Flóttafólk

Palestínsku flóttafjölskyldurnar á Akranesi fengu á miðvikudag kærkomna gjöf frá félaginu Ísland-Palestína og Félagi múslima á Íslandi.

Á meðan þessir flóttafólk fær allt upp í hendurnar er verið að gera húsleit í flóttamannabúðunum í Njaðvík og af því fólki hirt öll vegabréf og allir peningar.  Hvað er eiginlega hér í gangi?  Er það ekki tákn um fyrirhyggju að sumt af þessu flóttafólki hafði með sér peninga til að byrja nýtt líf í nýju landi.

Hvað er síðan með líðan þess fólks á Akranesi sem er að bíða eftir félagslegu húsnæði og horfir á þetta flóttafólk fá allt upp í hendurnar frítt.  Ætli það fólk hafi tekið þátt í gleðilátunum á miðvikudaginn?

Flóttafólkið fékk gervihnattadisk

Útgerð og sjómennska

Þetta er fyrsta skipið sem ég var lögskráður á, en þetta er Tungufell BA-326 og er annað af tveimur skipum sem Tálknfirðingar létu smíða í Noregi og voru afhent 1968.  Ég var háseti þarna um borð vorið 1969 og vorum við á útilegu með línu við Austur Grænland og beitt um borð.  Ég var í beitningarliðinu og er það einhver sú versta vinna sem ég hef stundað á ævinni.  Þótt ég væri vanur beitningarmaður var allt annað að beita út í sjó en landi.  Skipstjóri var Sölvi Pálsson frá Tálknafirði.  Þessi bátur var síðar seldur til Þorlákshafnar og hét þar Jóhann Gíslason ÁR og fór m.a. til Afríku til veiða.  Seinna fékk hann nafnið Gunnþór GK-24 og dagaði uppi í höfninni í Njarðvík og endaði sem brotajárn.  Ég skoðaði bátinn þegar hann kom til Þorlákshafnar frá Afríku og var þá allt eins og þegar ég var þar um borð á sínum tíma.

Þessi bátur hét Garðar BA-74 og var í eigu Kára Einarssonar, kaupfélagsstjóra á Bíldudal.  Ég var þarna háseti sumarið 1971 eftir að ég kom úr námi á Bifröst.  Við vorum á hörpudiskaveiðum í Arnarfirði og skipstjóri var Jón Kristmundsson frá Bíldudal.  Þessi bátur var smíðaður 1894 og því með elstu skipum flotans.  Hann var 77 ára gamall þegar ég var það um borð.  Endalok hans urðu þau að hann var sendur í slipp á Ísafirði og dæmdur þar ónýtur og rifinn.  Þrátt fyrir háan aldur var þetta hið besta skip.

 

 

 1971 til 1973 bjó ég á Patreksfirði og var skrifstofustjóri hjá Hraðfrystihúsi Patreksfjarðar hf.  Sem aukastarf vann ég við bókhald og fjármál hjá fyrirtækinu Bjargi hf. sem átti og gerði út skipið Jón Þórðarson BA-180, sem var einn af hinum Austur-Þýsku tappatogurunum sem svo voru kallaðir.  Skipið var gert út á trog- og línuveiðar.  Skipstjórar voru: Héðinn Jónsson, Gísli Kristinsson og Sævar Mikaelsson.  Þetta skip var síðar selt úr landi.

 

Fyrstu árin eftir að ég flutti frá Patreksfirði til Bíldudals vann ég hjá hraðfrystihúsinu þar og einnig sá ég um bókhald fyrir útgerðarfélagið Sókn hf.  En aðaleigandi þess var Snæbjörn Árnason, skipstjóri.  Þetta félag keypti haustið 1973 skipið Viðey RE-12 sem fékk nafnið Árni Kristjánsson BA-100, seinna var nafni skipsins breytt í Andri BA-100, en þá var Snæbjörn hættur öllum afskiptum af þessu félagi. Skipið endaði síðast í Grindarvík undir nafninu Ágúst Guðmundsson GK-95 en var fljótlega seldur úr landi.

 

Árið 1975 stofnaði ég ásamt mörgum fleirum fyrirtækið Fiskvinnsluna á Bíldudal hf. sem keypti frystihúsið, fiskimjölsverksmiðju ofl. eignir á Bíldudal og var ég fljótlega ráðinn framkvæmdastjóri og gegndi því starfi í 18 ár.  1986 var svo stofnað dótturfélag Útgerðarfélag Bílddælinga hf. og var ég einnig framkvæmdastjóri þar.

Þetta var fyrsta skipið sem ég keypti fyrir hið nýja félag.  Það var keypt frá Bolungarvík og hét þar Hafrún ÍS-400 og á Bíldudal fékk það nafnið Hafrún BA-400.  Skipið var gert út á línu allt árið.  Beitt í landi yfir veturinn en verið á útilegu með línu á sumrin.  Skipstjóri var Pétur Þór Elíasson.  Skipið var selt 1979 Margeir Margeirssyni útgerðarmanni í Keflavík.  Þaðan var það selt til Djúpavogs, síðar til Vopnafjarðar og svo til Patreksfjarðar.  Höfðu þá verið gerðar miklar breytingar á skipinu.

 

                                                                  Í febrúar 1978 strandaði Hafrún BA-400 á landleið við Austmannsdal í Arnarfirði og náðist á flot aftur mikið skemmt.  Viðgerð var ekki lokið fyrr en um mitt sumar en skipstjóri á skipinu þá var Jón Guðröðarson.  Á meðan var tekið á leigu skipið Guðmundur Péturs ÍS-1  frá Bolungarvík og fór áhöfn Hafrúnar á það skip og kláraði vertíðina.  Guðmundur Péturs ÍS-1 var fljótlega eftir þetta seldur úr landi.

 

 

 

 Svona leit skipið, sem áður var Hafrún BA-400 út þegar það var keypt til Patreksfjarðar af hlutafélaginu Seljavík hf.  Eigendur þess félags voru:  Fiskvinnslan á Bíldudal hf. 40% Bjarg hf. (Héðinn Jónsson) 25%, Vesturröst hf. (Reynir Finnbogason) 25% og skipshöfnin 10%  Skipstjóri var Þorsteinn Jónsson.  Þessi útgerð gekk mjög vel en svo kom að því að við ákváðum að selja okkar hlut í félaginu og skömmu síðar var það selt frá Patreksfirði til Dalvíkur og fékk nafnið Haraldur EA, þaðan var það selt til Hornarfjarðar og skýrt Ásgeir Guðmundsson en fljótlega selt aftur og nú til Raufarhafnar, þar stoppaði það stutt og var selt aftur til Hornafjarðar og fékk nafnið Garðey SF-22.  En nú er það komið til Grindavíkur.

Hér er hin gamla Hafrún BA-400 í Grindavík og heitir nú Kristín GK-157

 

 

 

 

 

Þetta skip keypti ég fyrir Fiskvinnsluna á Bíldudal hf. í ársbyrjun 1976 og var það gert út á hliðstæðan hátt og Hafrún BA-400.  Skipstjóri í fyrstu var Ársæll Egilsson svo tók Jón Guðröðarson við og síðast var skipstjóri Guðmundur Rúnar Einarsson og síðustu vertíðina hans náði hann því að vera aflahæsti línubátur á Vestfjörðum.  Þessi bátur var seldur 1978 og kaupandi var Guðmundur R. Einarsson.  Hann átti skipið stuttan tíma og seldi það til Margeirs Margeirssonar útgerðarmanns í Keflavík 1980.  Margeir seldi skipið síðan til Stykkishólms og þar fékk það nafnið Grettir SH-104 og eftir miklar breytingar sem voru gerðar á skipinu í Póllandi, þar sem það var togað og teygt á alla kanta leit það svona út:

Grettir SH-104.  Skipið var árið 2006 selt til Patreksfjarðar og heitir nú Vestri BA-63

 

 

 

 

 

Vestri BA-63

 

 

 

 

 

Ástæða þess að Fiskvinnslan á Bíldudal hf. ákvað að selja báða sína báta var sú að um svipað leiti átti Tálkni hf. (Ársæll Egilsson og Bjarni Andrésson) í Tálknafirði nýjan skuttogara í smíðum á Akranesi og tókust samningar um að F.B. aðstoðaði þá fjárhagslega gegn því að hið nýja skip yrði gert út frá Bíldudal og þar með yrði hráefnisöflun fyrir fiskvinnslu félagsins (F.B.) betur tryggð.  F.B. hafði áður átt gott samstarf við þá félaga er þeir gerðu skip sitt Frigg BA-4 út frá Bíldudal.

Frigg BA-4.  Þetta skip var gert út frá Bíldudal af Tálkna hf. 1979 og þar til hinn nýi skuttogari kom í apríl 1980.  Þegar togarinn kom var þessi bátur seldur til Keflavíkur og fékk nafnið Helgi S GK  Hinn nýi eigandi lét gera miklar endurbætur og breytingar á skipinu sem varð til þess að hann missti skipið á uppboði, eftir það fór skipið til Hafnarfjarðar og hét Einir HF síðan til Sandgerðis þar sem það hét Særún GK seinna hét það Njarðvík GK en í dag heitir það Guðrún Björg HF-125 og liggur í Hafnarfjarðarhöfn og grotnar þar niður.

 

                                                                  

Hinn nýi togari Tálkna hf. Sölvi Bjarnason BA-65.  Skipstjórar á skipinu voru Sigurður H. Brynjólfsson frá Keflavík og Ársæll Egilsson frá Tálknafirði, sem jafnframt var framkvæmdastjóri útgerðarinnar.  Svo fór að lokum vegna þess hvað lánakjör voru verri á skipum smíðuðum innanlands en erlendis að Tálkni missti skip sitt á uppboði  haustið 1985 og eignaðist Fiskveiðasjóður Íslands skipið.

 

Á meðan uppboðsferlið stóð á togaranum var hann ekki gerður út og hafði Fiskvinnslan hf. ekkert skip og var þá keypt 250 tonna bátur Happasæll GK-255 úr Garði og kom skipið til Bíldudals í nóvember 1985 og hóf línuveiðar.  Skipið fékk nafnið Steinanes BA-399.  Skipstjóri var Ársæll Egilsson.  Þegar þetta skip var keypt var bæði búið að lengja það og byggja yfir það.         Einnig náðist samkomulag við Héðinn Jónsson, sem þá var kominn með nýtt skip búið línubeitningarvél, um að hann gerði það skip út frá Bíldudal.  Við seldum þennan bát til Ísafjarðar þega við höfðum endurheimt togarann og þar fékk hann nafnið Stakkanes ÍS, þaðan fór hann til Skagastrandar og síðan var hann seldur í brotajárn.

 

Hinn nýi Jón Þórðarson BA-180.  Þessi bátur var síðar seldur til Akranes og þar var hann lengdur um 10 metra og fékk nafnið Akurnesingur AK seinna fór hann ti Hólmavíkur og hét þar Drangavík ST. síðan var hann seldur til Fáskrúðsfjarðar og hét þar Klara Sveinsdóttir SU og að lokum endaði hann í brotajárni.

Sölvi Bjarnason BA-65 kemur til Bíldudals í mars 1986 eftir að Útgerðarfélag Bílddælinga keypti skipið af Fiskveiðasjóði Íslands.  Skipstjóri var eins og áður Sigurður H. Brynjólfsson.   En þegar Landsbanki Íslands keyrði allt í þrot á Bíldudal 1992/1993 var þetta skip selt til Grundarfjarðar og fékk nafnið Drangur SH síðar var það selt til Raufarhafnar og breytt í nótaskip, síðasti eigandi var svo Samherji og hét skipið þá Seley SU og skráð á Eskifirði.  Að lokum var það selt í brotajárn.

 

 

 

1989 kaupir Útgerðarfélag Bílddælinga hf. þennan bát sem áður hét Glaður HU-67 227 brl. og fékk hann nafnið Geysir BA-140 og kom til Bíldudals um vorið og fór þá beint á úthafsrækju.  Um haustið hóf hann línuveiðar og var Ársæll Egilsson skipstjóri en um vorið 1989 var farið á úthafsrækju og tók þá Guðmundur Kristinsson við skipstjórn.  Þegar báturinn var keyptur var búið að byggja yfir hann og reyndist hið besta skip.  Þetta skip var síðar selt Básafelli hf. á Ísafirði og skráð Geysir RE-82 en hefur í mörg ár legið í Bolungarvík og grotnað þar niður.

 

 

Veturinn 1990 leigði Útgerðarfélag Bílddælinga hf. Vonina ÍS-820 til línuveiða og tók Ársæll Egilsson við skipstjórn á því skipi en Guðmundur Kristinsson var áfram skipstjóri á Geysir BA-140 og voru nú gerð út 3 skip, því auk línubátanna tveggja var Sölvi Bjarnason BA-65 í fullum rekstri og var hann því látinn sigla með aflann eða setja í gáma til útflutnings.  Var því nægt hráefni til vinnslu og auk þess sem tekjur togarans stórjukust.  En 1992 keyrði Landsbanki Íslands alla þessa starfsemi í þrot án nokkurrar skýringa og hefur atvinnulíf á Bíldudal ekki jafnað sig síðan.  Lítil atvinna og stöðugur fólksflótti.

 Þennan bát keypti ég með bræðrum mínum ofl. 1993 frá Ólafsfirði.  Hann var 68 brl. og fékk nafnið Stapi BA-65.  Við fórum með hann til Noregs, þar sem sett var í hann línubeitningarvél og var hann hugsaður til að afla fiskverkun okkar Sæfrost hf. hráefnis.  Skipstjóri var Kristján Hörður Kristinsson, en þar sem ekki voru íbúðir í bátnum fyrir nema 8 menn náðist aldrei góður árangur og misstum við því þennan bát til Byggðastofnunar 1994.  Báturinn var fljótlega upp frá því seldur úr landi.

 

Þennan bát létum við Jón Páll sonur minn smíða fyrir okkur á Akranesi 2004/2005 og var hann útbúinn með línubeitningarvél.  Þar sem forsendur fyrir þessari nýsmíði voru brostnar og allt atvinnulíf á Bíldudal í uppnámi, ákváðum við áður en báturinn yrði afhentur að gefa eftir kaupsamninginn til næsta kaupanda og fór þessi bátur því til Grindarvíkur og fékk nafnið Eyrarberg GK-60.  Ég er viss um að það hefði verið mikil lyftistöng fyrir Bíldudal á fá þennan bát í flota sinn. 

 

 

                                                                

þennan bát keypti ég ásamt föður mínum Kristni Ásgeirssyni og bróður Guðmundi Kristinssyni, nýja frá Svíþjóð árið 1987 og gerðum við hann út á handfæri og skiptumst á að róa á honum í okkar frítíma.  Á þeim árum þekktist ekki að svona litlir bátar væru gerðir út nema yfir sumarið.  Þegar þessir smábátar voru kvótasettir fengum við um 20 tonn af þorski og seldum síðan bátinn til Grímseyjar fyrir góðan pening.  Þessi bátur hefur gengið kaupum og sölum en er í dag skráður í Súðavík og heitir Salóme ÍS.

 

Þennan bát keypti ég ásamt þeim Pétri Þór Elíassyni og Jörundi Bjarnasyni 1978 en þá var báturinn svo til nýr.  Hann var keyptur frá Bolungarvík og fékk nafnið Hringur BA-165.  Um þenna bát stofnuðum við félagið Pétursvör hf.  Skipstjóri var Pétur Þór og var ætlunin að gera bátinn út á rækjuveiðar í Arnarfirði og stunda eitthvað línuveiðar auk handfæraveiða á sumrin.  Því miður veiktist Pétur alvarlega stuttu eftir að við fengum bátinn og dó nokkru síðan langt um aldur fram.  Við Jörundur vorum svo að basla við þetta um tíma en seldum bátinn síðan til Skagastrandar.  Seinna var hann keyptur til Bíldudals af fyrirtækinu Rækjuver hf. og er skráður þar í dag undir nafninu Pétur Þór BA-44.

Þennan bát keypti sonur minn Jón Páll Jakobsson 1994 frá Grindavík.  Hann fékk nafnið Freyr BA-9 og vorum við að róa á honum á handfærum sumarið 1994 en byrjuðum línuveiðar um haustið.  Veturinn 1995 rérum við með línu frá Keflavík og leigðum okkur hús í Garðinum en fluttum okkur til Patreksfjarðar um vorið og rérum þaðan með línu.  Jón Páll seldi síðan bátinn í ársbyrjun 1996 en þá vorum við báðir komnir í aðra vinnu.  Þessi bátur mun í dag vera skráður í Ólafsvík.

 

 

 

Árið 1997 starfaði ég sem yfirverkstjóri hjá fyrirtækinu Trostan ehf. sem rak frystingu og saltfiskverkun á Bíldudal og rækjuverksmiðju á Brjánslæk.  Þá ákváðum ég og sonur minn Jón Páll Jakobsson að endurvekja félagið Pétursvör ehf. og hefja útgerð saman og byrjuðum að kaupa þennan bát og vorum á línuveiðum yfir veturinn og á togveiðum á sumrin.  Gekk útgerðin mjög vel á þessum bát þótt hann væri orðin 50 ára gamall.   Jón Páll var skipstjóri og ég stýrimaður.  Nema veturinn 1978 var ég skráður skipstjóri.  Nú liggur þessi bátur í reiðileysi í Reykjavíkurhöfn og vart þekkjanlegur.

 

 

Um sumarið 1978 vorum við að leita okkur að stærra skipi, sem endaði með því að við keyptum Erling GK-212 og gáfum honum nafnið Sigurbjörg Þorsteins BA-65 en eldri bátinn ætluðum við einnig að gera út en ekki tókst að fá mannskap og seldum við hann þá til Hafnarfjarðar.  Á þessum bát vorum við bæði á línu-tog- og rækjuveiðum.  Við áttum um 100 tonna kvóta.  Jón Páll Jakobsson var skipstjóri en ég stýrimaður.  En því miður reyndist þetta okkur of stór biti og misstum við bátinn á uppboði 1999.  Í dag er þessi bátur gerður út frá Ísafirði og heitir Strákur ÍS-26.

 

 

Þar sem við feðgar vorum nú atvinnulausir tókum við á leigu þennan bát Elínu RE-1 og hófum línuveiðar.  Við höfðum aðeins einn mann í landi við beitningu og reyndum að beita sem mest sjálfir þegar ekki var sjóveður.  Þar sem við höfðum næga línu gátum við oft beitt upp góðan lager en við rérum yfirleitt með 24-30 bala eftir því hvernig veðurspáin var.  Það var nægur kvóti á bátnum og gerðum við samning við eiganda bátsins um að leigja kvóta af honum um leið og við veiddum.  Höfðum við því nokkuð góðar tekjur af þessu.  En vinnan var líka mjög mikil.  Um vorið bauðst okkur í félagi við Aðalbjörn Jóakimsson útgerðarmann að kaupa aftur Sigurbjörgu Þorsteins BA-65 með öllum kvóta og skiptum við því svo á milli okkar að Aðalbjörn fékk kvótann en við bátinn kvótalausan.  En Aðalbjörn hafði yfir að ráða samning við Vinnslustöðina í Vestmannaeyjum um að veiða fyrir þá ákveðið magn af humri.  Skiluðum við því Elínu RE-1 og náðum í Sigurbjörgu Þorsteins BA-65 og fórum á humarveiðar frá Eyjum.  Skipstjóri var Höskuldur Ásgeirsson fóstursonur Aðalbjörns, stýrimaður var Jón Páll Jakobsson og ég var yfirvélstjóri.  Eftir það var farið á úthafsrækju og tók Jón Páll þá við skipstjórn, og seinna á net frá Patreksfirði og Ólafsvík.  Einnig stunduðum við um tíma dragnótarveiðar.  En þetta reyndist vera of erfitt og hættum við útgerð bátsins vorið 2002 og misstum við því bátinn á uppboð haustið 2002.

Um sumarið 2002 þegar við höfðum lagt Sigurbjörgu Þorsteins BA-65 bauðst Jóni Páli að leysa af sem skipstjóri á Sigurbjörgu ST-55 sem var gerð út á úthafsrækju frá Hólmavík en talsvert reiðileysi hafði verið með mannskap á bátnum.  Seinna vantaði stýrimann og var mér boðin sú staða og vorum við feðgar þarna um borð á úthafsrækju fram á haust.  Eftir að rækjuvertíðinni lauk var farið með bátinn til Reykjavíkur og þar sem útgerðarmaðurinn var í hálfgerðum vandræðum með bátinn bað hann okkur að mála hann allan og fara með hann í slipp og fá nýtt haffærisskýrteini.  Síðan var ætlunin að fara vestur á Bíldudal með bátinn og reyna við dragnótaveiðar.  Jón Páll var skipstjóri, Gísli Ægir Ágústsson, stýrimaður og ég yfirvélstjóri.   En þar sem ekki voru dragnótarspil í bátnum aðeins togspil og við vorum að nota gamlar nætur gekk þetta ekki eins vel og vonast hafði verið til, sem endaði með því að við sigldum bátnum til Reykjavíkur þar sem honum var lagt í byrjun árs 2003.  En þá hafði Jón Páll sonur minn stofnað Útgerðarfélag Arnfirðinga ehf. og keypt bátinn Sæfaxa frá Vestmannaeyjum sem var tré skip um 170 tonn að stærð.  Sigurbjörg ST-55 hefur nú verið seld til Englands.

Sæfaxi VE-30, þennan bát sóttum við til Vestmannaeyja í febrúar 2003.  Jón Páll var skipstjóri en ég yfirvélstjóri.  Þessi bátur var mjög vel útbúinn á netaveiðar og fórum við fljótlega að róa frá Ólafsvík og lönduðum öllum afla á fiskmarkaðinn þar.  Afli var lengst af nokkuð góður og þægilegur veiðiskapur, við vorum að fara út um kl.05 á morgnanna og koma í land milli 16-18 á daginn.  Eftir netavertíðina voru litlir möguleikar með útgerð bátsins þar sem hann var eingöngu útbúinn til netaveiða og ekki var til fjármagn til að setja almennilegt togspil í bátinn til að fara á troll eða rækju.  En í júní er hringt í mig og er þar eigandinn að Sigurbjörgu ST-55 sem þá var aftur byrjuð á rækju frá Hólmavík og hann biður mig að koma til að leysa vélstjórana og stýrimanninn af.  Fór ég þangað í lok júní og var í rúman mánuð en á meðan var Jón Páll búinn að selja Sæfaxa til Gana og kaupa nýjan bát.

Þetta er báturinn sem Jón Páll keypti og skýrði síðar Kitta BA-741.  Við þurftum fyrst að fara með bátinn í slipp til Ísafjarðar og byrjuðum síðan á dragnót og þar sem við ætluðum að landa öllum afla óslægðum og vera mest inná Arnarfirði ákváðum við að vera aðeins tveir um borð.  Og síðan þann 23. september þegar við erum að taka loka kastið þann daginn, þá gleymi ég mér augnablik með þeim afleiðingum að ég flækist í nótinni og stórslasast.  Var þar með bundinn endir á mína sjómennsku og við tók sjúkrahúsdvöl og endurhæfing á Reykjalundi í marga mánuði og er ég þess vegna 75% fatlaður öryrki.  Í dag er þessi bátur skráður í Bolungarvík og heitir Jórunn ÍS.

 

Af þessu má sjá að ég hef komið að útgerð nokkuð margra skipa og einnig stundað sjóinn talsvert.  Ég útskrifaðist frá Samvinnuskólanum á Bifröst 1971 en 1995 tók ég 30 tonna skipstjórapróf og 48 ára gamall fór ég Í Vélskóla Íslands og lauk því námi tveimur árum seinna frá Menntaskólanum á Ísafirði.  Einnig var ég langt komin í fjarnámi við Stýrimannaskólann til að ná mér í 200 tonna skipstjórnaréttindi, þegar ég lenti í hinu hræðilega slysi.  Námið við Stýrimannaskólann stundaði ég samhliða sjómennsku og var alltaf með fartölvu um borð og nýtti allan minn frítíma í námið og til að sækja eða senda verkefni fékk ég oftast að setja tölvuna í netsamband á einhverri hafnarvoginni þar sem við vorum að landa á hverjum tíma.

Með Titanic í stofunni

Góður kunningi minn hér í Sandgerði, Jónatan Jóhann Stefánsson á mjög merkilegt safn af sjaldgæfum skipslíkönum eins og myndirnar hér á eftir sína en þær eru fengnar úr blaðinu Víkurfréttum en með þessum myndum segir í blaðinu:  "Fyrir um þrjátíu árum eignaðist Jónatan Jóhann Stefánsson stórt líkan af áttæringi, mikla listasmíð eftir Hinrik í Merkinesi.  Við það kviknaði áhugi Jónatans á að safna slíkum gripum, bæði skipslíkönum og ýmsum munum tengdum sjómennsku en hann er sjálfur gamall sægarpur sem eyddi stórum hluta starfsævinnar á sjó.  Að koma inn í stofu á heimili Jónatans í Sandgerði er eins og að koma inn á minjasafn.  Þar gefur á að líta tilkomumikil líkön af sögufrægum skipum m.a. Titanic og gullskipinu fræga sem menn leituðu lengi að á Skeiðarársandi en höfðu ekki erindi sem erfiði.  Í stofunni er einnig að finna eitt líkan eftir Grím Karlsson af Garðari BA-64, sem var mikið aflaskip en Jónatan var lengi til sjós á því skipi, sem nú er varðveitt sem safngripur fyrir vestan, eftir 70 ár á sjó."

  Hér heldur Jónatan á líkani af Ingjaldi, sögufrægum bát, sem var sögusvið mikils harmleiks 1899 þegar Hannes Þ. Hafstein sýslumaður Ísfirðinga ætlaði um borð í enskan botnvörpung er staðinn var að ólöglegum veiðum á Dýrafirði.  Þeir ensku sökktu bátnum með því að láta vírtrossu falla ofan í hann.  Þrír menn drukknuðu en Hannes slapp naumlega lífs úr klóm varganna.  Segja má að Ingjaldur hafi verið fyrsta varðskip íslendinga eða fyrsti báturinn sem notaður var í þeim tilgangi.

  Hér situr Jónatan við líkanið af hinu fræga gullskipi sem á að vera grafið á Skeiðarársandi með mikinn fjársjóð innanborðs.  Mikil og kostnaðarsöm leit var gerð að skipinu á sínum tíma.  Líkanið hafði verið pantað af safni einu, sem síðan vildi það ekki vegna skemmda sem urðu á því við flutninga.  Jónatan keypti líkanið, gerði við skemmdir og nú sómir það sér vel í stofunni.

 Hér stendur Jónatan og horfir yfir safnið.  Fremst á myndinni er hin mikla smíði Hinriks í Merkinesi á áttærings-líkani.  Við veggin fjær er líkanaði af Garðari BA-64 sem Grímur Karlsson smíðaði.  Á veggnum hanga svo munir og myndir tengdar sjómennsku.

 Hér er svo líkanið af Titanic en það er mjög stórt og í því eru ljós sem hægt er að kveikja á og er það mjög fögur sjón þegar öll ljós hafa verið kveikt og dimmt er orðið.

 

 

Að lokum er svo síðan í heild sinni eins og hún birtist í Víkurfréttum.  Þar sem ekki er gott að lesa það sem stendur á síðunni vitna ég í það sem ritað er hér að ofan.  Það skal tekið fram að ekki hefur verið leitað leyfis hjá Víkurfréttum um birtingu þessa mynda en vonandi fyrirgefa þeir mér það.

Vegamerkingar

Hér á landi vantar mikið uppá að rétt sé staðið að merkingu vega og oft er það svo að þar sem vegaframkvæmdir eru í gangi er oft svo stutt frá merki um slíkt að aðeins eru nokkrar bíllengdir þar til maður er kominn inn á framkvæmdasvæðið.  Ég heyrði góða sögum um hvernig fólk getur misskilið merkingar vega.

Kona nokkur sem ekki fer oft til Reykjavíkur var að koma norðan úr landi og ætlaði að fara í fyrsta sinn í gegnum Hvalfjarðargöngin.  Þegar hún er að koma að gatnamótunum við Akranes er stórt skilti sem á stendur Hvalfjarðargöng en ekkert sem benti til þess að þar átti hún að beygja til hægri og ók hún því aðeins lengra og sá þá skilti sem á stóð Hvalfjörður og þar sem hún taldi að göngin hlytu að vera í Hvalfirði beygði hún þar til vinstri og ók síðan áfram en aldrei komu göngin og ók hún því fyrir allan Hvalfjörðinn og viti menn allt í einu kom skilti Hvalfjarðargöng og merki um að beygja til hægri sem hún gerði og ók síðan gegnum göngin og var mikið fegin að hafa loksins fundið göngin.   Er hún var komin í gegn og ók áfram kom hún að gatnamótum þar sem stóð Hvalfjörður og hún áttaði sig á að þarna var hún nýbúin að vera og varð að snúa við og komst rétta leið í göngin og til Reykjavíkur.

Skothríð

Á sínum tíma þegar ég var framkvæmdastjóri fyrir útgerðar- og fiskvinnslufyrirtæki á Bíldudal áttu fyrirtækin þrjú íbúðarhús sem notuð voru sem verbúðir fyrir aðkomufólk og eitt húsið sem var á tveimur hæðum var mest notað á tímabili fyrir erlendar stúlkur sem komu til vinnu hjá fyrirtækinu og eins og gefur að skilja var talsvert sótt í þetta hús af ungum mönnum á staðnum og oft mikill gleðskapur og umgengni eftir því.  Fékk þetta hús nafnið KRAFLA vegna mikils óróa sem oft var þarna.  Var algengt að eftir sumar helgar þyrfti að skipta um gler í mörgum gluggum og tók ég þá til þess ráðs að setja plexiplast í stað glers í gluggana.  Nokkrum árum eftir þetta og aðalega sjómenn og beitningamenn sem þarna bjuggu og ég var á leið í vinnu einn morguninn sá ég að búið var að loka aðalgötu þorpsins og er ég leit í átt að KRÖFLU sá ég lögreglubíla en þar sem ekki var lengur hægt að aka í átt að húsinu fór ég beint í vinnuna og var þar tjáð af verkstjóranum að þó nokkrar tafir hefðu orðið á að vinnsla gæti hafist á réttum tíma vegna þess að búið hefði verið að loka götunni og fólki skipað að ganga fjöruna til vinnu því einn starfsmaður sem bjó í KRÖFLU hefði fengið æðiskast og verið að skjóta úr haglabyssu út um glugga og flugvél hefði komið frá Reykjavík snemma um morguninn með víkingarsveit lögreglunnar og væri algert umsátursástand um húsið.  Síðar frétti ég hjá einum starfsmanni sem bjó í næsta húsi við KRÖFLU aqð hann hefði verið að drekka kaffi í eldhúsinu hjá sér þegar þvottahúsdyrnar hjá honum voru brotnar upp og inn ruddust félagar úr víkingasveitinni og brutu síðan rúðu og komu sér fyrir.  Þar sem ég átti sjónauka á skrifstofu minni gat ég séð umrætt hús og sá að viða voru víkingarsveitarmenn að skriða umhverfis húsið.  Ég frétti síðar að reynt hefði verið að skjóta gúmískotum í gegnum glugga húsins þegar byssu manninum sást þar bregða fyrir en þar sem plexiplast var í öllu gluggum komu kúlurnar jafnharðan til baka.  Á neðri hæð húsins hafði herbergi Serbi sem hafði flúið frá hinu stríðhrjáða landi sem eitt sinn var Júgóslavía og vann hann við beitningu og þegar kominn var tími hjá honum að fara í vinnu fór hann út og ætlaði að fara að beita.  En um leið og út var komið glumdi við í gjallarhorni lögreglu þar sem Serbanum var skipað að fara inn aftur því það væri maður með byssu að skjóta á efri hæðinni.  En Serbinn sagðist á sinni bjagaðri íslensku að hann þyrfti nauðsynlega að komast til vinnu í beitninguna og sjálfsagt vanur svona uppákomum í sínu heimalandi og hann gekk upp tröppurnar og bankaði hjá hinum byssuóða manni, sem kom til dyra með haglabyssuna í hönd.  Serbinn tók um hlaup byssunnar og bað manninn að hætta þessari vitleysu því engin hætta væri á ferðum, engir óvinir bara allir vinir sagði hann og brosti.  Þetta gaf víkingasveitinni tíma til að stökkva á byssumanninn og handjárna hann og var síðan flogið með hann til Reykjavíkur þar sem hann var lagður inn á geðdeild.  Síðar þegar Serbinn var spurður um hvort hann hefði ekki verið hræddur, sagði hann nei, nei, þetta bara ein byssa og veikur maður, ég segja við hann að ég þurfa að fara að beita, þetta bara lítið vandamál ekki eins og heima og síðan brosti hann sínu blíðasta.

Barnaníðingar

Þeir sem heyra eða lesa þetta orð BARNANÍÐINGAR dettur flestum í hug kynferðisleg misnotkun á börnum, en svo þar ekki að vera því hægt er að fara illa með börn á fleiri sviðum og þá oft í algeru hugsana- og tillitsleysi.

Fyrir nokkrum árum þ.e. áður en ég slasaðist og varð fatlaður öryrki, var ég staddur í mínum viðskiptabanka sem þá hét KB-banki en nú Kaupþing þetta var í útibúi bankans í Grafarvogi og er til húsa í verslunarmiðstöð við Hverafold.  Þannig háttar til að þegar maður er á leið í útibúið er komið inn í anddyri og er bankinn á vinstri hönd en hægra megin er sjoppa og vídeóleiga.  Þegar ég hafði lokið erindi mínu í bankanum og kem fram í anddyrið sé ég litla stúlku 5-6 ára sem stendur grátandi í einu horninu og heldur á hvítum poka í hendinni.  Ég geng að stúlkunni og spyr hana hvað sé að en hún svarar á móti, heyrðu manni viltu kaupa þessa styttu fyrir þrjú hundruð krónur og sýnir mér í pokann og sá þar þessa fallegu glerstyttu af fíl.  Ég hafði verið að taka út peninga í bankanum og átti ekki minna en kr. 500 og kr. 1.000 í vasanum og spurði stúlkuna afhverju styttan ætti að kosta kr. 300 væri ekki í lagi að hún kostaði 500 eða 1.000 ég ætti ekkert smærra í peningum, en mig vantar bara 300 sagði barnið og ef þú borgar mér 500 eða 1.000 get ég ekki gefið þér til baka.  Ég spurði þá barnið afhverju hún hefði verið að gráta og hún sagði að maðurinn sem væri að afgreiða í sjoppunni hefði orðið brjálaður þegar hún var þar inni áðan og rekið sig út og sagt að hún væri betlari og spurði mig síðan hvað það væri að vera betlari.  En hvað ætlar þú að gera við 300 krónur spurði ég.  Ég ætlaði að kaupa mér eitthvað að borða sagði barnið því ég er svo svöng og það kostar 300 krónur.  Hvar áttu heima spurði ég og hún benti á blokk rétt fyrir ofan og sagði það er þessi blokk, en afhverju borðar þú ekki heima hjá þér spurði ég og hún svaraði, það var ekkert til og allir voru að drekka vín og þegar ég bað um pening sagði mamma að þeir væru ekki til, þó átti pabbi nóg af pening þegar hann lét manninn sem er í heimsókn hafa til að fara og kaupa sígarettur og þá tók ég þessa styttu úr hillu í stofunni til að reyna að selja svo ég gæti keypt mér eitthvað því ég er svo svöng, en maðurinn sem er að afgreiða í sjoppunni vildi ekki kaupa hana og þegar ég fór að tala við fólk sem kom inn varð karlinn alveg brjálaður og rak mig út.  Ég sagði þá við barnið að ég skildi kaupa styttuna en fyrst ætlaði ég að gefa henni að borða.  Þá sagði barnið en ég þori varla aftur þarna inn, karlinn verður örugglega brjálaður aftur ef hann sér mig, ég sagði henni að það yrði allt í lagi ef ég færi með henni og fórum við síðan inn í sjoppuna.  Það reyndist því miður rétt sem barnið hafði sagt, því þegar við komum inn kom afgreiðslumaðurinn æðandi á móti okkur og stillti sér upp fyrir framan barnið og sagði reiðilega, út með þig, ég er margoft búinn að segja þér að vera út.  Ég brást reiður við og sagði við manninn, hvað gengur eiginlega á ertu eitthvað skrýtinn og er þessi sjoppa lokuð fyrir börnum og ef svo er skaltu auglýsa það á hurðinni.  Þetta barn er jafn rétthátt hér inni og hver annar kúnni og þú ert hér á launum við að afgreiða kúnnana en ekki til þess að vera með skammir og læti og er hægt að fá afgreiðslu hér án þess að þurfa að hlusta á þig ryðja út úr þér dónaskap og tók í öxlina á manninum og ýtti honum inn fyrirafgreiðsluborðið og sagði honum að steinþegja.  Ég spurði barnið síðan hvað það væri sem hún hefði ætlað að kaupa sér og benti hún á þá hluti og passaði sig á að það kostaði ekki meira en kr. 300 og þegar ég spurði hana hvort hún vildi ekki meira sagði hún nei takk og horfði með hræðslusvip á afgreiðslumanninn.  Ég sagði henni að setjast við ákveðið borð og ég kæmi bráðum og bað um einn bolla af kaffi sem kostaði 200 og borgaði ég hann og þá spurði afgreiðslumaðurinn, en ætlar þú ekki að borga það sem barnið fékk.  Nei sagði ég þú borgar það sem bætur fyrir allan dónaskapinn og fór og settist hjá barninu og sagðist nú vilja kaupa styttuna á kr. 1.000 og rétti henni seðilinn og þegar hún sagðist ekki þurfa að nota þessa peninga sagði ég henni að hún skyldi bara geyma þá og gæti þá keypt sér eitthvað að borða seinna.  Þegar barnið var búið að borða og ég búinn með kaffið stóðum við upp og á leiðinni út sagði ég við afgreiðslumanninn, ég held að þú ættir að leita þér að annarri vinnu því hérna ertu bæði sjálfum þér og eigendum til skammar og mundu að börn eru framtíðarviðskipavinir og þú skalt hafa það í huga í þínum störfum.  Ég efast um að þetta barn komi til með að halda mikið uppá þessa sjoppu þegar það verður stærra og verður örugglega ekki góð auglýsing fyrir þig í samskiptum sínum við önnur börn.  Síðan kvaddi ég manninn með þeim orðum að hann væri vitleysingur og ég vonaði að ég þyrfti ekki að sjá hann aftur og hef ég staðið við það þótt ég hafi oft síðan átt erindi í áðurnefnt bankaútibú.  En styttuna góðu á ég enn til minningar um þennan atburð. 

Sandgerðisbréf 2

Ég átti von á því að ný ríkisstjórn yrði til í gær og erum við félagar, ég, Styrmir og Hannes Hólmsteinn eins og konan sem var nauðgað þrisvar í verbúðinni hjá mér forðum daga, en hún sagði "Ég á ekki til eitt einasta orð".   En hvað kom uppá?   Ekki veit sá sem spyr.  Í stað frétta um nýja stjórn kom frétt um að bara væri hlé gert á viðræðum og brostu þau bæði út að eyrum, Geir og Ingibjörg þegar þau voru spurð hvort uppi væri ágreiningur í einhverjum málum og bæði svöruðu brosandi nei,nei, það er enginn ágreiningur aðeins að smá hlé á viðræðum og ekki vildu þau segja frá hvenær næsti fundur yrði.  Nei það þýðir ekkert að svara svona.  Geir er búinn að fara til Forseta Íslands og tilkynna honum að hann hafi að baki sér sterkan meirihluta til að mynda nýja stjórn.  Jón Sigurðsson var búinn að tilkynna sitt pólitíska andlát eins og kom fram í kvöldfréttum en lifnaði við aftur í fréttum á RÚV kl. 22 og gat þess í leiðinni að þetta hefði verið mistök því hér væri ekki komin ný stjórn og því væri hann ráðherra enn og sennilega fær hann sér góðan sundsprett í lauginni góðu í dag.  Mitt mat er að Ingibjörg Sólrún sé hætt við en hefur fyrst látið Geir og félaga samþykkja að stefna Samfylkingar sé að mestu sú rétta.  Meira segja Einar Oddur sagði í þættinum Ísland í dag í gærkvöld að stefnan sem hér hefur verið í vaxta- og gengismálum væri kolvitlaus og vel gæti farið svo að Ísland neyddist til að hrökklast í EB og taka upp Evru sem gjaldmiðil einnig gagnrýndi hann að hluta kvótakerfið og sagði að frjálsa framsalið á veiðiheimildum virkaði ekki sem skyldi og hann taldi næsta öruggt að á næsta þingi yrði að endurskoða í heild lög um stjórn fiskveiða, jafnframt gagnrýndi hann Hafró sem vildu ekki hleypa fleirum aðilum að í mati á stærð og ástandi fiskistofna hér við land og skapa hér vísindalega umræðu.  Þetta sagði Einar Oddur þegar rætt var við hann um ástandið á Flateyri.  Nú er ekki nema tvennt í stöðunni sem er:

1.   Sjálfstæðisflokkur og Framsókn haldi áfram og fái Frjálslynda með sér til að auka þingstyrk sinn.

2.   VG+Samfylking+Framsókn.

Þykir mér fyrri kosturinn mun sennilegri.  Seinni kosturinn væri óframkvæmanlegur nema Jón Sigurðsson yrði forsætisráðherra og á ég nú eftir að sjá Ingibjörgu og Steingrím J. kyngja því. eða þeirra þingmenn og finnst mér það sem Einar Oddur sagði í gær styðja mína kenningu.  Ef seinni kosturinn væri valinn gerðu þau Ingibjörg Sólrún og Steingrímur J.  Framsókn að sigurvegara kosninganna þrátt fyrir af sá flokkur byði afhroð í þeim.  Einnig væru þau að taka þá ágættu að þeirra fylgi hryndi í næstu kosningum.  Jón Sigurðsson er ekki eins vitlaus og maður hélt og gerir nánast kraftaverk að vera með flokk til að stýra sem þjóðin vildi greinilega ekki sjá í kosningum, allt í einu kominn í lykilstöðu um hverjir verða í næstu stjórn.  Kæmi mér ekki á óvart að Davíð gripi nú inní málinn.

 

Sandgerðisbréf 1

Ég mun reyna að skrifa hugleiðingar um stjórnmál ofl. í hverri viku sem ég ætla að kalla Sandgerðisbréf (Sbr. Reykavíkurbréf Moggans).  Hef ég fengið smá tilsögn hjá Styrmir Moggastjóra við þetta verk mitt og aðgang að mörgum hans tengiliðum og hefjast nú skrifin, þetta verður styttra en hjá Styrmir og er um að kenna að ég er nýliði í svona skrifum.

Nú mun fæðing hinnar nýju ríkisstjórnar Geirs H. Haarde um það bil að ljúka og mun ráherralist verða kynntur í lok dags svo og stefnumál ríkisstjórnarinnar.  Ráðuneytin munu skiptast svona á milli flokkanna:

Sjálfstæðisflokkur:

Forsætisráðuneytið:  Geir H. Haarde

Dóms- og kirkjumála ráðuneytið: Árni Johnsen

Hagstofan:  Pétur Blöndal

Landbúnaðarráðuneytið: Einar Oddur Kristjánsson

Viðskiptaráðuneytið:  Guðlaugur Þór Þórðarson

Iðnaðarráðuneytið: Árni Matthisen  

Samfylkingin:

Utanríkisráðuneytið:  Ingibjörg Sólrún Gísladóttir

Félagsmálaráðuneytið:  Jóhanna Sigurðardóttir

Menntamálaráðuneytið: Katrín Júlíusdóttir

Samgöngumálaráðuneytið:  Kristján Möller

Umhverfismálaráðuneytið:  Ólafur Ágúst Ólafsson

Sjávarútvegsráðuneytið:  Össur skarphéðinsson

Forseti Alþingis: Björn Bjarnason 

Helstu stefnumál verða:

1.  Koma á jafnvægi í byggðum landsins (Flytja til fólk ef með þar)

2.  Ganga sem fyrst í Evróðusambandið

3.  Friðlýsa Vestfirði og verður búseta ekki heimil þar nema frá 1. maí til 30. sept. ár hvert og íbúar fái styrki til að koma sér og sínum í burtu.

4.   Málefni aldrara og öryrkja sett í biðstöðu, því ekkert liggur á, þetta fólk sem ekki getur lifað á sínu bótum verðu einfaldlega að deyja (Aðstoð verði í boði ef þurfa þykir).  Verður tekið til endurskoðunar eigi síðar en 2020.

5.   Stórefla samskipti okkar við Noreg of sendiráðið þar stækkað a.m.k. um helming og ræðismannsskrifstofur með íslensku starfsfólki vera stofnaðar í öllum helstu bæjum og borgum þetta mun þýða s.m.k. 200-300 ný störf í utanríkisþjónustunni.

6.    Lokum sendiráði okkar í USA til að mótmæla Íraksstríðinu.

7.    Sem vinarvott til Norðmanna fá norsk skip að veið alla loðnu og síld hér við land sem þeir vilja.

8.    Í stað sektar við umferðarlagabrot komi styrkur til stjórnarflokkanna, sem skiptist jafnt þeirra á milli.

9.    Rifinn verður niður stytta af Jóni Sigurðsyni og í stað hennar komi stytta af Jóhannesi í Bónus, en fyrst verður hann að sættast við Björn Bjarnason.

10.   Hannes Hólmsteinn Gissurarson verður gerður að sendiherra í Thailandi.

11.   Opnuð verði sendiráð í öllum þeim ríkjum sem við okkur vilja tala.

12.   Heimilt verður að sekta þá sem ætla að fara að rifja upp kosningaloforð.

13.   Dómsmálaráðherra fær heimild til að náða alla þá fanga sem hann vill.

14.   Þar sem stjórnarandstaðan verður svo fámenn verður hún sen heim í frí á fullum launum svo hún tefji ekki störf Alþingis.

15.   Óskað verði eftir að Noregskonungur verði aftur konungur Íslands.

Fleir atriði verða birt síðar Samflokks-stjórnin.

Öryrki

Þegar ég fékk áfallahjálp eftir slysið sem ég lenti í út á sjó í september 2003 var mér ráðlagt af mínum geðlæknir að skrifa um slysið, því ég var svo lengi á eftir að vakna upp á nóttinni eftir að hafa fengið martraðir, þar sem ég var að upplifa þetta aftur og aftur og það sem ég skrifaði hér á eftir en það var eftir dvöl mína   á  Reykjalundi þar sem ég var í nokkra mánuði í endurhæfingu:

Að dansa við dauðann: 

Klukkan er sex að morgni, ég er að labba niður bryggjuna því við feðgar erum að fara á sjó.  Þetta er fallegur september morgun og útlit fyrir að það verði sól í dag en hún hefur ekki náð enn upp fyrir hin háu fjöll sem umlykja Bíldudal.  Ég sest á bryggjupolla meðan ég bíð eftir stráknum.  Þá tek ég eftir að þrír hrafnar eru að flögra kringum kirkjuturninn.  Þegar sonur minn mætir segi ég við hann “Sjáðu hrafnanna, nú er öruggt að einhver deyr hér á staðnum í dag” Hvað bull er þetta í þér segir sonurinn, það eru hrafnar hér í öllum fjöllum og ef þeir boðuðu feigð værum við öll löngu dauð”.  Jæja sagði ég við sjáum til hvað skeður. En hrafnar eru yfirleitt uppí fjöllum en lítið niðri í byggð. Síðan förum við á sjó og dagurinn var tíðindalítill.  Þegar við komum í land og erum búnir að binda bátinn um kl. 21 um kvöldið segir sonur minn hlæjandi  “Jæja pabbi ferð þú þá í jarðaför á morgun eða getum við farið á sjó”  Ég segi lítið en á leiðinni heim kom ég við í sjoppunni og þar fæ ég þær fréttir að kunningi minn 36 ára hafi orðið bráðkvaddur nóttina áður í veiðihúsi sem hann var staddur í.  Syni mínum brá mikið en sagði fátt.  Næstu daga héldum við áfram róðrum feðgarnir og allt gekk vel.  Veðrið var yfirleitt gott oftast þetta fallega haustveður, næturfrost en síðan kom sólin og hiti þokkalegur.  Svo kemur 22. september og sonur minn hringir um 04,00 og segist ætla að fara frekar snemma á sjóinn.  Hann er svo mættur hjá mér um 04,30 og við göngum saman niður á bryggju og veðrið er mjög gott.  Þegar allt er tilbúið til brottfarar og ég er að ganga frá landfestum eru þrír hrafnar flögrandi við afturmastur bátsins og ýmis að setjast á grindverkið á brúnni eða fljúga upp.  Ég segi ekki neitt en hugsa með mér nú kemur eitthver andskotinn fyrir hjá okkur í dag.  Sonur minn kallar í mig og segir hvað helvítis læti eru þetta í hröfnunum, ég man nú bara aldrei eftir að þeir létu svona um borð í bát.  Ég svara honum í hæðnistón að hann skuli ekki vera með áhyggjur af blessuðum fuglunum þeir séu hér í fjöllunum allt í kring. Svo ert þú nú skipstjórinn og ættir að hafa vald til að reka þá í burtu.  Og allt í einu sé ég að hann kemur stökkvandi út úr brúnni með barefli, lemur og lemur í grindverkið öskrandi og veinandi.  Hrafnarnir flugu auðvitað upp en hringsóluðu yfir bátnum meðan við sigldum út úr höfninni.  Helvíti að hafa ekki byssu segir strákurinn og skjóta þessi kvikindi.  Þetta er ekki eðlilegur andskoti hvernig þessir fuglar láta.  Ég hef nú ekki í þau 15 ár sem ég hef verið á sjó séð hrafninn láta svona og snýr sér svo að mér og segir ef þessi helvítis kvikindi boða feigð og láta svona verðum við báðir steindauðir í kvöld.Við sigldum síðan út fjörðinn í blíðu veðri og vorum byrjaðir veiðar um klst. síðar.  Það voru þrír bátar að veiðum á firðinum og afli sára tregur hjá öllum. Þegar komið var fram yfir hádegi var orðið ljóst að eina vonin væri að fiskurinn slæi sér niður við botn um birtuskilin en það var milli kl. 19-21 sem byrjaði að rökkva.  Einn báturinn hafði látið reka megnið af deginum en við lentum í því fljótlega eftir hádegi að nótin fór óklár og þar sem við vorum bara tveir vorum við lengi að ná þessu inn og greiða úr flækjunni.  Það var því orðið nokkuð liðið á daginn þegar allt var orðið klárt hjá okkur.  Um kl. 19 lét báturinn sem hafði látið reka vita að hann hefði kastað einu sinni og fengið tvö tonn af góðum þorski.  Þá var sett á fulla ferð og brunað yfir fjörðinn þar sem báturinn var.  Sonur minn var orðinn óþolinmóður og þegar við komum á svæðið það var tekið að rökkva og því allt útlit fyrir að við næðum bara einu kasti.  Strákurinn segir við mig að nú megi ekkert klikka, ég verði að vera snöggur að koma nótinni út og hún verði að fara klár.  Talsverð ferð var á bátnum þegar nótin byrjar að renna út, ég þurfti að hlaupa yfir á bakborðssíðu til að láta pokann og belginn fara út en þegar nótin er að renn út sé ég að það er að fara óklárt og fer að greiða úr því er því alltof seinn að hlaupa yfir og þegar ég er að velta belgnum út kalla ég á strákinn að það sé alltof mikil ferð á bátnum, því þetta var nánast rifið út úr höndunum á mér, en út fór þetta, ég er nýbúinn að velta pokanum út og er að hugsa með mér að þetta hafi nú allt reddast.  Síðan byrja grandararnir sem voru úr vír að renna út og ég hugsaði með mér hvað gott væri að þetta væri síðasta kastið á þessum degi en miklar lóðningar höfðu verið þegar við komum þarna og vonandi bjargi þetta deginum.  En alltí einu er kippt í hægri fótinn og ég flýg uppí loft, lemst illa utan í bátinn og dingla á öðrum fæti yfir sjónum og slæst annars slagið utan í bátinn.  Ég öskra eins hátt og ég get því ég veit að ef strákurinn heyrir ekki í mér myndi hann slaka nótinni og ég færi með niður á botn, en þarna var um 100 metra dýpi.  Ég hafði náð með vinstri hendi að grípa í handrið sem var á borðstokknum og átökin voru gífurleg bæði á fótinn og hendina.  Jæja hugsaði ég með mér á þetta virkilega að enda svona hjá mér drepast hér inná firði í blíðuveðri.  Í gegnum hugann flaug að við höfðum verið að róa öðrum stærri bát á netavertíð í Ólafsvík um veturinn áður, þar um borð voru nokkrir ungir strákar og voru  nýbyrjaðir á sjó og ég sem vélstjóri stjórnaði netadrættinum og þeim fannst ég stundum full kaldur í brælum og spurðu oft hvort ég væri ekki hræddur að lenda í spilinu eða fara fyrir borð þegar ég var að leggjast á borðstokkinn með lappirnar uppí loft til að haka upp fiska sem dottið höfðu úr netunum.  Og í eitt skipti bilaði neyðarstoppið á spilinu og fannst þeim þá full mikið þegar ég sagði ætla að gera við þetta um kvöldið við yrðum að klára að draga fyrst.  En ég sagði alltaf við þá að það væri miklu merkilegra að drepast í einhverju hroðalegu slysi, en að deyja eins og aumingi sofandi uppí rúmi.  Og nú hugsaði ég er þetta virkilega að koma fyrir mig.  Mér var andskotans nær að vera ekki með þetta kjaftæði í vetur. En víkjum nú sögunni aftur vestur í Arnarfjörð.  Sem betur fer heyrði sonur minn í mér og kom hlaupandi til að athuga hvað væri að ske en kallaði til mín að þrauka meðan hann minkaði ferðina á bátnum en sagðist ekki þora að bakka þá gæti allt farið í skrúfuna og ég dregist þar niður.  Það er ótrúlegt hvað margt flýgur gegnum hugann við svona aðstæður.  Það tók nokkurn tíma að mér fannst heil eilífð að báturinn stoppaði og ég óttaðist mest að vírinn bryti beinin í fætinum og sliti hann af eins var átakið á hendinni sem ég hélt í grindverkið orðið mikið en ekki sleppti ég.    Þegar fór að draga úr ferð bátsins gat ég sparkað af mér stígvélinu en þá greip vírinn í sjógallann og axlaböndin voru við það að hengja mig.  En þá stöðvaðist bátirinn og sonur minn kom til að ná mér innfyrir og losa mig og studdi mig síðan ínní brúnna og lét mig leggjast þar og tók mig úr sjógallanum. Og gekk úr skugga um að ég væri hvergi brotinn og spurði hvort væri í lagi að hann reyndi einn að ná nótinni inn aftur eða hvort ég væri það kvalinn að hann ætti að skera nótina frá og fara í land.  Ég spurði hann hvort hann gæti ekki reynt að ná stígvélinu sem ég hafði séð fljóta fyrir utan bátinn.  Þú hefur greinilega fengið höfuðhögg og ert orðin ruglaður sagði hann við mig ef þú heldur að ég fari að eyða tíma í að eltast við eitt helvítis stígvél og orðið stórslys hér um borð.  En villtu ekki að ég komi og hjálpi þér að ná nótinni sagði ég þar sem ég vissi að það var ekki létt verk fyrir einn mann.  Slappaðu af maður sagði hann, gerir þú þér ekki grein fyrir að þú varst næstum dauður og liggðu hérna kyrr meðan ég geng frá þessu.  Það vildi til að strákurinn er óvanalega sterkur og hraustur og ég heyrði annars slagið í honum öskur þegar hann var að ná öllu draslinu inn fyrir og voru það greinilega mikil átök.  Eftir hálftíma kom hann lafmóður og setti á fulla ferð, tók símann og hringdi á læknir og tilkynnti að hann þyrfti að koma með slasaðan mann á spítalann um leið og við kæmum í land.  Ég sagði við strákinn að ég vildi komast frammí og leggjast í kojuna mína og hjálpaði hann mér þangað.  Ég gat hoppað á vinstri fæti en ekki stigið í þann hægri fyrir kvölum, þegar við komum framí vildi ég setjast við borðið og sagðist ætla að leggjast á bekkinn sem var meðfram borðinu, hann settist á móti mér og ræddi við mig um hvernig mér liði.  Spurði og spurði hvort ég myndi eftir hinu og þessu.  Svo sagði hann við verðum komnir í land eftir tæpan klukkutíma og þá fer ég með þig beint á spítalann.Síðan sagði hann ég veit ekki hvað þú hefur fengið mikil högg á höfuðið en mér er illa við að þú sofnir áður en við komum í land og kallaðu í mig í kallkerfinu ef þig fer að syfja.  Ég játti því og um leið tók ég sígarettupakka sem ég átti á borðinu og kveikt í sígarettu.  Strákurinn stóð upp og sagði “Þetta er alveg ótrúlegt að vera nýsloppinn frá því að drepast þá er tekið það eina sem þú hefur vald á og drepur þig örugglega fyrr en síðar eru þessar reykingar þínar.  Togar dauðinn svona sterkt í þig.  Svo er hægt að tala um að hrafnin beri ábyrgð á öllum óförum.  Ekki var það hrafn sem tróð uppí þig sígarettunni og ekki getur þú kennt honum um ef þú drepst af þessum reykingum.  Þú ert nú búinn að reykja í 35 ár  og ég held að sé komið nóg.  Gerðu ekki grín að minni hjátrú með hrafninn sagði ég.  Ég geri það ekki sagði sonurinn en hitt veit ég og það er bara heilbrigð skynsemi sem segir mér það að reykingar drepa og ekki þarf neina andskotans fugla til og ef þú ferð ekki að hætta þessu og þín kenning er rétt með hrafninn verður þessi fugl alltaf á eftir þér.  Við vorum komnir í land eftir um klukkutíma og þá biðu á bryggjunni dóttir mín og fyrrverandi eiginkona og tengdadóttir mín.  Ég náði að skríða upp á bryggjuna og síðan ók sonur minn mér á Sjúkrahúsið á Patreksfirði.  Þar tók á móti mér yfirlæknirinn Jón B.G. Jónsson, hann myndaði hægri fótinn og sá að ég var hvergi brotinn sagði mér síðan að fara heim og koma til sín aftur eftir nokkra daga til að skoða fótinn aftur.  Ekki veitti hann okkur nein áfallahjálp eða ræddi nokkuð við okkur um slysið.  Þegar ég bað um eitthvað verkjastillandi náði hann í tvær magnyl-töflur og eina íbúfen og sagði við son minn þið hljótið að eiga eða geta fengið lánaðar verkjatöflur.  Hann spurði mig hvort ég hefði fengið höfuðhögg en ég var bæði vankaður og allur lurkum laminn og gat ekki munað eftir ákveðnu höggi en sagði að ég hefði víða fengið högg.  Ég spurði hvort ekki væri öruggara að fá að vera á spítalanum um nóttina en hann sagðist ekki sjá ástæðu þess.  Ég gæti bara hringt ef eitthvað kæmi uppá.  Ég fór síðan heim og þegar ég lagðist uppí rúm komu atburðir dagsins uppí hugann og ég tók allur að skjálfa og spurði sjálfan mig stöðugt ef þetta, ef hitt og ef, ef,  Mér gekk mjög illa að sofna en sofnaði þó að lokum milli 3-4.  Vaknaði síðan um morguninn við að ég datt fram úr rúminu og var þá klukkan aðeins um 07 þegar ég ætlaði að standa upp var ég algerlega lamaður á vinstri hlið.  Á einhver óskiljanlegan hátt komst ég upp í rúmið aftur. Um kl. 08 hringdi ég í son minn og kom hann og hjálpaði mér í föt og og lagðaði fyrir mig kaffi sagði mér síðan að hringja í læknir.  Ég hringdi strax á Sjúkrahúsið og bað um samband við Jón B.G.Jónsson en fékk þau svör að ég ætti að hringja í símatíma hjá Jóni milli kl.13,00-13,30.  Ég sagði símadömunni að skila til Jóns að þetta væri vegna slys sem ég hefði lent í deginum áður og væri orðin lamaður. Hún kom eftir smá stund í símann með þau svör frá Jóni að hann hefði engan tíma til að tala við mig um þetta en ítrekaði að ég ætti að mæta  viðtal hjá sér eftir nokkra daga. Mér leist ekki orðið á þetta ef ekki væri hægt að fá læknishjálp og ég yrði að bíða svona í nokkra daga.  Þessi spítali er orðinn hálfgert elliheimili.  Þar eru engar aðgerðir gerðar svo ekki var læknirinn upptekinn við slíkt.  Ég fór að kanna að komast á Ísafjörð en þá kom í ljós að ég varð að vera með tilvísun frá læknir á minni Heilsugæslustöð en sá læknir var einmitt Jón B.G. Ég var orðinn hræddur eitthvað var að ske í höfðinu á mér og ég fór að fá alls konar flugur í höfuðið og fannst eins og dauðinn nálgaðist.  Í gegnum hugann rann æviskeið mitt og aftur fór að koma spurningarnar ef þetta, ef hitt, og ef, ef, ef,  Ég hefði getað gert svo margt betur í lífinu.  Í hugann kom að læknirinn vildi ekki tala við mig vegna þess að ekkert væri hægt að gera.  Tengdadóttir mín er mjög ákveðin kona (gift syni mínum sem ég var á sjó með) hún er óhrædd við að láta sínar skoðanir í ljós og lætur ekki snerta sig þótt hún móðgi einhvern.  Hún hringdi í mig í hádeginu þennan dag og sagðist hafa hringt á Spítalann og ekki gefið eftir að fá að ræða við Jón B.G. og sagði hann þá að sennilega væri best að leggja mig inn.  Sonur minn ók mér á Spítalann og vorum við komnir þangað um kl.14,00 var vel tekið á móti mér af hjúkrunarfólkinu og mér sagt að Jón B.G. kæmi fljótlega til að skoða mig.  Mér leið strax betur og fannst ég vera orðinn öruggari.  Um kl.15,00 kom Jón og skoðaði mig og sagði síðan hálfhlægjandi “ég hef bara ekki hugmynd um hvað getur verið að þér en þú ert greinilega lamaðu vinstra megin, bíddu aðeins ég kem fljótlega aftur”.  Mér fannst þetta nú ekki merkileg skoðun og þurfti ekki læknir til að segja mér að ég væri lamaður á vinstri hlið það fann ég best sjálfur.  Um kl. 16,30 kom Jón og sagði ég held að ég verði að senda þig til Reykjavíkur, þú ferð með flugi kl.15,30.  Þú ferð á Landsspítalan við Hringbraut ég er búinn að hringja og það verður sjúkrabíll á flugvellinum.  Ég spurð hvort ég þyrfti ekki að hafa neina pappíra með mér en Jón B.G. sagði að þess þyrfti ekki hann væri búinn að ganga frá öllu og kvaddi mig svo.  Ekið var með mig á  flugvöllinn á Bíldudal og komið þangað um kl. 18,00 þar beið þyrlan TF-Líf og var mér komið fyrir í vélinni og var í sjúkrabörum sem ólaðar voru niður.  Áður en dyrunum var lokað heyrði ég að annar flugmaðurinn var að rífast við ökumann sjúkrabílsins og heimta pappíra, hinn svaraði því til að læknirinn hefði sagt að þess þyrfti ekki.  Ég heyrði að flugmaðurinn var orðin reiður og sagði að það væri lámark að þeir hefðu í höndunum flutningsskýrslu, ökumaðurinn svarðaði alltaf því sama og vitnaði í læknirinn.  Reglur eru reglur sagði flugmaðurinn og því breytir enginn læknir.  Lenti þessi maður í slysi eða varð hann alvarlega veikur.  Ég veit ekkert um þetta svaraði ökumaður, ég var aðeins beðinn um að aka sjúklingnum hingað.   Haldið þið að hægt sé að panta sjúkraflug og henda sjúklingi inn í flugvél og allt sé í lagi sagði flugmaðurinn.  Hvað eigum við að gera ef eitthvað kemur uppá á leiðinni og við þurfum að lenda og kalla á læknir og vitum ekki neitt, ekki einu sinni á hvaða spítala þessi maður á að fara eigum við bara að setja hann út á flugvellinum í Rvk.  Hann á að fara á Lsph. við Hringbraut svaraði ökumaðurinn og kvaddi.  Vélinni var síðan lokað og farið í loftið.  Þegar við höfðum verið á flugi smá stund kom annar flugmaðurinn til mín og spurði hvernig mér liði og hvort ég gæti gefið honum upplýsingar sem hann yrði nauðsynlega að hafa undir höndum vegna þess að læknirinn hefði ekki látið fylgja með neitt með mér ég reyndi að svara eftir bestu getu.  Og þegar hann vissi að ég hefði lent í slysi útá sjó spurði hann enn ýtarlegra og sagði mér að ákveðnar reglur giltu um upplýsingar varðandi slys á sjó.  Þau væru rannsökuð sérstaklega af  Rannsóknarnefnd sjóslysa og þetta ætti læknirinn að vita.Við lentum í Reykjavík eftir um klst. flug og þar beið sjúkrabílinn og var ég settur í hann og ekið að Lsph. við Hringbraut eftir að hafa verið ekið þar um marga ganga og komum að lokum að móttöku sjúklinga.  Þar kom í ljós að ekkert hafði verið hringt frá Patreksfirði og starfsfólkið þar sagði að miðað við mínar upplýsingar ætti ég að fara á Lsph. í Fossvogi og fórum við þangað en á leiðinni sagði annar sjúkraflutningsmaðurinn við mig “Ef þeir taka ekki við þér þar verðum við bara að fara með þig útá flugvöll og láta flytja þig til baka”.  Við fórum á bráðamóttökuna en þar kannaðist enginn við að hringt hefði verið frá Patreksfirði og ég ætti örugglega ekki að vera þarna.  Sjúkraflutingsmennirnir voru orðnir óþolinmóðir og stóðu í þrasi við starfsfólk þarna, þegar alltí einu kom læknir og sagði að greinilega væri maðurinn alvarlega slasaður og yrði að drífa mig í rannsókn, hvað sem öllum pappírum og upplýsingum frá Patreksfirði liði.  Ekki væri hægt að láta slasaðan mann líða fyrir trassaskap og kæruleysis læknis á Patreksfirði það ætti frekar að kæra þennan læknir fyrir hans þátt í þessu máli.Var ég síðan drifinn í myndatökur og ótal rannsóknir.  Ég veit ekki hvað ég var færður oft á milli rúma en það hefur verið a.m.k. 100 sinnum.  Þegar þessu var öllu lokið og ég komin aftur á bráðamóttökuna var mér sagt að bíða en þá voru komnar þangað dóttir mín sem er hjúkrunarfræðingur og fyrrverandi mágkona mín.  Eftir langa bið kom læknir og sagði að ég yrðu lagður inn á deild sem ég man ekki númerið á en þangað var farið með mig og ég háttaður niður í rúm.  Ég hef sjaldan verið fegnari en þegar ég var komin í rúmið enda orðin þreyttur eftir þetta ferðalag og allar þessar rannsóknir.  Áður en ég sofnaði flugu í gegnum hugann ótal hugsanir hvort ég væri alvarlega veikur og farið að styttast í lokin hjá mér.  Var mér að hefnast fyrir kjaftæðið á sjónum.  En mikið leið mér vel að vera komin þarna og vita að manni yrði sinnt 100%.  Daginn eftir fór ég í ýmsar rannsóknir og fékk áfallahjálp hjá starfsmanni spítalans og fór mér þá strax að líða betur.  Síðar kom til mín Grétar Guðmundsson læknir og ræddi við mig og útskýrði hvað hafði skeð.  Mér létti mikið eftir viðtalið við Grétar og þótt ég þyrfti að nota hjólastól vissi ég þó alla veganna hver staða mín var.  Og ég var öruggur um að ég væri í góðum höndum og vel yrði hugsað um mig.  Þetta var svo mikill munur frá því fyrir vestan að hér voru fagmenn að verki sem vissu hvað þeir voru að gera og vildu sinna sínum sjúklingum vel.Eftir um tvær vikur á spítalanum var mér tilkynnt að fengist hefði pláss fyrir mig á Reykjalundi í endurhæfingu og var ég fluttur þangað.  Á Reykjalundi var vel tekið á móti mér og starfsfólkið þar vildi allt fyrir mig gera og var ég oft skammaður fyrir að reyna að gera hluti sjálfur en gat varla.  Þegar ég mætti í fyrst tímann hjá sjúkraþjálfaranum sagði hann ákveðinn að við myndum byrja á að þjálfa mig í að ganga svo ég losnaði við hjólastólinn.  Ég varð strax bjartsýnni á framtíðina en taldi að það yrði nokkuð langt þar til ég færi að ganga.  En með þrotlausum æfingum, þrjósku og gera allt sem fyrir mig var lagt og segja alltaf já þegar þjálfarinn spurði hvort ég væti til í að reyna hina ýmsu hluti gat ég staðið uppúr hjólastólnum eftir mánuð og gengið með hækju og síðan hækjulaust og upp og niður stiga án þess að styðja mig við neitt.  Reyndar vissi ég að þjálfarinn var alltaf tilbúinn að grípa mig ef ég myndi missa jafnvægið en ég verð að viðurkenna að eitt atriði varð til þess að ég lagði svona hart að mér var “Sígarettan” en það var leyft að reykja í gám fyrir utan og það var talsvert erfitt fyrir mig að komast þangað í hjólastólnum og mikið á sig leggjandi að komast úr honum.  Reyndar skráði ég mig á námsskeið á Reykjalundi þar sem boðið var uppá aðstoð við að hætta að reykja en sá sem var með námskeiðið vildi að ég færi á ákveðið lyf Zyban en til að mega það varð að fá leyfi hjá mínum læknir Ólöfu H. Bjarnadóttur og ræddi ég málið við hana en hún sagði að mér gengi svo vel í sjúkraþjálfunni og legði mig allann fram að sögn þjálfara míns og hún taldi að ef ég ætlaði að reyna að hætta að reykja væri hún hrædd um að ég yrði pirraður sem myndi bitna á sjúkraþjálfuninni og ég skyldi bíða með það því það væri nánast ótrúlegt hvað ég hefði verið fljótur að losna við hjólastólinn og væri kallaður af starfsliðinu “Litla kraftaverkið” og mikið varð ég feginn að geta sleppt þessu námsskeiði og sagði þegar ég fór að reykja að ég væri að reykja samkvæmt læknisráði.  Eftir að ég fór að geta gengið fór þjálfarinn að leggja aðaláherslu á hendina en fyrir utan lömunina hafði ég tognað illa á öxlinni og var talsverða tíma í byrjun á Reykjalundi með hendina í fatla.  Ég mætti reglulega í iðjuþjálfun til að þjálfa hendina og gerði m.a. dúkkuvöggu fyrir yngsta barnabarn mitt, ávaxtakörfu og nokkrar körfur undir kökur og smádót og var þetta allt gert úr tágum þ.e. vafið saman.  Ég fór í tölvutíma til að þjálfa fingrasetningu uppá nýtt þ.e. fingrasetningu fyrir hægri hendi.  Ég lagði mig allann fram í þau verkefni sem mér voru falinn til að reyna að þjálfa mig upp og ná bata.En verst af öllu er að ég hef oft hugsað um að kannski hefði verið best að öskra ekkert þegar þetta skeði og láta slaka og fara niður með nótinni og kveðja þetta líf en sem betur fer kemur uppí hugann að ég mátti ekki gera syni mínum það eða litlu dóttir minni og reyni að ýta öllum slíkum hugsunum í burt.  Fór ég reglulega í viðtalstíma hjá Þuríði J. Jónsdóttur taugasálfræðingi og sátum við oft uppí klukkutíma að ræða málin og lagði hún fyrir mig nokkur próf til að athuga með minni og viðbrögð.  Alltaf kom ég hressari út en ég var þegar ég fór inn. Einnig hefur Snorri Ingimarsson geðlæknir hjálpað mér mikið að komast yfir þetta.  Þegar jólin fóru að nálgast var farið að tala um að útskrifa mig af Reykjalundi en ég hafði reiknað með að vera einhverja mánuði í viðbót.  Eftir viðræður við læknirinn minn og mikið nöldur frá mér varð að samkomulagi að ég færi vestur yfir jólin og kæmi aftur í lok febrúar og gekk það eftir en ekki fékk ég að vera lengur en þrjár vikur þegar ég kom aftur og fór heim um miðjan mars.  Þegar heim var komið þóttist ég nú fær í flestan sjó þótt ég þyrfti að nota göngustaf og bað son minn sem þá var að róa á 6 tonna trillu að leyfa mér að koma með í nokkra róðra og var það allt í lagi frá hans hendi.Við fórum svo saman í línuróður en þegar til átti að taka og báturinn fór að velta komst ég ekkert um bátinn og varð bara að sitja og horfa á meðan hann lagði og dróg línuna.  Ég tók síðan landstímið og strákurinn sofnaði en einhvern vara hafði hann á sér því hann var alltaf að koma upp af og til og spyrja hvort ekki væri allt í lagi.  Þegar við komum í land var ég svo þreyttur að ég gat ekki aðstoðað hann við löndun og komst varla upp úr bátnum.  Varð mér þá loksins ljóst að sjómennsku minni væri endanlega lokið og fór ég þá að vinna við bókhald fyrir son minn en ég var ansi seinvirkur vegna þess að ég get aðeins notað hægri hendi.  Snorri Ingimarsson kveikti hjá mér þá hugmynd að ég skyldi fara í nám í Háskólanum þar væri tekið við nemendum þótt þeir hefðu ekki stúdentspróf og kannaði fyrir mig við hvern ætti að tala hjá Háskólanum.  Niðurstaðan var sú að nám mitt á Bifröst var metið sem tvö ár í menntaskóla og starfsreynsla metin sem eitt ár, vantaði mig því eitt ár í framhaldsskóla til að komast inn.  En þá opnaðist allt í einu leið sem ég gat notað.  Ég fékk bréf frá Vélskólanum um að þeir væru að fara af stað með fjarnám í samvinnu við Viðskiptaháskólann á Bifröst sem kallað væri Diplomanám á sviði rekstrar og stjórnunar og tæki tvo vetur.  Nám þetta yrði metið að fullu sem eitt ár í viðskiptafræði og opið síðan að halda síðan áfram námi á Bifröst.  Ég fór í þetta nám og var að skila síðustu verkefnum núna og er þá eftir eitt próf í vetur.  Við vorum 48 sem hófum þetta nám en erum núna orðnir 18 það hefur fækkað jafnt og þétt.  Ég er ákveðinn í að halda áfram næsta vetur og ljúka þessu og sjá svo til með áframhaldandi nám á Bifröst.  Þetta nám fer þannig fram að við hittumst í Vélskólanum þegar ný grein byrjar og er þá kennari frá Bifröst sem fer með okkur í gegnum það sem framundan er, þetta eru yfirleitt 2 dagar.  Síðan fáum við verkefni send í tölvuna okkar gegnum námsskjá og verðum að skila þeim innan ákveðins tíma.  Prófin fara þannig fram að við fáum þau send á námsskjánum og hringjum síðan til að fá lykilorð til að opna prófið og höfum þá 24 tíma til að leysa það.  Öll gögn eru leyfð í prófinu sem mér skilst að sé algengt á Bifröst,  þeir eru ekki mikið fyrir utanbókarlærdóm frekar að maður kunni að leita að þeim gögnum sem nota þarf.  Í vetur höfum við tekið fyrir “Markaðsfræði” “Bókhald og gerð ársreikninga og hvaða lykiltölur er þar að finna”  “Hagfræði” “Lögfræði” “Fjármálastjórn” og “Framleiðslu og rekstrarstjórnun”.Flestir okkar sem byrjuðum þetta ná höfðu ekki verið í skóla í 30-40 ár og er ég með þeim eldri í hópnum og nú þegar við erum orðnir 18 kynnumst við betur og höfum meira samband okkar á milli og vinnum stundum verkefni saman.  En því er ekki að neita að þeir sem búa á Stór-Reykjavíkursvæðinu hafa smá forskot vegna þess að kennarar eru yfirleitt með aukatíma á fimmtudagskvöldum.  Ég er nú svolítið þrjóskur að eðlisfari og það sem ég tek mér fyrir hendur vil ég ljúka.  En haustið 2005 var mér orði ljóst að ég gæti ekki haldið áfram.  Því hver önn kostaði 140.000,-  + bókakaup sem voru ansi mikil.  Ég sá fram á það að ég ætti eftir að eyða í þetta 520.000,- að lámarki og ákvað að hætta en fór í fjarnám í Stýrimannaskólanum og Vélskólanum og lauk þar nokkrum áföngum og var kvaddur af kennaranum í Stýrimannaskólanum með þeim orðum að öllum verkefnum sem ég hefði skilað sýndu að ég gæti farið í próf strax.  Það skilur enginn af hverju ég er að þessu brölti vitandi að sjómennskuferli mínum er lokið.  En ég á mér draum um að kaupa mér lítið skip og sigla um öll heimsins höf.  En kannski er þetta árátta um að halda áfram að dansa við dauðan og hafa betur.

Framboðsfundur

Mikið var nú sjónvarpsþátturinn á Stöð 2 í gærkvöldi leiðinlegur.  Það munaði litlu að ég slökkti á sjónvarpinu, þessir þættir eru stógallaðir, sífelldar skiptingar frá stjórnendum Ísland í dag yfir til þeirra sem voru að spyrja og öfugt.  Ekki treysti ég mér til að dæma um hver hafi staðið sig best en vegna þess að ég er ekki alveg hlutlaus þá fannst mér Jón Magnússon komast vel frá sínu þegar hann fékk frið til að tala fyrir stjórnendum þáttarins og kom með mjög góðan punkt í umræðuna en það var um áliti Seðlabankastjóra Davíðs Oddsonar á núverandi hagstjórn og misræmi í spám Seðlabankans og fjármálaráðuneytis.  Geir H. Haarde svaraði því til að þetta væri eðlilegt þar sem fjármálaráðuneytið notaðist við ákveðið reiknilíkan.  Ja hérna mikil völd hafa þessi blessuð reiknilíkön, er fjármálaráðuneytið að apa þetta upp eftir Hafró eða öfugt.  Það nær ekki nokkurri átt að demba spurningum yfir fólk og þegar það á svara er oftar en ekki gripið fram í af stjórnendum og sagt stopp, ekki tími fyrir meira.  Hvað lá svona mikið á, af hverju mátti þátturinn ekki vera lengri því ekki var næsti dagskrárliður merkilegur eða "Extr. Makerover". Þegar fólk af fimm framboðum á að sitja fyrir svörum verður ekki mikill tími fyrir hvern og einn því talsverður tími fer í að bera upp spurningarnar auk þess tíma sem stjórendur Ísland í dag gáfu sér.  En mikið vorkenndi ég Geir H. Haarde þegar hann reyndi að kreista fram bros og svaraði alltaf eins "Þetta verður skoðað og þetta verður athugað."  Ekki bætti svo úr skák þegar hinn mikli stjórnmálasérfræðingur Stöðvar 2 mætti til leiks þ.e. Egill Helgason og ætlaði heldur betur að taka stjórmálamennina á beinið eins og það var kynnt, hann var reyndar búinn fyrr í þættinum að lýsa því yfir að núverandi skipting kjördæmanna í Reykjavík Norður og Reykjavík Suður væri svo arfavitlaus að ekkert væri að marka það sem frambjóðendur myndu segja í þættinum.  Svo kom að því að hinn mikli snillingur tók við að spyrja og taldi sig greinilega vera að gera góða hluti.  Hann byrjaði á að spyrja um hvað þessar kosningar væru og fullyrti að þjóðinn væri löngu orðin leið á tali um stóriðju, náttúruvernd, umhverfismál og innflytjendamál og sagðist sjálfur ekkert hafa hugmynd um hvað væri verið að kjósa um nú.  Ekki veit ég hvaða andskotans leyfi hann hefur til að vera með svona fullyrðingar og ekkert fer meira í mínar fínustu taugar en þegar misvitrir menn eru að fullyrða hvaða skoðanir þjóðin hefur á hinu eða þessu máli án þess að það hafi verið nokkuð kannað.  Svo spurði snillingurinn Egill Helgason "Um hvað snúast þessar kosningar og hvað er verið að kjósa um?" og svarið þið nú strax því lítill tími er eftir og aumingja fólkið sem sat fyrir svörum, fór að reyna að þylja upp með sem mestum hraða því, sem upp í hugann kom í fljótu bragði og voru svörin eftir því og nær ómögulegt að átta sig á því hver stefnan væri hjá hverjum flokki.  Ef ég væri í þessu kjördæmi og ekki verið ákveðinn hvað ég ætlaði að kjósa, hefði þessi þáttur ekki hjálpað mér til að gera upp hug minn.  Ekkert var minnst á mennta-eða sjávarútvegsmál og mörg fleiri sem gleymdust í þessum æðubunugangi.   En varðandi spurningu Egils um hvað er verið að kjósa er svarið svo augljóst að hinn venjulegi kjósandi á auðvelt með að svara því.  Svarið er einfaldlega þetta:  "Eiga núverandi stjórnarflokkar að fá umboð til að sitja áfram með óbreyttri stefnu eða á að fella þessa stjórn og stjórnarandstaðan geti myndað hér nýja velferðarstjórn."