ÁT.V.R

Mikið hefur verið rætt og deilt um hvort leyfa eigi sölu á léttum vínum og bjór í matvöruverslunum og sitt sýnist hverjum.  Ég er einn af þeim sem er hlynntur því að fleiri en ÁTVR fái að selja áfenga drykki.  Þeir sem ætla sér að dekka áfengi finna alltaf leið til að nálgast það og svartamarkaðurinn fyrir þessa vöru blómstrar, ákveðnir leigubólstjórar stunda slíka sölu í stórum stíl, einnig þeir sem hafa til þess aðstæður að smygla áfengi til landsins.   Þótt ég sé nú hættur að nota áfengi er ég ekki svo fordómafullur að ætlast til þess að aðrir geti ekki náð í þessa vöru.  Ef ég ætla að standa mig í mínu bindindi verð ég að vera það sterkur sjálfur að geta horft upp á aðra njóta þess að drekka áfengi.  Ég get ekki ætlast til að allir aðrir fari í bindindi þótt ég geri það, slíkt væri ekkert nema eigingirni og sjálfselska.  Ég ætla að segja ykkur smá sögu hvaða afleiðingar það getur haft að þurfa að gera sér sérstaka ferð í ákveðna verslun til að kaupa áfenga drykki en þetta skeði þegar ég var mjög virkur alkahólisti og var á árumum milli 1980-1990. 

Einu sinni sem oftar þurfti ég að skreppa á Patreksfjörð eftir vinnu á föstudegi til að fara í apótek að ná mér í lyf, en þá var búið að loka apótekinu á Bíldudal.  Einnig var nýbúið að opna útsölu frá ÁTVR á Patreksfirði.  Þegar ég hafði fengið lyfin afgreidd og ætlaði að fara strax til baka, fór ég að hugsa að kannski væri nú rétt að að líta við í þessari nýju verslun en þangað hafði ég aldrei komið áður.  Það var jú kominn föstudagur og þá var þáverandi eiginkona mín alltaf vön að hafa eitthvað mjög gott í matinn og mikið myndi það nú gleðja hana ef ég kæmi nú með eina rauðvínsflösku til að hafa með matnum og við myndu eiga hnotarlega kvöldstund saman.  Það var ekki að mig langaði í vín því á þessum tíma var ég í bullandi afneitun um að ég væri alkahólisti, ég ætlaði aðeins að gleðja konuna og fór því í verslun ÁTVR og var fljótur að finna rauðvínið og ætlað síðan að fara heim, en þá skaut þeirri hugsun niður í kollinn á mér að ég vissi ekkert hvað yrði í matinn svo það væri líklega best að kaupa líka eina hvítvínsflösku og bætti einni slíkri við í körfuna og síðan hugsaði ég að það væri sennilega best að bæta við einum kassa af bjór, það gengi með öllum mat.  Næst fór ég að hugsa að ef kæmu nú gestir þetta kvöld sem oft skeði, þá væri það nú bölvaður dónaskapur að geta ekki boðið þeim í glas, ég var jú framkvæmdastjóri fyrir stærsta fyrirtæki staðarins og ætti að hafa efni á að bjóða gestum í glas, þá var bætt einum lítra af vodka í körfuna og svona bara til öryggis tók ég tvær.  En það var ekki víst að allir drykkju vodka svo ég tók líka eina flösku af wisky líka og hugsaði með mér að ef enginn kæmi í heimsókn þá myndi ég bara geyma þetta, því engin hætta var á því að þetta skemmdist.  Afgreiðslu stúlkan raðaði þessu öllu fyrir mig í góðan kassa og ég borgaði og fór síðan með allt góssið út í bíl og ók af stað heim.  Á leiðinni var ég að hugsa hvað eiginkonan yrði nú ánægð þegar ég byði upp á léttvín með kvöldmatnum.  Þegar heim var komið og ég kem inn starir konan á mig og segir "Hvað ertu að gera með allt þetta vín maður?"  Mér krossbrá því augnasvipurinn sem ég fékk var slíkur að greinilegt að henni mislíkaði þetta stórlega og setti ég því kassann inn í geymslu og þegar við vorum sest við borði til að borða kvöldmatinn, spurði ég hana hvort hún vildi ekki þiggja smá rauðvín með matnum.  "Jú takk sagði hún en ég ætla að láta þig vita eitt að þú skalt ekki voga þér að fara að drekka allt þetta vín og verða blindfullur alla helgina"  Nei nei elskan sagði ég, ég ætla bara að fá mér rauðvín eins og þú, hitt ætla ég ekki að snerta.   Eftir matinn aðstoðaði ég við uppvaskið og síðan settumst við í sjónvarpsherbergið og fórum að horfa á sjónvarpið.  Eftir smá stund sagði ég mikið væri nú notalegt að fá sér eitt glas af vodka meðan við horfum á sjónvarpið og spurði konuna hvort hún vildi líka en svarið var já takk og fór ég þá og blandaði í tvö glös og spurði konuna hvort henni væri ekki sama þótt ég kæmi bara með aðra vodkaflöskuna og kókflösku til að þurfa ekki alltaf að vera að hlaupa inn í geymslu.  Jú allt í lagi sagði hún.  Ég var fljótur að klára fyrsta glasið og blandaði strax í annað en konan rétt dreypti á sínu glasi.  Síðan man ég ekki meir en vaknaði næsta morgun í sófanum fyrir framan sjónvarpið og alveg að drepast úr þynnku.  Ég læddist inn í svefnherbergis álmuna og sá að konan steinsvaf í hjónarúminu.  Hver andskotinn hugsaði ég með mér ég hef sofnað yfir sjónvarpinu og til að koma heilsunni í lag fór ég í geymsluna og blandaði mér sterkan drykk af vodka og eftir að hafa klárað það fóru nú hlutirnir að lagast.  Ég dreif mig í að laga kaffi til að hafa tilbúið þegar eiginkonan vaknaði og þegar kaffið var tilbúið fékk ég mér rúmlega hálfa könnu og fór svo og fyllti könnuna af vodka og settist við eldhúsborðið og fór að lesa blöðin.  Eftir smá stund kom konan fram og ég sagði við hana ég er nýbúinn að laga kaffi elskan, hún settist á móti mér við borðið með kaffi og sagði ertu enn að drekka.  Nei hvernig dettur þér það virkilega í hug sagði ég, sjáðu það er bara kaffi í könnunni hjá mér.  Og hvenær byrjaðir þú á því að drekka svart kaffi spurði konan, ég fékk mér bara svart kaffi núna til að hressa mig betur upp því ég er hálf slappur.  Það er ekkert skrýtið sagði hún, því í gærkvöldi drakkstu einn lítir af vodka og þegar ég fór að sofa var ekki nokkur leið að vekja þig, þú varst hreinlega steindauður af víndrykkju og nú snertir þú þetta ekki meira í dag.  Það er enginn hætta á því svaraði ég, þótt ég hafi drukkið aðeins of mikið í gærkvöldi þá er ég nú enginn alki.  Nú verður það bara kaffi í dag.  Jæja sagði konan ég ætla að fara og klæða mig og fór aftur inn í svefngerbergið.  Ég var snöggur að skjótast aftur í geymsluna og setti nú könnuna hálfa af vodka og fyllti síðan með svörtu kaffi og sat við að lesa blöðin þegar konan kom fram aftur.  Svona gekk þetta meira og minna allan laugardaginn og um kvöldmatinn var seinni vodkaflaskan búinn líka og ég orðin blindfullur aftur.  Þegar við fórum síðan að borða kvöldmatinn opnaði ég hvítvínsflöskuna en nú vildi konan ekki þiggja eitt glas og sagði að hún vissi að ég hefði verið að drekka meira og minna allan daginn og væri orðinn blindfullur og sagðist ekki hafa áhuga á að drekka vín með mér, ég gæti aldrei hagað mér eins og maður,  Varð því úr að ég drakk hvítvínið einn, en um kvöldið komu svo kunningjahjón okkar í heimsókn.  Þá spurði konan mig í hæðins tón ætlar þú ekki að bjóða gestunum í glas?  Jú auðvitað sagði ég og fór og náði í wiskyflöskuna og nokkra bjóra en hugsaði með mér hvernig er eiginlega með þetta fólk getur það aldrei verið heima hjá sér.  Það varð úr að við drukkum wiskflöskuna og tvær bjórkippur og mikið djöfull sá ég eftir þessu renna niður í gestina en það var þó smá huggun að ég átti enn eftir tvær bjórkippur og hugsaði með mér ef mér hefði dottið þetta í hug að það kæmu gestir, þá hefði ég auðvitað keypt meira af víni.  Þetta kvöld komst ég þó í rúmið og vaknaði á sunnudagsmorgun skelþunnur og áður en konan vaknaði læddist ég fram og fékk mér nokkra bjóra og um hádegi var bjórinn búinn.  Þegar konan kom fram sá hún að ég var með bjór og sagði "Þú ert ekki hættur enn."  Ég er aðeins að laga heilsuna sagði ég og bætti síðan við ég er að hugsa um að leggja mig aðeins og fór í rúmið og steinsofnaði og vaknaði ekki aftur fyrr en kallað var á mig í kvöldmat.  Það var með miklum herkjum að mér tókst að borða smávegis því lystaleysið var algert.  Um kvöldið horfðum við hjónin síðan á sjónvarpið en ég fór fljótlega að sofa því næsti dagur var vinnudagur.  Þegar ég vaknaði á mánudagsmorgun var ég ekki alveg laus við þynnkuna en dreif mig samt í vinnu.  Ef ég hefði getað keypt þessa einu léttvínsflösku í næstu matvöruverslun hefði ekki verið verslað meira áfengi og það sem átti að verða ein notaleg kvöldstund breyttist í fyllirí heila helgi.

Fall

Þrettán ára drengur skarst á læri þegar hann féll inn í garðskála við íbúðarhús á Selfossi síðastliðinn miðvikudag. Hann hafði verið við leik í snjó ásamt tveimur öðrum strákum í húsgarði.

Það var mikið lán að drengurinn skyldi ekki stórslasa sig við þetta fall.  Þetta hefði getað farið illa en slapp sem betur fer.

Féll af snjóskafli á garðskála

Nýr héraðsdómari

Það hefur gengið mikið á varðandi skipan Þorsteins Davíðssonar í embætti héraðsdómara og matsnefnd með Pétur K. Hafstein í fararbroddi gagnrýna val ráðherra mjög og segja að hann hafi farið út fyrir sitt valdssvið.  Um það verður ekki deilt að þessi matsnefnd er álitsgjafi og algerlega valdalaus.  Það er ráðherra sem hefur skipunarvaldið og ef hann misnotar það þá er það hann sem verður að svara fyrir það.  Ég bara spyr á Þorsteinn Davíðsson að gjalda fyrir það að vera sonur Davíðs Oddssonar og á það að draga úr hans hæfileikum?  Ég held að Pétur Kr. Hafstein ætti að rifja upp þegar hann var skipaður sýslumaður á Ísafirði á sínum tíma og var tekinn fram fyrir marga sem voru taldir honum hæfari, er Pétur Kr. Hafstein með síðustu yfirlýsingum að segja okkur það, að stöðuna á Ísafirði hafi hann fengið vegna þess að hann er sonur Jóhanns Hafstein fyrrverandi forsætisráðherra.  Nú er Davíð Oddsson hættur í pólitík, en þeir sem ennþá eru þar á fullu geta vel barið hver á öðrum.  En við verðum að forðast að láta ekki börn stjórnmálamanna gjalda fyrir það eitt, að faðir eða móðir viðkomandi hafi verið stjórnmálamaður, eins og virðist vera að ske með Þorstein Davíðsson og var á sínum tíma reynt að gera gagnvart Pétri Kr. Hafstein.  Það getur vel verið að til séu heppilegri leiðir við val á dómurum, en þá þurfum við líka að breyta lögum í þá veru.  Það hefur ekki verið gert enn þá og því verðum við að nota þær leikreglur sem eru í gildi í dag og samkvæmt þeim er Þorsteinn Davíðsson rétt skipaður héraðsdómari á Akureyri af ráðherra sem hafði til þess fullt vald og umboð.  Um hvor breyta eig þessu reglum við val á dómurum er svo allt annað mál og umræða um það verður að fara fram í sölum Alþingis.  En leyfum Þorsteini Davíðssyni að starfa í friði í því starfi sem hann hefur nú fengið.  Það er nóg til annað til að rífast um ef menn kjósa svo.

Friðun húsa

Mikið hefur verið rætt um friðun tveggja húsa við Laugaveg sem búið var að heimila að rífa og byggja nýtt hús á lóðunum.  Menn högðu keypt þessi hús í góðri trú um að þau mætti fjarlægja og öll leyfi lágu fyrir af hálfu Reykjavíkurborgar.  Þegar loks á að hefja framkvæmdir kemur allt í einu Húsfriðunarnefnd og vill varðveita þessi hús og rökin eru þau að þessi tilteknu hús hafi svo menningar- og sögulegt gildi að þau verði að varðveita og endurbyggja í upprunarlergri mynd og til að stoppa málið var beitt svokallaðri skyndifriðun.  Einnig var talið að þessi hús hefðu svo mikla þýðingu fyrir götumyndina á Laugarvegi.  Það furðulegar við þetta allt saman er að Húsfriðunarnefnd hefur fylgst með þessu máli í marga mánuði og ekki gert eitt né neitt fyrr en nú.  Ég verð nú bara að segja fyrir mig að bæði þessi hús eru forljót og nánast ónýtir kofar og hvað gerir Laugaveginn allt í einu glæsilegri ef þau verða endurbyggð.  Hver er munurinn á því að endurbyggja forleifar eða byggja nýtt hús sem fellur vel inn í götumyndina.  Í báðum tilfellum er um nýbyggingar að ræða og eini munurinn væri sá að með því að hanna fallegt nýtt hús væri hægt að gera notagildi þess meira en yrði við endurbyggingu á fornminjum.  Þetta mál mun sennilega fara næst til menntamálaráðherra sem mun úrskurða í málinu og nokkuð ljóst er að eigendur húsanna í dag eiga rétt á verulegum bótum sem ríkið verður að greiða.  Ég vil bara skora á Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur að láta rífa þetta gamla drasl í burtu svo hægt verði að byggja fallegt hús á þessum lóðum eins og til stóð.  Hvernig heldur fólk að Reykjavík liti út í dag ef gömul hús hefðu aldrei mátt víkja fyrir nýjum.  Það væri nú ljóta húsasúpan.  Hvað er svona menningarlegt við gömul hús sem oftast voru byggð af vanefnum og nýtast þar af leiðandi illa til nokkurs hlutar.  Við getum ekki verið að bera Reykjavík saman við ýmsar borgir út í heimi þar sem víða eru glæsileg gömul hús, en þá ber að hafa í huga að þau hús voru reist af mönnum sem höfðu efni á að byggja hús af myndarskap og voru ekki að tjalda til einnar nætur.  Nei burt með allt þetta gamla ónýta húsadrasl á Laugaveginum og byggjum nýtt í staðinn.  Það er mikið talað um að ekki megi byggja há hús vegna þess að þau skyggi hugsanlega á sólina einhvertíma ársins.  En það er alveg sama hvort hús er ein hæð eða hundrað, það kemur alltaf einhvertímann skuggi frá hverju húsi og ef hvergi má falla skuggi á Laugarveg frá húsum verða þau hreinlega að vera neðanjarðar.

Gögnum eytt

Fulltrúar Hvíta hússins í Washington hafa staðfest að líklega hafi öryggisuppfærslu af tölvugögnum frá fyrri hluta valdatíðar Bush Bandaríkjaforseta verið eytt og að líklega hafi afrit af bréfum sem tengjast upplýsingaleka varðandi starfsmanna bandarísku leyniþjónustunnar CIA verið þeirra á meðal.

Það er greinilegt að Bush ætlar ekki að skilja neitt eftir í Hvíta húsinu sem er honum óþægilegt þegar hann lætur af störfum og er nú hamast við að moka öllum skítnum út og eyða.  Hann má þó eiga það karlgreyið að reyna að hreinsa til eftir sig.  En það er alveg sama þótt þessum gögnum verði eytt, þá standa verk Bush eftir og af þeim mun hans verða minnst sem forseta Bandaríkjanna um ókomna framtíð.  Ég held að aldrei hafi aumari og heimskar maður setið á forseta stól í þessu ríki en George W. Bush.  Annars er lýðræðið svolítið einkennilegt í þessu mesta lýðræðisríki heimsins og kosningarfyrirkomulag stór skrýtið.  Fyrst fara fram svokallaðar forkosningar þar sem valdir eru frambjóðendur eða svo á víst að heita en í raun eru valdi kjörmenn í hverju ríki sem síðan kjósa um frambjóðendur í hvorum flokki og þá taka loksins við hinar eiginlegar forsetakosningar, en allt þetta flókna ferli gerir það að verkum að hinn venjulegi kjósandi hefur ekki mikinn áhuga á forsetakosningunum og er því kosningaþátttaka mjög lítil miðað við önnur lönd varla meira en 40-50%, þannig að í raun og veru hefur sá aðili sem að lokum sigrar lítinn hluta kjósenda á bak við sig, kannski 20-25% ef það nær svo hátt.

Tölvugögnum Hvíta hússins líklega eytt

Kvótakerfið

Samtök eigenda sjávarjarða vekja athygli á því í tilkynningu að úrskurður mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna í máli tveggja íslenskra sjómanna gegn ríkinu sé alvarlegur áfellisdómur yfir íslenska kvótakerfinu í sjávarútvegi.

Það eru því ekki bara íslenskir sjómenn sem hefur verið brotið á samkvæmt þessum úrskurði  um íslenska kvótakerfið.  Nú hafa íslenski bændur sem eiga sjávarjarðir bætts í hópinn.  Samt ætlar íslenska ríkið ekkert að gera og á því yfir höfði sér málsókn frá fjölda aðila og verða sennilega dæmd til að greiða fjölda aðila bætur.  Á ég virkilega að trúa því að ríkisstjórnin sem nú situr kjósi heldur að eyða nokkur hundruð milljónum eða milljörðum til greiðslu bóta til að ekki þurfi að endurskoða íslenska kvótakerfið.  Á að fara að bruðla með skattfé borgaranna á þann hátt bara til þess eins að friða kvótabraskarana í LÍÚ.  Það er ekki langt síðan að LÍÚ var að barma sér yfir því að þegar íslensk skip væru að leigja þorskkvóta í rússnesku lögsögunni og töldu að leiguverð væri alltof hátt en það var 70 krónur fyrir kílóið og fannst þeim sanngjarnt að sjómenn á skipunum tækju þátt í að greiða þessa leigu.  Þessi sömu samtök reka líka kvótamiðlun og þar eru þeir að bjóða hvert þorskkíló til leigu á kr. 250-260 krónur og finnst það ósköp eðlilegt einnig finnst þeim líka eðlilegt að bannað sé að íslenskir sjómenn taki þátt í að greiða þessar 250-260 krónur.  Nú koma forustumenn LÍÚ og fullyrða að þetta álit einnar nefndar Sameinuðu Þjóðanna gildi ekki hér á landi.  Hvernig er hægt að taka mark á málflutningi þessara manna sem tala út og suður í hverju máli og skipta um skoðun eftir því hvernig vindurinn blæs á hverjum tíma.  Það hefur einnig gleymst í allri þessari umræðu að mál þessara tveggja sjómanna sem nefndin fjallaði um var ekki eina málið sem kom inn á hennar borð.  Það var líka svokallað "Vatneyrarmál"sem skipstjórinn á því skipi lét fara fyrir nefndina en því var vísað frá á þeim forsendum að skipstjórinn hefði ekki verið eigandi skipsins né komið á nokkur hátt að stjórn útgerðar þess.  Þessa niðurstöðu taldi LÍÚ alveg rétta, sem hún reyndar var.  En þegar kemur álit frá sömu nefnd varðandi tvo sjómenn og íslenska kvótakerfið, þá telur að ekkert mark sé takandi á þessi nefnd.  Framkvæmdastjóri LÍÚ Friðrik J. Arngrímsson röflar mikið um að ef þetta álit verði tekið gild sé ekki lengur hægt að stunda hér arðbærar fiskveiðar.  En málið snýst ekkert um það, heldur var verið að fjalla um mannréttindi en ekki hagnað af fiskveiðum.  Frjálslyndi flokkurinn hefur sett fram mjög athyglisverða tillögu um hvernig breyta megi kerfinu án þess að allt fari á hliðina.  En tillaga flokksins er sú að stofnaður verði 50 þúsund tonna pottur af þorsveiðiheimildum sem verði ætlaður nýliðum í greininni og að þremur árum liðnum fái þeir sem hafa veitt úr þessum sameiginlega potti úthlutað aflakvóta miðað við veiðireynslu.  Auk þess verði handfæra veiðar frjálsar frá 1. apríl til 30. september og þær takmarkanir einar að aðeins mætti vera með tvær handfærarúllur fyrir hver mann í áhöfn.  Með þessu væri hægt að lagfæra það sem S.Þ. telur vera ábótavant í okkar kvótakerfi.  Þeir sem eru starfandi fyrir í greininni héldu sínu og gætu áfram stundað sínar arðbæru fiskveiðar.  Það er stórhættulegt í hverri atvinnu grein ef engin nýliðun verður í greininni.  Ég minnist þess ekki að fyrir daga kvótakerfisins hafi verið slegist um hvern bát sem var til sölu, af því að alla langaði svo mikið til að fara í útgerð.  Það var ekki fyrr en með hinu frjálsa framsali að markaður opnaðist fyrir kvótabraskið að þessi mikli áhugi kom til og þá ekki vegna áhuga á útgerð sem slíkri,heldur að kótabraskið gaf svo ótrúlegan hagnað að betri fjárfestingarkostir voru ekki til.  Eitt kg. af þorski sem nú er hægt að kaupa á rúmar fjögur þúsund krónur, gefur af sér kr. 250-260 í kvótaleigu eða um 60% ávöxtun svo það þarf ekki LÍÚ til að segja frá að mikil arðsemi sé í þessu kerfi, það sjá allir sem vilja skoða það mál.  Nú er bara stóra spurningin: "Hvað ætlar Ríkisstjórn Íslands að gera varðandi þetta álit frá S.Þ.?"

Segja úrskurð SÞ alvarlegan áfellisdóm yfir kvótakerfinu

Hvað nú Jóhanna?

Um síðustu áramót fluttust málefni okkar öryrkja frá heilbrigðisráðuneytinu í félagsmálaráðuneytið, þar sem Jóhanna Sigurðardóttir ræður ríkjum.  Miðað við málflutning hennar, þegar hún var í stjórnarandstöðu, hefði maður mátt ætla að þegar hún fengi völd þá yrði virkilega tekið til hendinni í að lagfæra kjör lífeyrisþega.  Það er að vísu búið að skipa einhverja nefnd til að endurskoða þessi mál og einnig er búið að skipa nýjan stjórnarformann hjá Tryggingastofnun, sem er mjög hæfur maður, en það er Stefán Ólafsson, prófessor sem mikið hefur skoðað og skrifað um þessi mál og er það fagnaðarefni að svo hæfur maður skuli veljast í það starf.  Nú verður sennilega að bíða eftir tillögum þessarar nýju nefndar áður en ráðherra fer að gera eitthvað í málunum.  Á undanförnum árum hafa verið gerðar ýmsar breytingar varðandi kjör lífeyrisþega en því miður hafa þær frekar gert kjörin verri en áður.  Má þar benda á að á sínum tíma var styrkur til bifreiðakaupa hjá öryrkjum lækkaður úr kr. 500 þúsund í kr. 250 þúsund og í stað þess að hægt væri að fá þennan styrk á þriggja ára fresti er hann nú veittur á fimm ára fresti.  Ef það er einhver hópur í þjóðfélaginu sem þarf að aka á nýlegum bílum eru það öryrkjar.  Margir eru það fatlaðir að þeir geta ekki einu sinni skipt um dekk ef það springur.  Eins er með greiðslur til okkar úr lífeyrissjóðum sem var okkar sparnaður á sínum tíma þegar við vorum út á vinnumarkaðinum, en nú notar ríkið þennan sparnað okkar til að lækka greiðslur frá Tryggingastofnun auk þess sem hann er skattlagður að fullu og eins eru allar bætur frá Tryggingastofnun skattlagðar að fullu.  Meira að segja styrkur til að reka bíl er skattlagður eins og launatekjur og fleira mætti telja upp.  Nú er rætt um að gera örorkumat oftar og taka þá sérstakt tillit til hvort viðkomandi geti stundað einhverja vinnu.  Ég fagna því en það er ekki nóg að finna út að öryrki geti stundað einhverja vinnu og henda honum síðan út á vinnumarkaðinn.  Ég t.d. er menntaður á sviði bókhalds og fjármála og gæti auðveldlega stundað slíka vinnu, en þá vaknar spurningin hvar á ég að fá slíka vinnu?  Eftir að ég varð öryrki hef ég sótt um yfir 100 störf á þessu sviði en alltaf þegar fram kemur að ég sé fatlaður er mér hafnað.  Það þyrfti að vera sérstök ráðningarstofa sem aðstoðaði öryrkja við að finna sér störf við hæfi.  Auðvita vilja allir öryrkjar fara út á vinnumarkaðinn og taka þátt í störfum samfélagsins en fram að þessu hefur það verið nánast ómögulegt.  Það er líka engum manni hollt að sitja bara heima og gera ekki eitt né neitt, smátt og smátt einangast maður og þunglyndi sækir á og manni finnst lífið ekki hafa neinn tilgang lengur,  Fráfarandi forstjóri Tryggingastofnunar, Karl Steinar Guðnason, sagði þegar að hann hætti störfum að þetta kerfi væri allt stagbætt og erfitt fyrir venjulegt fólk að skilja hvaða rétt það ætti og jafnvel starfsmenn stofnunarinnar skildu oft ekki alveg þetta kerfi.

Svo nú er ekkert annað að gera, Jóhanna Sigurðardóttir en bretta upp ermarnar og fara að taka til í þessu kerfi.  Við treystum á þig Jóhanna og ekki bregðast okkur nú þegar þú hefur völd til að laga þetta kerfi svo við öryrkjar þurfum ekki að sammast okkar fyrir að vera til.  Ég þori að fullyrða að enginn öryrki í þessu landi hefur kosið að lenda í þeirri fátæktargildru sem við erum föst í.

Eldavél

Veitingastaður Hótel Holts hefur verið opnaður á ný eftir gagngera endurnýjun og andlitslyftingu. Staðurinn ber nú heitið Gallery og státar m.a. af stærstu og fullkomnustu eldavél hér á landi, sem er sérhönnuð. Um er að ræða veigamestu breytingu í sögu þessa kunna veitingastaðar, sem opnaður var 1966, ári eftir að

 

Þegar athafnahjónin Þorvaldur Guðmundsson og Ingibjörg Guðmundsdóttir byggðu Hótel Holt og opnuðu í febrúar árið 1965 kynntu þau til sögunnar hótel og veitingahús sem átti að vera fyrsta flokks í hvívetna og sameina framúrskarandi matargerð og myndlist. Og þannig hefur hótelið náð að halda sér í áranna rás, verið klassískt og í forystu í hugum fólks og staðið af sér allar tískusveiflur.

Þessa dagana fara fram viðamiklar endurbætur á veitingahúsi hótelsins.

„Við erum ekkert að eltast við tískusveiflur heldur að styrkja okkur í því sem við gerum best, erum og verðum fyrsta flokks hótel og veitingahús,“ segir Friðgeir Ingi Eiríksson yfirmatreiðslumeistari sem kominn er heim eftir að hafa starfað í fimm ár sem yfirmatreiðslumeistari á Michelin-veitingahúsinu Domaine de Clairefontaine í Frakklandi.

Friðgeir lærði á sínum tíma á Holtinu, hann er sonur hótelstjórans á Hótel Holti, Eiríks Inga Friðgeirssonar, sem er sjálfur matreiðslumeistari og starfaði lengi sem yfirmatreiðslumaður á Hótel Holti. Friðgeir hefur tekið við því starfi sem faðir hans gegndi um árabil og Eiríkur segist vera stoltur af syninum og þeim árangri sem hann hafi náð í faginu.

Ætlum að halda forystusætinu

„Við ákváðum í samvinnu við Geirlaugu Þorvaldsdóttur, eiganda hótelsins, að gera breytingar á veitingastaðnum, Gallery. Þetta eru síður en svo byltingarkenndar breytingar en þær færa okkur nær markmiðum okkar,“ segir Friðgeir.

 

Hann segir að viðskiptavinir Hótel Holts séu tryggir og það sé ekki meiningin að þeir verði fyrir vonbrigðum með staðinn sinn. Öll sérkenni Holtsins fá að halda sér, stórfenglegu listaverkin sem prýða veggi hótelsins og umgjörðin verður að vanda glæsileg. „Við ætlum bara að styrkja okkur enn frekar í sessi, halda forystusætinu um ókomin ár.“

Teiknuðu eldavélina sem er handsmíðuð

Friðgeir hefur ásamt starfsfólki á Holtinu legið yfir breytingum á eldhúsinu í nokkurn tíma. Niðurstaðan varð sú að eldhúsinu var gjörbylt og Friðgeir hannaði með sínu fólki og teiknaði eldavélina sem nú er komin til landsins. Hún er handsmíðuð í Frakklandi og engin smásmíði.

 

„Í þessari eldavél er allt það sem við töldum okkur þurfa eins og innbyggður djúpsteikingarpottur, vatnsbað, rafmagnshellur, gashellur, yfirhiti, hitaborð og gott pláss fyrir potta og pönnur. Þetta er langstærsta, dýrasta og flottasta eldavél sem hefur komið til landsins en hún er 3,7 metrar á lengd og vegur um 1.550 kíló. Vélin er úr stáli að ofan en afgangurinn úr kopar og hún er sprautuð vínrauð í anda Holtsins.“ 

Það ætti að vera hægt að elda flottan og fínan mat á þessari einstöku eldavél, en ekki fylgir með í fréttinni hvað þessi gripur kostaði, það hlýtur að hafa verið all nokkuð mikið og ekki er hætta á að henni verði stolið því hún vegur rúmt 1,5 tonn og enginn tekur slíkt í fangið og hleypur með út.  Ég óska bara Hótel Holti til hamingju með þessa vél og vona að hún laði að fleiri gesti til þeirra.

Eldavélin sú dýrasta og flottasta á landinu

Bíllinn minn

Þann 10. júní 2007 lenti ég í umferðaróhappi þegar ég var að koma frá Reykjavík og ætlaði heim til Sandgerðis en ákvað að koma við í sjoppu í Keflavík í leiðinni.  Þetta var frekar seint um kvöld og sólin mjög lágt á lofti og þegar ég ætlaði að beygja af Reykjanesbrautinni til Keflavíkur blindaði sólin mig algerlega og ég fór alltof langt inn í bleyjuna og bílinn hentist upp á umferðareyju sem þarna er og yfir hana og stórskemmdist.  Lögreglan mætti á staðinn og var ég fluttur á sjúkrahúsið í Keflavík til skoðunar, en sem betur fer slapp ég ómeiddur, nema að ég var aðeins aumur eftir öryggisbeltið.  Þá var farið með mig á lögreglustöðina til skýrslutöku, ég var látinn blása í eitthvað tæki til að athuga hvort ég hefði verið undir áhrifum áfengis en ekkert slíkt kom fram og einnig voru tekin blóð og þvagsýni og var síðan ekið hingað heim og sagt að tryggingarfélagið fengi skýrslu lögreglu eftir nokkra daga.  Daginn eftir hafði ég samband við mitt tryggingarfélag VÍS og þar fékk ég að vita að kaskótryggingin sem ég taldi að væri á bílnum hefði fallið út þegar ég flutti hingað til Sandgerðis, en þá færðist bílinn á milli umboða hjá VÍS.  En með góðri aðstoð forstöðumanns VÍS í Keflavík fékkst það leiðrétt og kaskótryggingin kom inn aftur og þann 24. september er mér tilkynnt frá VÍS að ég eigi að panta mér tíma fyrir bílinn hjá ákveðnu verkstæði í Njarðvík og gerði ég það og fór með bílinn þangað daginn eftir.  Þegar liðin var rúmur mánuður hringdi ég á verkstæðið og fékk þá að vita að ekki væri byrjað á viðgerð, því ekki væri enn komin heimild frá VÍS og hringdi ég þá í VÍS og fékk þau svör að lögregluskýrslan væri ekki komin enn.  Ég hafði þá samband við lögregluna í Keflavík og eftir að hafa verið vísað á hina og þessa aðila fékk ég loksins samband við mann sem eitthvað vissi um málið.  Kom þá í ljós að lögreglan hafði týnt sýnunum og ekki fundið þau aftur fyrr en í lok nóvember og sent þau þá til Reykjavíkur í rannsókn og beðið um forgangshraða.  En sá hraði var nú ekki meiri en svo að niðurstaða kom ekki fyrr en um miðjan desember og var þá loksins skýrsla send til VÍS.  Það er svo ekki fyrr en 9. janúar 2008 að ég fæ bréf frá VÍS þar sem mér er tilkynnt að þeir hafni að greiða tjónið á bílnum, því að í blóðsýninu hafi fundist ákveðin lyf sem geri það að verkum að ég hefði ekki mátt aka bíl.  Nú, eftir allan þennan rugling er ég ekki öruggur um að umrætt sýni sé úr mér, ég á eftir að láta skoða það betur.  En hitt er alveg rétt að ég þarf eftir hið alvarlega slys sem ég lenti í að taka talsvert af lyfjum og sum þeirra eru þríhyrningsmerkt, sem þýðir að þá má ekki aka bíl.  Eftir að ég lenti í þessu slysi þá þurfti ég að gangast undir hæfnispróf sem framkvæmt var á Reykjalundi og niðurstaða úr því prófi var sú að mér væri óhætt að aka bíl sem væri sjálfskiptur.  Ég var með talsverðar áhyggjur af lyfjunum og ræddi það við minn geðlæknir og hann sagði að að hans mat væri það að ég væri öruggari í umferðinni en ella.  Því eitt af þessum lyfjum kemur í veg fyrir að ég fái krampa í vinstri handlegg og vinstri fót.  En þennan umrædda dag hafði ég ekki tekið nein lyf því ég var að bíða eftir lyfseðlum og átti ekki til nein lyf og er það líklegri orsök fyrir þessu óhappi frekar en hitt.  Nú þekki ég ekki hve lengi þessi lyf eru að fara endanlega úr blóðinu en svo virðist vera að það þurfi nokkra daga.  Ég er búinn að hafa samband við VÍS og þeir segjast vera tilbúnir til að endurskoða sína ákvörðun ef ég sendi þeim einhver gögn og er ég nú að bíða eftir að fá bréf frá mínum geðlæknir til að senda þeim ásamt minni greinargerð um málið og vonandi verður þetta endurskoðað og fari allt á besta veg.  Ég er lamaður öryrki eftir alvarlegt slys og finnst að tryggingafélagið ætti að taka tillit til þess að ég þarf daglega að taka talsvert af lyfjum.

Álit Mannréttindanefndar Sameinuðu Þjóðanna

Ekki virðist forustumenn stjórnarflokkanna vera sammála um hvernig bregðast eigi við nýlegu áliti Mannréttindanefndar S.Þ. um íslenska kvótakerfið, Geir H. Haarde segir að ekkert þurfi að breyta neinu en Ingibjörg Sólrún Gísladóttir segir að við verðum að taka þetta álit mjög alvarlega og skoða okkar gang og breyti því sem breyta þarf.  Fyrir nokkrum dögum skrifaði einhver lögfræðingur grein í Morgunblaðið og fullyrti þar að þessi tiltekna nefnd S.Þ. væri meinsemd í starfi S.Þ. og að framkvæmdastjóri S.Þ. hefði sagt það líka.  Ekkert mark væri á nefndinni takandi og flestar þjóðir hunsuðu álit hennar enda sendi hún ekki frá sér neitt nema tómt kjaftæði og bull.  Ekki veit ég hvar þessi maður hefur lært sína lögfræði eða hvort hann hafi yfir höfðuð lært hana.  Björg Thoroddsen lagaprófessor við Háskóla Íslands fullyrðir að Ísland geti ekki litið framhjá niðurstöðum þessarar nefndar.  Ef við ætluðum að hunsa álit nefndarinnar í þessu tiltekna máli, átti íslenska ríkið ALDREI að grípa til varnar hjá nefndinni, því með þeirri aðgerð einni vorum við um leið að viðurkenna að við ætluðum að taka marka niðurstöðunum hver sem hún yrði.  Nú er bara spurningin þessi; "Ætlar Ísland að láta taka mark á sér á alþjóða vettvangi og starfi Sameinuðu Þjóðanna, eða eiga kvótabrasarar hjá LÍÚ að stýra okkar utanríkisstefnu?"  Verður kannski það næsta sem við fréttum af þessu máli að Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, utanríkisráðherra verði orðin starfsmaður hjá LÍÚ ?