Vatn til Eyja

Vel hefur gengið að leggja nýja kaldavatnsleiðslu úr landi til Vestmannaeyja og mun þeirri aðgerð væntanlega ljúka í kvöld. Skipið Henry P. Lading er sérhannað til verksins og eru 40 ár síðan það lagði síðustu lögn þessa sömu leið.

Þá fá Eyjamenn vonandi nægjanlegt vatn, því fátt er verra en skortur á vatni.  En hjá hverjum fengu þeir vatnið, er ekki búið að setja í lög að allt vatn á Íslandi er í eigu ákveðinna aðila?  Var það ekki tilgangurinn með "Vatnalögunum" frægu? og rifist sólahringum saman um á Alþingi á sínum tíma.

Lagningadagar í Eyjum

Mjólk

Yfirmaður landbúnaðarmála hjá Evrópusambandinu, Mariann Fischer Boel, biður þýska bændur um að hætta að senda sér mjólk í pósti. Hefur hún fengið um tíu þúsund lítra af mjólk senda og mikið af mjólkinni kemur með almennum pósti heim til hennar.

Af hverju drekkur konan ekki bara mjólkina og hættir þessu væli.  Þetta eru sniðug mótmæli hjá bændum í ESB og ættu íslenskir bændur að gera eitthvað álíka þegar stjórnvöld vilja ekki hlusta á mótmæli þeirra.

Ekki meiri mjólk takk fyrir

Nú er komið nóg af rugli

Meðferðin á flóttamanninum Paul Rames er okkur Íslendingum til skammar og mun verða lengi.  Hvers vegna var ekki hægt að leyfa manninum að dvelja hér á landi ásamt eiginkonu sinni og nýfæddum syni þeirra.  Ég sá viðtal við forstjóra Útlendingaeftirlitsins í sjónvarpinu og hvílíkur hroki og valdníðsla getur verið í einum manni.  Það var eins og verið væri að tala við vélmenni og algjört möppudýr.  Það vantaði ekki að hann þyldi upp hinar og þessar reglugerðir og lög.  Það kom fram hjá þessu möppudýri að það sem hefði verið í veginum fyrir því að maðurinn fengi hér dvalarleyfi væri það að eiginkona hans dveldist hér í leyfisleysi og næst væri að vísa henni úr landi líka.  Var þá ekki hægt að leysa málið með því a veita henni dvarleyfi líka.   Ég get tekið undir orð Jónasar Kristjánssonar fv. ritstjóra, sem sagði á bloggi sínu að við gætum lokað Útlendingastofnun og í staðinn sett upp símsvara seg segði "Úr landi" í hvert skipti sem hringt væri í þessa stofnun.

Ísbirnirnir sem komu hingað í leyfisleysi voru skotnir en kjarkurinn hjá okkar mönnum var ekki meiri en svo að stjórnvöld þorðu ekki að taka þennan mann af lífi, heldur ætluðu öðrum það verkefni.  Það er alveg rétt hjá möppudýrinu að í þessu máli var farið nákvæmlega eftir lögum og reglum, þótt heilbrigð skynsemi segði það vera rangt.  Möppudýrið viðurkenndi að það hefði verið hægt að gera undanþágu en þá væri búið að skapa fordæmi svo það væri ekki hægt.  Hvað með flóttamennina frá Palestínu verður það ekki fordæmi líka.  Nú er skrýtin staða komin upp hjá þessari fjölskyldu sem er þannig:  Faðirinn Paul Ramses er í flóttamannabúðum á Ítalíu og verður örugglega sendur þaðan til Kenja og drepinn.  Móðirin verður rekin úr landi og send til Svíþjóðar þar sem hún hefur dvalarleyfi.  Litla barnið er fætt hér á landi og á því fullan rétt á að verða íslenskur ríkisborgari.  Er nema von að Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra sé ánægður með sitt fólk, sem hefur í einu og öllu farið eftir leikreglunum og ekki verið að gefa neitt eftir.  Því auðvitað gæti verið að Paul Ramses væri hættulegur maður, hann hefur að vísu unnið fyrir íslensk stjórnvöld í hjálparstarfi í Afríku og einnig unnið með barnhjálp ABC í Afríku.  En allur er varinn góður og því þótti öruggast að senda þennan mann beint í aftöku.

Sem betur fer lætur fólk í okkar landi ekki bjóða sér hvað sem er og er nú þessi ákvörðun um að vísa Paul Ramses úr land, gagnrýnd á hverjum degi fyrir framan dómsmálaráðuneytið.  Þessi miklu mótmæli hafa haft þau áhrif að forustumenn innan Samfylkingarinnar vilja láta endurskoða þessa ákvörðun og vonandi verður það gert áður en allt verður vitlaust í þjóðfélaginu.  Það er mín skoðun að reka eigi möppudýrið hjá Útlendingastofnun og Björn Bjarnason eigi að segja af sér vegna alls þess klúðurs sem þetta mál er.  Ég er einn af mörgum sem skammast mín fyrir að vera Íslendingur vegna þessa máls.

Fíkniefnadómur

Hollenskt par var í Héraðsdómi Reykjaness í dag dæmt í tíu mánaða fangelsi fyrir að hafa í sameiningu flutt hingað til lands rúm 300 grömm af kókaíni með flugi frá Amsterdam þann 17. júní sl. Parið játaði skýlaust brot sitt en efnin voru geymd í hitabrúsa í ferðatösku konunnar.

Alltaf verður maður jafn undrandi á hvað dómar í fíkniefnismálum eru vægir.  Er því nokkuð skrýtið að hér skuli allt vera fljótandi í fíkniefnum. Það þarf að taka mikli harðar á þessum málum ef einhver árangur á að nást í þessari baráttu.  En þetta snýst auðvitað um framboð og eftirspurn og á meðan eftirspurn er eftir dópi þá koma alltaf einhverjir fram til að mæta þeirri þörf.  Svo finnst mér alveg ástæðulaust af lögreglu að gefa stöðugt út verðskrá á hinum ýmsu eiturlyfjum.  Alltaf þegar lögreglan nær að góma stórar sendingar er fréttamönnum boðið að mynda góssið og lögreglan útskýrir vandlega á hvaða verði viðkomandi efni eru seld á á götum Reykjavíkur og hvert heildarverðmæti hverrar sendingar er mikið.  Í baráttu gegn fíkniefnum skiptir engu máli hvað einhver sending sem löggan hefur náð er mikils virði.  Það sem skiptir máli er magnið sem næst að taka úr umferð.

Tíu mánaða fangelsi fyrir fíkniefnasmygl

Ekki til

Sextán ára gömul stúlka sem hefur búið í Essex í Bretlandi alla sína ævi hefur verið sagt að því miður sé hún ekki til. Jade Jacobs-Brooks, sem á ekkert fæðingarvottorð né vegabréf, á engan möguleika að sanna hver hún er vegna mistaka sem urðu er hún fæddist í sumarleyfi foreldranna á Spáni.

Aumingja stúlkan að lenda í þessu en svona getur nú kerfið klikkað og slík mistök er oft erfitt að fá leiðrétt.  Hún er heppinn að vera ekki á Íslandi, því við tökum hart á svona málum og vafalaust myndi Útlendingaeftirlitið kosta fyrir hana ferð til tunglsins því ekkert land getur tekið við henni.  Mig minnir að bloggvinkona mín, Áshildur Cesil Þórðardóttir á Ísafirði hafi staðið í einhverjum deilum við yfirvöld því hennar nafn er ekki viðurkennt af einhverri nefnd sem úrskurðar um nöfn á fólki.  Kannski er hún ekki til heldur eða hvaða?

Því miður þú ert ekki til

Dugnaðarmaður

Sigurbjörn Einarsson biskup er 97 ára en lætur það ekki aftra sér frá því að fara allra sinna ferða á sinni eigin bifreið. Hann fór ekki að keyra fyrr en hann stóð á fimmtugu en hefur samt náð að vera bílstjóri í bráðum hálfa öld.

Það er ánægjulegt að þessi góði maður skuli vera svona heilsuhraustur.  En þetta leiðir hugann að öðru varðandi akstur bifreiða.  Nú eru í gildi sérstakar reglur um hvíldartíma þeirra sem aka vöruflatningarbílum og sérstakt tæki sett í bílana til að fylgjast með að þeir virði þessar reglur, sem ég held að flestir geri.  Hinsvegar eru engar slíkar reglur um bílstjóra leigubíla eða hópferðabíla, þar má bílstjórinn aka svo lengi sem hann hefur þrek til.  Dæmi eru um leigubílstjóra sem aka allar nætur og fram eftir degi og ef mikið hefur verið að gera þá eru þeir svo þreyttir að þeir nánast skríða út úr bílum sínum þegar þeir koma heim.  Það sama hefur líka skeð hjá þeim sem keyra hópferðabíla.  Ég veit dæmi um mann sem ekur strætó á daginn og leigubíl ákvöldin og fram eftir nóttu.  Nú myndi maður ætla að leigu- og hópferðabílar væru með dýrmætari farm en vöruflutningarbílar.

97 ára bílstjóri

Ríkisútvarpið ohf.

Nú eru miklir erfiðleikar hjá hinu nýja fyrirtæki og ekkert nema niðurskurður og sparnaður framundan.  En ansi þykir mér útvarstjórinn taka einkennilega á þessum málum og finnur ekkert athugavert við hvernig hann hefur stýrt þessu fyrirtæki.  Erfiðleikarnir eru öllum öðrum að kenna en honum sjálfum. Hann ásakar menntamálaráðherra, Þorgerði Katrínu fyrir að vilja ekki leyfa hækkun á afnotagjöldum um 30% og segir að ríkisvaldið hafi ekki staðið við loforð sín um aukna fjármuni til RÚV og nú verði að fækka um 20 stöðugildi hjá fyrirtækinu og auðvitað var ráðist á garðinn þar sem hann er lægstur og þar á ég við að fyrstu uppsagnirnar eru hjá Svæðisútvarpi RÚV á Ísafirði, Akureyri og Egilsstöðum.  Það var ekki verið að hugsa um sparnað þegar RÚV yfirbauð einkareknu sjónvarpstöðvarnar um sýningar frá heimsmeistaramótinu í knattspyrnu en það mun hafa kostað RÚV yfir 100 milljónir.  Einnig hef ég heyrt að þátturinn "Silfur Egils" kosti RÚV um 100 milljónir á ári.  Sjálfur ekur Páll Magnússon um á 10 milljóna króna jeppa og bensínkostnaður í samræmi við það.  Ég er viss um að ef þessi jeppi hefði verið seldur hefði sparast meiri peningar en uppsagnirnar út á landi gera.  Enda er það stór spurning til hvers þarf útvarpsstjórinn að aka um á svona dýrum bíl til að komast á milli húsa í Reykjavík.  Sú breyting að RÚV var gert að hlutafélagi þýðir það að það þarf að aðlaga reksturinn að tekjum en ekki eyða fyrst og væla svo í menntamálaráðherra um meiri peninga til að borga bruðlið.  Ef Páll Magnússon ræður ekki við að reka þetta fyrirtæki þá á hann að sjálfsögðu að segja upp sínu starfi.  RÚV hefur forskot á aðrar sjónvarpsstöðvar með því að það er skylduáskrift að þessu fyrirtæki í formi afnotagjalda og allir sem eiga sjónvarps- eða útvarpstæki eru neyddir til að greiða burt séð frá því hvort þeir hafi möguleika á að ná útsendingum eða ekki.  Í öll þau ár sem ég gerði út báta og togara voru sjónvarpstæki um borð í skipunum og voru nær eingöngu notuð til að horfa á videospólur því víða náðist útsendingar RÚV ekki, en samt varð að greiða þetta afnotagjald.  Og af því ég er að skrifa hér um afnotagjöld RÚV dettur mér í hug atburður sem skeði vestur á Bíldudal þegar ég bjó þar.

Á tímabili var slík harka í að innheimta afnotagjöld fyrir RÚV að ráðnir voru menn til að aka um landið og leita að því hvort einhver væri með sjónvarp, sem ekki væri greitt af.  Þessir menn komu á Bíldudal eins og á aðra staði.  Þá bjuggu þar öldruð hjón sem hétu Málfríður og Gestur og var Gestur bróðir Gísla á Uppsölum og samkvæmt þeirra hugarfari taldi Gestur að sjónvarp væri hinn mesti skaðvaldur og keypti því aldrei slíkt tæki.  Eftirlitsmennirnir komu að húsi þeirra hjóna og kom Málfríður til dyra.  Þeir spurðu eftir Gesti og aumingja konan stundi upp að hann væri nú ekki lengur hér.  "Nú hvar getum við fundið hann sögðu þeir."  Hann er í kirkjugarðinum svaraði konan og án þess að hún gæti útskýrt málið betur voru mennirnir komnir inní bílinn og brunuðu í átt að kirkjugarðinum.  Þegar þangað var komið var þar við vinnu Jón Kr.Ólafsson söngvari, sem er einstaklega orðheppinn maður.  Þeir spurðu Jón, hvort Gestur Gíslason væri ekki staddur í þessum garði, því þeir þyrftu að tala við hann um afnotagjöld af sjónvarpi.  Jón var snöggur uppá lagði og sagði "hann er þarna" og benti á ákveðinn stað í garðinum "en ég er hræddur um að hann sé upptekinn og veiti ekki viðtöl".   Mennirnir fóru á þann stað sem Jón hafði bent á og þar var legsteinn, sem á stóð Gestur Gíslason fæddur þann??? og dáinn þann ???.  Mennirnir urðu talsvert vandræðalegir og á leið sinn út úr garðinum gengu þeir framhjá Jóni Kr. aftur og þá gat Jón ekki stillt sig og sagði "Jæja borgaði karlinn ekki?"  Nei hann er dáinn sögðu þeir.  "Ja hérna nú er ég aldeilis steinhissa" sagði Jón Kr.

Enginn Maó

Í fyrsta skipti í tæpan áratug er ekki mynd af Maó formanni á útgefnum peningaseðlum í Kína. Á nýjum 10 júana peningaseðli er komin mynd af Ólympíuleikvangnum í Peking á framhlið seðilsins en á bakhliðinni er mynd af grískri styttu af kringlukastara.

Eru nú Kínverjar farnir að skammast sín fyrir Maó og hans gerðir.  Var ekki allt í lagi þótt mynd af honum væri áfram á peningaseðlunum eða er verið að reyna að ganga í augun á Vesturlandabúum vegna Ólimpíuleikanna.  Ég hef ekki séð að þeir sem tóku við af Maó séu neitt minn harðstjórar en hann var, jafnvel verri.  Ég las á sínum tíma Rauða-kverið hans Maós, en það var þegar ég var við nám á Bifröst og þetta var ein af kennslubókunum þar.  Í þessari bók kemur vel fram hversu mikill hugsuður og heimspekingur Maó var og margt sem þar stendur á fullt erindi til Vesturlandabúa í dag.

Enginn Maó á nýjum seðli

Atvinnuleysi

Nú hefur alist upp heil kynslóð á Íslandi, sem þekkir ekkert annað en góðæri og lifir samkvæmt því.  En hlutirnir breytast fljótt og nú er að fara í hönd mikil niðursveifla á Íslandi, sem leiðir til atvinnuleysis fjölda fólks.  Nú þegar hefur verið tilkynnt um uppsagnir hjá nokkuð hundruð manns og er það aðeins toppurinn á ísjakanum, því ástandið á eftir að versna fram á haust og sífellt munu fleiri missa atvinnuna og fjölda atvinnuleysi blasir við.  Hér á landi er talsvert mikið af erlendu fólki í vinnu og það á eftir að aukast.  Ég hef frétt af því að atvinnurekendur muni segja upp íslensku fólki áður en þeir segja upp erlendum starfsmönnum.  Rökin fyrir þessu eru þau að erlendur starfsmaður er mun betri vinnukraftur en sá íslenski.  Þeir eru stundvísari, halda sig betur að vinnunni og eru ekki eins kröfuharðir um laun.  Íslendingar upp til hópa eru hundlatir í vinnu, en það er ekkert til að skammast sín fyrir.  Það er jafnvel kostur að vera latur.

Það er staðreynd að flestar uppfinningar og framfarir í tækni, koma frá letingjum, því sá sem er latur er stöðugt að hugsa um hvernig léttast sé að vinna hvert starf og þannig hefur það verið í gegnum aldirnar að ný tækni hefur komið fram til að létta mönnum störin.  Um þetta eru mörg dæmi sem alltof langt væri að telja upp hér.  Bara það eitt að finna upp hjólið olli byltingu í störfum fólks.  Það sama á við um símann, tölvuna og margskonar samskiptatækni og margt fleira mætti telja til. 

Það eru líka mörg dæmi þess að sá sem missir vinnuna sína fer að hugsa alvarlega um hvað það geti gert og í mörgum tilfellum hafa sprottið upp ný fyrirtæki.  Frægasta dæmið er Jóhannes í Bónus en ástæðan fyrir stofnun Bónus voru þær að Jóhannes, sem hafði verið verslunarstjóri hjá Sláturfélagi Suðurlands í verslun þeirra við Háleitisbraut í fjölda ára, misst sína vinnu og fór að hugsa um hvað hann gæti nú gert til að sjá fyrir sinni fjölskyldu og þá fékk hann þessa hugmynd og stofnaði fyrstu Bónusverslunina með Jóni Ásgeir syni sínum.  Í fyrstu var þetta bara lítið fjölskyldufyrirtæki og unnu þeir feðgar nánast allt sjálfir sem þurfti til að verslunin gengi.  Þarna orsakaði atvinnumissir eins manns það að til varð risavaxið fyrirtæki, sem nú er ofsótt af hluta af stjórnvöldum þessa lands.  En staðreyndin er sú að ekkert hefur bætt kjör fólks á Íslandi eins mikið og Bónus.

Aflareynsla

Nú er búið að ákveða hvað má veiða mikið úr hinum ýmsu fiskistofnum við Ísland á næsta fiskveiðiár og auðvitað er um niðurskurð að ræða, verður þetta því 25. árið, sem veiðunum er stýrt eftir veiði ráðgjöf Hafró og hinu fræga reiknilíkani þeirra.  Fyrstu 10 árin var alltaf veitt meira en fiskifræðingar ráðlögðu og aðallega í þorski.  Þegar það tímabil er skoðað kemur talsvert undarlegt í ljós.  Veiðiráðgjöfin virðist alltaf  elta veiðina.  sl. 10 ár hefur verið farið nær 100% eftir tillögum Hafró og þá skeður það sama að ráðgjöfin eltir veiðina.  Þegar aflakvóti var gefin út fyrir fiskveiðiárið 2007/2008 sögðu sjómenn að það yrði nær útilokað að veiða 100 þúsund tonn af ýsu með svona litlum kvóta í þorski sem var 130 þúsund tonn og allt stefnir í að ekki náist að veiða allan ýsukvótann og auðvitað brást Hafró við eins og áður og ráðlögðu skerðingu á ýsukvótanum, þrátt fyrir að þeir viðurkenndu að ýsustofninn væri í góðu lagi og mjög sterkur.  Ég er viss um að ef útgerðar menn tækju sig saman og veiddu ekki eitt einasta kíló af þorski á næsta ári þá kæmi tillaga frá Hafró um algert veiðibann á þorski.  Það sama myndi líka ske ef útgerðarmenn tækju sig saman og veiddu 250 þúsund tonn af þorski á núverandi fiskveiði ári þá yrði tillaga Hafró fyrir næsta fiskveiðiár mjög nálægt 250 þúsund tonnum af þorski og borið við að villa hafi fundist í reiknilíkaninu fræga., þar sem 600 hundruð þúsund tonn af þorski týndust eitt árið.  Annars er svolítið áhugavert að velta því fyrir sér hvernig fundið er út hvað hvert skip má veiða mikið.  Þegar kvótakerfið var sett á fyrst fyrir 25 árum var aflamark hvers skips fundið út þannig að tekin var afli hvers skips þrjú árin þar á undan og fundið út meðaltal af þeirri veiði og notað sem veiðireynsla hvers skips, sem prósentu hlutfall af heildar aflakvótanum.  1991 er svo lögunum breytt þannig að þessar heimildir geta gengið kaupum og sölum.  Það sama var gert við smábátaflotann þegar hann var settur inn í þetta kvótakerfi.  Er því nú svo komið að yfir 80% af upprunalegum veiðiheimildum er í höndum þeirra sem hafa þurft að kaupa hann af þeim sem fengu úthlutað á sínum tíma og vegna kaupa á veiðiheimildum hafa útgerðarfyrirtæki orðið að skuldsetja sig mikið.  Síðast sem ég heyrði var það að útgerðin skuldaði í dag yfir 300 hundruð milljarða en var vel innan við 100 áður.  Ekki fær eigandi auðlindarinnar krónu til sín við þessar sölur á aflaheimildum, en eigandinn er að sjálfsögðu íslenska þjóðin.

Aflamarkið er bundið við skipin og því færist það til ef skip er selt með veiðiheimildum, og eins og áður sagði er það byggt á veiðireynslu áranna 1981-1982 og 1983.  En hverjir sköpuðu þessa veiðireynslu, voru það skipin sjálf en ekki skipstjóri og skipshöfn hvers skips?   Fiskiskip eitt og sér hversu tæknivætt það er getur aldrei veitt fisk.  Við getum tekið dæmi úr smábátaflotanum en þar var algengt að við t.d. handfæraveiðar að aðeins einn maður var um borð og þá oftast eigandi bátsins.  Hvort er nú líklegra að það hafi verið sjómaðurinn eða báturinn sem veiddi fiskinn?  Auðvitað voru það skipstjórar og sjómenn sem unnu hverju skipi inn veiðireynslu.  En hver er þeirra réttur í dag í þessu kerfi?  Hann er nákvæmlega enginn og mætti ætla að fiskiskipin hafi verið ómönnuð á viðmiðunarárunum. 

Annar þeirra manna sem Mannréttindanefnd Sameinuðu Þjóðanna taldi að mannréttindi hefðu verið brotin á, var búinn að starfa sem skipstjóri á fiskiskipum, bæði bátum og togurum og hafði með sínum störfum skapað sinni útgerð veiðireynslu og keypti sér lítinn bát eftir að togarinn sem hann var skipstjóri á til fjölda ára var seldur.  Hann ætlaði að reyna að skapa sér atvinnu í þeirri atvinnugrein sem hann hafði menntað sig til og alltaf verið sjómaður.  En hann var stoppaður af og dæmdur í Hæstarétti fyrir ólöglegar veiðar, því hann hafði enga aflareynslu og þar af leiðandi gat hann ekki fengið kvóta.

Nú er svo komið að enginn getur byrjað á útgerð nema að eiga nokkra milljarða þannig að nýliðun í greininni er enginn.  Enda væri sá aðili sem ætti nokkra milljarða ekki svo vitlaus að reyna að ávaxta það fé í sjávarútvegi þar sem duttlungar Hafró geta geta rýrt þessa eign á hverju ári.  Ég var fyrir stuttu að lesa viðtal við mikinn aflaskipstjóra á frystitogara og hann sagði: "Eins og ástandi er orðið í sjávarútvegi á Íslandi í dag, get ég ekki með góðri samvisku ráðlagt neinum af mínum niðjum að ætla að stunda sjómennsku."  Það sama á við um útgerðarmenn eina nýliðunin þar kemur í gegnum erfðir á skipum og kvóta.  Nú er meirihluti skipstjóra á okkar nótaskipum orðnir rosknir menn, sem byrjuðu skipstjórn um 1960-1965 eða fyrr og það er kannski ekki svo langt þar til aðalfundir L.Í.Ú. verða haldnir á Hrafnistu.

Það er staðreynd að sú atvinnugrein sem ekki verður nýliðun í er dauðadæmd.  Enda er svo komið að við verðum að manna mörg okkar fiskiskip með Pólverjum og Rússum.  Verður kannski næsta skref í þessu kvótarugli að leyfa útgerðarmönnum að leigja erlendum aðilum aflakvóta?  Því spyr ég til hvers vorum við að berjast við að færa okkar landhelgi í 200 sjómílur ef endirinn verður síðan sá að erlendir aðilar koma til með að veiða fiskinn?  Nei það verður að finna leið fyrir unga og efnilega menn til að geta gert út fiskiskip á Íslandi um ókomna framtíð.

Það er mikið rætt um nýsköpun í atvinnulífinu og eitthvað þurfi að finna sem gagnist landsbyggðinni, en ekki fylgir nú mikill hugur hjá stjórnvöldum þegar á reynir.  Á Vestfjörðum eru starfandi tvö fyrirtæki í ferðaþjónustu og það þriðja er nýstofnað.  Þessi fyrirtæki bjóða erlendum ferðamönnum uppá að veiða fisk og hafa komið sér upp talsverðum fjölda af smábátum, sem eru leigðir ferðamönnunum.  Fyrirmyndin er sótt til Noregs en þar hefur svona ferðamennska blómstrað í  nokkur ár.  Þetta eru að stórum hluta Þjóðverjar sem sækjast í svona veiðiferðir og þetta gefur nokkuð vel af sér, því ferðamennirnir greiða leigu fyrir bátana auk þess gistingu ofl.  Síðan má hver maður taka með sér heim 20 kg. af flökum af þeim fiski sem hann hefur veitt.  Fyrsta sumarið sem þetta var gert tókst nokkuð vel til og fyrirtækin höfðu af þessu talsverðan hagnað.  En þá kom bakreikningurinn frá Fiskistofu, því ekki var neinn kvóti á þessum bátum og þurfti nú að greiða sekt til Fiskistofu fyrir allt sem veitt hafði verið.  Þar með fór allur hagnaðurinn af þessum ferðamönnum og litlu munaði að fyrirtækin yrðu gjaldþrota.  Síðan hefur verið passað að leigja aflakvóta vegna þessara veiða og hækka þar með verið sem hver ferðamaður þurfti að greiða.  En þrátt fyrir það minkaði ekkert aðsóknin í þessar ferðir.  En kvótaleigan hafði sín áhrif, því í allri ferðamennsku eru ferðir skipulagðar nokkuð fram í tímann og þegar búið var að selja ákveðnum hópum ferðir og taka við greiðslu fyrir varð að leigja kvótann sama hvað hann kostaði.  Þetta orsakaði það að verð á leigukvóta rauk upp úr öllu valdi og tók nú að bitna á þeim trillukörlum sem þurfa að leigja sér kvóta.  Hefði nú ekki verið nær hjá stjórnvöldum að leyfa þessari nýju atvinnugrein að byggja sig upp og hafa þessar veiðar undanskildar kvóta eins og er í Noregi.  Ekki er magnið svo mikið aðeins nokkrir menn á hverjum bát að veiða með sjóstöng inná fjörðum í nokkra mánuði á ári.  Þessir ferðamenn skilja eftir þó nokkur gjaldeyrir í landinu og kaupa sér hina margvíslegu þjónustu eins og aðrir ferðamenn.  Nei varðhundar kvótakerfisins gæta þess vandlega að ekki sé einn einasti fiskur veiddur á Íslandsmiðum nema gjald komi fyrir, því hver einasti fiskur, sem syndir í hafinu umhverfis Ísland er eign einhvers aðila.