eins og svo margt gott fólk t.d. ég.

Ofsaakstur

Lögreglan á Suðurnesjum stöðvaði 18 ára stúlku á 199 km/klst hraða á Reykjanesbrautinni rétt eftir miðnætti í nótt. Að sögn lögreglu var stúlkan svipt ökuréttindum á staðnum.

Það munaði ekki um það bara á 199 km. hraða.  Hvað er fólk eiginlega að hugsa þegar það hagar sér svona og nýkomin með bílpróf.  Þetta er bæði brjálæði, rugl og heimska og svo á að leyfa henni að taka bílprófið aftur svo hún geti þá endurtekið leikinn.  sektin skiptir engu máli, pabbi og mamma borga.

Tekin á 199 km hraða

Ást á rauðu ljósi

Ég þurfti að fara til Reykjavíkur sl. föstudag og þá er umferðin slík að það mætti ætla að margir bílstjórar hefðu fengið 100 þúsund flog eins og Bjartmann söng um hérna um árið.  Ég var að aka eftir Bústaðarveginum og þegar ég kem að fyrstu umferðarljósunum er komið gult og ég stoppa.  Byrjar þá ekki bílstjórinn á bílnum fyrir aftan mig að flauta og flauta til að láta óánægju sína í ljós yfir því að ég stoppaði.  Hann ætlaðist til að ég svínaði yfir á gulu ljósi því hann var að flýta sér og þegar ég leit aftur fyrir bílinn sá ég manninn steyta báða hnefanna út í loftið, slík var reiðin.  Ég  fór þá út úr mínum bíl og labbaði til mannsins og spurði kurteislega hvort hann þyrfti að tala eitthvað við mig og flautið og handapatið hefði bent til þess.  "Nei hvæsti maðurinn á mig, þú áttir að fara yfir áðan og þótt komið væri gult ljós hefði ég sloppið líka".  Meðan við vorum að ræða saman skiptust ljósin og maðurinn öskraði á mig "það er komið' grænt og drullaðu þér af stað".  Ég spurði manninn hvort hann væri eitthvað veikur og afhverju honum lægi svona mikið á.  En á meðan við vorum að ræða þessi mál skiptust ljósin aftur og nú var komið rautt.  Maðurinn trylltist og öskraði á mig; "Sjáðu hvað þú ert búinn að geta helvítis asninn þinn og menn eins og þú ættu ekki að hafa bílpróf, helvítis andskotans djöfullulls vandræði"grenjaði maðurinn á eftir mér þegar ég fór aftur inn í minn bíl.  Svo kom auðvitað græna ljósið og ég fór af stað með brjálæðinginn fyrir aftan mig.  Svona er nú Ísland í dag í föstudagsumferðinni í Reykjavík.